همه چیز درباره کرسی از گذشته تا به امروز

خوگر/ زمستان از راه مي رسد و هوا روز به روز سرد تر مي شود. چه چيز دلچسب تر از يک خانه ي گرم که از سوز و سرماي زمستان به آن پناه ببريم؟ در زمستان هر آنچه که گرممان کند، دلچسب خواهد شد؛ از لباس هاي بافتني گرفته تا پتو و شوفاژ و بخاري! اما نظر شما راجع به کرسي چيست؟ آيا تجربه ي استفاده از آن را داريد؟ اگر متولد دهه ي 40 به قبل باشيد، به احتمال زياد در خانه هاي خود اگر نه، اما در خانه ي پدر بزرگ و مادر بزرگتان تجربه ي گرم شدن زير لحاف قطور کرسي را داشته ايد، گرماي مطبوعي که هرگز بخاري و شوفاژ و امثالهم نمي توانند برايتان به ارمغان آورند. از گرماي کرسي که بگذريم، مي توانيم آن را نوعي مجمع براي دورهمي ها بدانيم و ياد آور خاطره هاي دلپذيري که کوچک و بزرگ دور خود جمع مي کرد. چيزي به ياد مي آوريد؟ اما کرسي چيست؟ کرسي درواقع چيزي جز يک چهارپايه و ظرف زغال و لحافي بزرگ نيست، اما ترکيب تمام اين مواد با هم، فوق العاده است. معمولا چهارپايه هاي آن ابعاد 1 متر در 1 متر دارند و بعضا هم به شکل مستطيل ديده مي شوند. بزرگي لحافي هم که روي اين چهارپايه مي کشند، به 7 متر مي رسد. بعد از آنکه لحاف روي چهارپايه کشيده شد، روي آن را با ترمه و جاجيم زينت مي بخشند. بعد نوبت به قرار دادن چراغ، سماور و ظروف خوراکي مي رسد که روي آن مي چينند، چيزي که اصلا نمي توان از آن چشم پوشيد. سپس تشک و پشتي هايي دور آن قرار مي دهند تا افراد بتوانند به راحتي به آنها تکيه بدهند، چيزي بخورند و گپ و گفتي داشته باشند. گفتنيست که اين گرماي مطبوع و اين راحتي بي حد و حصر، بسياري را هم خواب آلوده مي کرد و به خواب خوشي فرو مي برد. در ايام قديم هنگامي که افراد کنار هم جمع مي شدند، پله ي کرسي که در دورترين فاصله از اتاق قرار داشت، جايگاه بزرگ ترين فرد خانواده بود و خردسالان معمولا نزديک به در اتاق مي نشستند. ضمنا در خانه هاي خانواده هاي اعيان و طبقه متوسط، دو کرسي وجود داشت؛ يکي براي اهل خانه و ديگري هم در اتاق پذيرايي براي مهمانان قرار داده مي شد. زغال کرسي چگونه آماده مي شد؟ شيوه ي آماده سازي کرسي هم به اندازه ي گرمايش لذت بخش بود و هست. زغال آن به سادگي درست نمي شد. براي آنکه زغال مخصوص کرسي آماده شود، لازم بود تا کاربلدها، درزهاي منقل را به وسيله ي گچ خيس بپوشانند. سپس خاکستر را الک مي کردند و داخل منقل مي ريختند. بعد از آن، وسط خاکستر را گود مي کردند و خاک زغال را به همراه آتش زغال، درون گودالي که درست کرده بودند، قرار مي دادند. آنگاه آنقدر آن را باد مي زدند که آتش به خاک زغال برسد و گرم شود. سپس به آرامي روي آن را به وسيله ي کفگير خاکستر مي ريختند و صاف مي کردند. صبر مي کردند تا بوي زغال برود تا آن را زير کرسي قرار دهند. نه تنها خود کرسي، بلکه مراحل آماده سازي آن نيز ما را به حال و هواي ايام قديم مي برد. اما جالب است بدانيد که کرسي متعلق به زمان هاي گذشته نيست و هنوز هم در تعدادي از خانه ها کرسي برپا مي شود. پيشنهاد مي کنيم در فصول سرد سال، سري به خطه ي شمالي کشور بزنيد. حتما در برخي از خانه هاي محلي، کرسي خواهيد ديد. کرسي در جاهايي غير از ايران اگر از خود مي پرسيد که آيا کرسي در جاهايي غير از ايران هم برپا مي شود، بايد گفت که بله! گفتنيست که در سال 2015 در کشور ژاپن، کرسي با نام تجاري کوتاتسو و با اندک تفاوتي وارد بازار شد.