چگونه پسر 18 ساله ام را مجبور به خوردن صبحانه کنم؟

خراسان/ پدري 50 ساله ام. يک پسر و دو دختر دارم. پسر بزرگم که اکنون کلاس 12 است، خيلي کم و به ندرت صبحانه مي خورد. من و مادرش نگران او و سلامتش هستيم. چگونه او را وادار به خوردن صبحانه کنيم؟ هرچه مطلب علمي به او نشان مي دهيم، بي فايده است و مي گويد ميل ندارم. پدر گرامي، دغدغه شما در خصوص صبحانه نخوردن فرزند نوجوان تان به جا و قابل درک است و همه کارشناسان تغذيه، خوردن صبحانه را ضروري ترين وعده غذايي مي دانند. احتمالا شنيده ايد که در فرهنگ ما مي گويند که صبحانه ات را خودت بخور، ناهارت را با دوستت و شامت را به دشمنت بده! اهميت صبحانه خوردن بر فردي پوشيده نيست در ضمن، محصلي که بدون صبحانه به مدرسه مي رود، ساعت ۱۰ تا ۱۱ صبح، دچار کاهش قند خون مي شود و تمرکزي براي گوش دادن و فراگيري نخواهد داشت. همچنين در اين ساعات وي بي حوصله مي شود و ممکن است پرخاشگري هم داشته باشد. با اين حال و آن چه بيشتر در سوال شما جاي بحث و تامل دارد، مدل تربيتي و نگاه شما به مقوله تربيت فرزند است چراکه فرزند ۱۸ ساله و کلاس دوازدهمي شما در آستانه کنکور و ورود به دانشگاه است و شما به عنوان والدينش حتي نگران صبحانه نخوردن او هم هستيد؟ احتمالا در ديگر زمينه هاي زندگي خصوصي نوجوان هم همين مداخلات و نگراني ها کم و بيش وجود دارد. شيوه تربيتي تان خيلي عجيب است! چند سوال از شما دارم. چرا همان نگراني ها و مراقبت هاي دوران نوزادي و کودکي وي استمرار دارد؟ چرا باور نکرده ايم که با رشد فرزند بايد مسئوليت ها و کارهاي شخصي او، گام به گام به او واسپاري شود و به استقلال او که جزو ويژگي هاي بارز دوران نوجواني است، کمک کنيم؟ چرا نمي پذيريم که فرزند ما بزرگ شده و بايد در خيلي از امور شخصي، خود تصميم بگيرد و احساس بزرگي و استقلال کند؟ اين گونه مشکلات مربوط به شيوه تربيتي ماست که همه چيز را با زور و اجبار و بي توجه به اقتضاي سني فرزند به او بقبولانيم و فرزند را در حد يک روبات تصور کنيم که کنترلش در دست والدين است و او اختيار و ابراز وجودي نمي تواند داشته باشد. والديني که گارسون فرزندشان هستند! شايد فرزند نوجوان شما از آن مدل فرزنداني است که والدين تا دوره ابتدايي هنوز غذا در دهان او مي گذارند و مادران بشقاب به دست جنگ و گريز با فرزند دارند که به هر قيمتي لقمه غذا را در دهان فرزند شش يا هشت ساله خود بگذارند. اين شيوه هاي نامطلوب خيلي هم فراگير است و اين گونه والدين به جاي نقش مقتدرانه والدگري، درحد يک خدمه و گارسون در نزد فرزند ظاهر مي شوند! همين روش آسيب زا به خود و فرزند را حتي تا دوره نوجواني و جواني ادامه مي دهند و بزرگ شدن فرزند را باور نمي کنند. در تربيت صحيح، وظيفه غذا خوردن به فرزند واگذار مي شود اين گونه فرزندان را که با اين شيوه تربيتي معيوب بزرگ مي شوند، مي توان فرزندان گلخانه اي و پناهگاهي ناميد که پايين ترين عزت نفس و بيشترين وابستگي به والدين را دارند. ما با اين شيوه هاي افراطي و انجام همه امور کودک و نوجوان باعث مي شويم که فرزند طعم موفقيت را نچشد، تجربه کافي کسب نکند و مثل يک سرباز صفر مطيع فرمان والدين باشد. تربيت ناب و ماندگار، تربيت طبيعي است که به فطرت و ويژگي هاي هر مرحله رشد فرزند توجه و تدريجي و مستمر، مسئوليت ها از جمله غذا خوردن به خود او واگذار مي شود. هرچند در ابتدا کند و کم غذا بخورد ولي کودک با تشويق والدين مي تواند مهارت هاي مورد نياز خود را کسب کند. وقتي والدين در همه امور فرزند دخالت مي کنند، او هميشه احساس خامي، بي عرضگي و در نبود والدين احساس پوچي مي کند. پس وقتي ما روش هاي دوران نوزادي و کودکي فرزند را تا نوجواني او ادامه مي دهيم، مراحل رشد و نقش آفريني فرزند را ناديده گرفته و فرزندي وابسته و آسيب پذير تربيت کرده ايم. توصيه پاياني به شما پدر گرامي بهتر است شما مخاطب گرامي، فرزند عزيزتان را در 18 سالگي به جاي امر و نهي براي صبحانه خوردن به يک متخصص تغذيه معرفي کنيد تا از زبان کارشناس به اهميت صرف صبحانه پي ببرد و در ضمن احساس کودکي نکند. نويسنده : عبدالحسين ترابيان | کارشناس ارشد روان شناسي ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد