نگرانی کودکان را جدی بگیرید و به آنها گوش دهید

کودکت/ حتما شما هم در ماه‌­هاي اخير با حوادثي روبه‌رو شده‌ايد که جهان را در نظرتان ناامن جلوه داده‌­اند. از جمله اين موارد داستان­‌هاي هولناک درباره سوءاستفاده جنسي از کودکان، افزايش خودکشي نوجوانان، صحبت از جنگ، سقوط هواپيما، ويروس کرونا و زلزله است. بسياري از شما احساس عصبانيت، دلگيري، نااميدي و اندوه مي‌کنيد، زيرا به نظر مي‌رسد اخبار ناگوار شما را احاطه کرده‌اند. همان طور که مراقبت از سلامت روان در چنين مواقعي بسيار مهم است، توجه به نگراني کودکان و نوجوانان نيز بسيار حياتي است. بايد توجه کنيد که آن‌ها چگونه اين رويدادهاي ناگوار را درک مي‌کنند، چه احساساتي را تجربه مي‌کنند و چه واکنشي نشان مي‌دهند. کودکان خطرات را مي شناسند، ولي ممکن است درباره حيطه و ميزان خطرات قضاوت درستي داشته باشند اين روزها بايد به ترس از خزندگان، ارواح، اجنه و حيوانات وحشي؛ نگراني از آزار جنسي، آدم‌ربايي، خطرات آنلاين، جنگ و موشک را هم اضافه کرد. چرا که کودکان اين اخبار را مستقيم و غيرمستقيم از والدين، خواهرها و برادرها، دوستان، تلويزيون، راديو و شبکه­‌هاي اجتماعي مي‌­شنوند. بسياري از کودکان و نوجوانان در معرض دريافت اطلاعات زياد و متنوعي درباره انواع خطرات هستند و اغلب تشخيص اينکه اين خطر تا چه حد آن‌ها را تهديد مي­‌کند برايشان دشوار است. وقتي والدين، معلمان و ديگر بزرگسالان قابل اعتماد هم نتوانند درباره اين مسائل با آن‌ها صحبت کنند، آن‌ها معمولا بدترين حالت را تصور مي‌کنند. معمولا کسي درباره اينکه واقعا چه اتفاقي ممکن است رخ دهد با بچه‌ها صادقانه صحبت نمي­‌کند و فقط به آن‌ها گفته مي‌­شود نگران نباشند چون چيزي که از آن مي‌ترسند هيچوقت برايشان اتفاق نمي­‌افتد! بنابراين، کودکان همواره، درباره خطراتي که شنيده‌اند و حس مي­‌کنند، نگراني دارند و نمي‌­دانند اگر اتفاق بدي برايشان بيفتد، چه کاري بايد انجام دهند، زيرا هيچکس درباره آن خطر با آن‌ها صحبت نکرده است. کودکان توانايي ارزيابي دقيق ميزان و حيطه تهديد را ندارند. وقتي گزارش خبري به فيلم‌هاي داستاني و افسانه‌هاي تخيلي شبيه مي­‌شود و کودکان متوجه زمينه­‌اي که حادثه در آن اتفاق افتاده است نمي­‌شوند، قضاوت و برداشت‌هايشان نسبت به رويدادها دچار خطا مي‌شود. به کودکان کمک کنيد ترس ها و نگراني هاي خود را بيان و پردازش کنند کودکان و نوجوانان معمولا ميان خطراتي که آن‌ها را احاطه کرده است غرق شده‌اند و نگران امنيت عاطفي، جنسي و جسمي خود هستند. کودکان کمبود امنيت و نياز عاطفي، جنسي و جسمي را در خود احساس مي‌کنند و مضطرب مي‌شوند و اين اضطراب را به صورت عرق کردن، دلشوره، نداشتن تمرکز و احساس ترس نشان مي‌­دهند. همچنين، اين نگراني‌ها در رفتار کودکان با بي‌قراري، احساس خستگي و دعوا با ديگران هم بروز مي­‌کنند. معمولا ابراز و بيان احساسات براي کودکان دشوار است و آن‌ها براي يافتن کلماتي که بتواند احساسشان را توصيف کند به بزرگسالان نياز دارند. همچنين، بايد به آن‌ها کمک شود تا رابطه احساس ناامني‌اي را که تجربه مي­‌کنند با واکنش‌­هاي احساسي و رفتاري‌اي که نشان مي­‌دهند درک کنند. نگراني کودکان را بي ارزش و بي اهميت جلوه ندهيد بزرگسالان معمولا موضوع نگراني­‌هاي کودکان را کم‌اهميت تلقي مي­کنند و توجهي به تأثيري که آن ترس و نگراني بر کودکان مي­‌گذارد ندارند. تمام ترس‌­ها و نگراني کودکان خيالي نيست. اين طرز فکر اشتباهي است که والدين به آن دچار مي‌­شوند. آن‌ها فکر مي‌کنند دلايلي که کودکان براي ترسشان بيان مي­‌کنند خيلي کم‌اهميت است، درباره آن اغراق مي‌کنند و آن اندازه که مي‌­گويند نمي‌ترسند! در صورتي که بيشتر اوقات، آن‌ها حقيقت را مي‌گويند، اما مردم آن‌ها را باور نمي‌کنند، زيرا دلايل ترسشان خيلي کوچک است! اما به هر حال، آن دلايل براي کودکان واقعي است، بنابراين بزرگسالان بايد به آن‌ها گوش دهند. بزرگسالان مورد اعتماد بايد احساسات کودکان را گوش دهند، تصديق کنند و ترس‌ها و نگراني‌هاي آن‌ها را جدي بگيرند. بزرگسالان بايد، قبل از تلاش براي حل نگراني­‌هاي کودکان، به تجربه کودکان احترام بگذارند و به کودک اجازه دهند افکار و احساسات خود را ابراز کند. البته لازم است که بزرگسالان در برخي مواقع حواس کودکان را از موضوع ترسش منحرف کنند تا به آرامش آن‌ها کمک کنند. اما هنگام آرام بودن کودک، بايد به گفتگو برگردند تا به او کمک کنند نگراني و احساس ترس خود را ابراز کند. به کودکان بگوييد براي محافظت و حمايت از آن ها چه کارهايي انجام شده است و چه کارهايي انجام خواهد شد اطمينان دادن به کودکان نگران معمولا اطلاعاتي که به کودکان داده مي‌­شود اين است که در معرض خطر بوده يا هستند. اما به آن‌ها گفته نمي‌شود براي حفاظت از آن‌ها چه کارهايي انجام شده است. براي مثال، کودکان درباره خطر آدم‌ربايي اخبار بسياري شنيده‌­اند، اما هيچکس به آن‌ها نگفته است که پليس‌­ها در مناطق مشخص مستقرند، معلمان هوشيارترند و سياست‌هايي براي کاهش احتمال آسيب ديدن کودکان در دست اقدام است. وقتي بزرگسالان از نحوه عملکرد خود در مقابل خطراتي که فرزندانشان را تهديد مي‌کند به آن‌ها اطلاع نمي‌دهند، کودکان به بزرگسالان اعتماد نمي­‌کنند و فکر مي‌­کنند آن‌ها به طور کامل اين خطر را جدي نگرفته­‌اند يا به اندازه کافي مجهز نيستند که بتوانند آن‌ها را از آسيب دور نگه دارند. البته نبايد هميشه بزرگسالان مسئوليت محافظت از کودکان را به عهده بگيرند. مهم است که کودکان و نوجوانان مهارت حل مسئله و توانايي مواجهه با خطرات را کسب کنند و خودشان درگير مسائل شوند. اين امر، به‌ويژه براي نوجواناني که مستقل­‌اند و تمايل دارند، به جاي درخواست حمايت، خودشان به مسائل رسيدگي کنند، بسيار مهم است. کودکان و نوجوانان بايد در کلاس‌هاي آموزشي براي نحوه ارزيابي خطرات و واکنش مناسب به آن‌ها شرکت کنند. موقعيت­‌هاي شبيه‌سازي‌شده از خطرات به آن‌ها ارائه شود و واکنش صحيح را تمرين و ايفاي نقش کنند و از تجربه افرادي که با چالش‌هاي مشابه روبه‌رو بوده‌اند استفاده کنند. مهم است که استراتژي‌هاي پيشنهادي مؤثر باشند تا احساس توانمندي، امنيت و آرامش کنند. بهتر است کودکان و نوجوانان احساس ترس کنند و مراقب خطرات باشند تا اينکه احساس آرامش کنند و بعد بدون آمادگي با وضعيتي دشوار مواجه شوند. در نهايت، کودکان و نوجوانان به بزرگسالاني شنوا و پاسخگو نياز دارند که درباره ترس آن‌ها بحث مي­‌کنند و نگراني کودکان را مي­‌شوند، اطلاعات کافي را براي مقابله با تهديدات احتمالي فراهم مي­‌کنند، اما باعث نگراني‌هاي غيرضروري و بيش از حد نمي­‌شوند و به آن‌ها کمک مي‌کنند تا درک کنند چطور ساير بزرگسالان و جامعه از آن‌ها محافظت و امنيتشان را فراهم مي­‌کنند.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد

instagram.com/akharinkhabar