از همین فاصله ی دور صدایت کردم ای که غافل ز منی ، باز هوایت کردم طوق دلتنگی و زُنّار پریشانی ی تو به خدا ، از تو جفاکار شکایت کردمن خون دل ها که ز دست تو ستمگر خوردم چه بسا شِکوه که از جور و جفایت کردم بار ایّام فراقت کمرم را خم کرد بی تو بر جور الم هات کفایت کردم تو اگر ناز کنی یا که تشر، فرقی نیست دل بی حوصله را تحت لوایت کردم تو کجایی که نفس های تو را کم دارم دل پرپر شده را صحن و سرایت کردم هر سحر دیده ی تر بود و من و داغ فراق به مناجات و دعا مدح و ثنایت کردم زائر مرقد چشمان خمارت شلحظاتی پیش