پسر ۱۷ ساله‌ام از صبحانه فراری است

خراسان/ پدری هستم که نگران سلامتی پسر ۱۷ ساله‌ام شدم چون خیلی کم و به ندرت صبحانه می‌خورد و از این وعده غذایی مهم فراری است. چه کنم؟ 

پدر گرامی، دغدغه شما درخصوص صبحانه نخوردن فرزند نوجوان‌تان به‌جا و قابل درک است اما چند سوال از شما دارم. چرا همان نگرانی‌ها و مراقبت‌های دوران نوزادی و کودکی وی را استمرار دادید؟ چرا باور نکرده‌ایم که با رشد فرزند باید مسئولیت‌ها و کارهای شخصی او، گام به گام به او واسپاری شود و به استقلال او که جزو ویژگی‌های بارز دوران نوجوانی است، کمک کنیم؟ این‌گونه مشکلات مربوط به شیوه تربیتی ماست که همه چیز را با زور و اجبار و بی‌توجه به اقتضای سنی فرزند به او بقبولانیم و فرزند را در حد یک روبات تصور کنیم که کنترلش در دست والدین است و او اختیار و ابراز وجودی نمی تواند داشته باشد.
شیوه تربیتی‌تان معیوب است
این‌گونه فرزندان را که با این شیوه تربیتی معیوب بزرگ می‌شوند، می‌توان فرزندان گلخانه‌ای و پناهگاهی نامید که پایین‌ترین عزت‌نفس و بیشترین وابستگی به والدین را دارند. ما با این شیوه‌های افراطی و انجام همه امور کودک و نوجوان باعث می‌شویم که فرزند طعم موفقیت را نچشد، تجربه کافی کسب نکند و مثل یک سرباز صفر مطیع فرمان والدین باشد. تربیت ناب و ماندگار، تربیت طبیعی است که به فطرت و ویژگی‌های هر مرحله رشد فرزند توجه کند و به طور تدریجی و مستمر، مسئولیت‌ها از جمله غذا خوردن به خود او واگذار ‌شود.
توصیه پایانی به شما

---

بازار

---

بهتر است فرزند عزیزتان را در ۱۷ سالگی به جای امر و نهی برای صبحانه خوردن به یک متخصص تغذیه معرفی کنید تا از زبان کارشناس به اهمیت صرف صبحانه پی ببرد و در ضمن احساس کودکی نکند.
نویسنده: عبدالحسین ترابیان| روان شناس

🔹"آخرین خبر" در روبیکا
🔹"آخرین خبر" در ایتا
🔹"آخرین خبر" در بله