اطرافیانم بیماری کرونایشان را مخفی می کنند!

خراسان/ 4 توصيه به مردم و 4 توصيه به مبتلايان کوويد 19 براي اين‌که مخفي‌کاري درباره ابتلا به اين بيماري، پيامدهاي بدي براي فرد و جامعه نداشته باشد 
  پيش‌بيني خيلي از مردم اين بود که ماجراي کرونا تا آخر ارديبهشت يا خرداد تمام مي‌شود و تابستان بدون کوويد 19 در انتظار مردم خواهد بود. اما حالا مي‌دانيم که اين مهمان ناخوانده، خوش‌نشين است و ماه‌ها درگير آن خواهيم بود. در اين بين يکي از غم‌انگيزترين اتفاقات بعد از مبتلا شدن بعضي از افراد به کرونا، مخفي کردن اين بيماري از ديگران است. شايد شما هم بين اطرافيان‌تان فردي را بشناسيد که مدتي سرکار نرفته، در خانه مانده و علايم ابتلا به کرونا را داشته اما حاضر نيست آزمايش بدهد و مي‌گويد که يک سرماخوردگي ساده بوده و ... . در اين ميان، بعضي افراد هم از کرونايي بودن‌شان مطمئن هستند اما آن را مخفي‌ مي‌کنند تا ديگران متوجه نشوند. به همين بهانه و در ادامه، به واکاوي روان‌شناسانه اين موضوع مي‌پردازيم تا بيماران کرونايي آگاه شوند که مخفي کاري در اين زمينه جايز نيست.
 
   4 توصيه به مردم براي مواجهه با کرونايي‌ها
يکي از دلايل به وجود آمدن اين مشکل، رفتارهاي اشتباه بعضي افراد و واکنش‌هايشان در زمان آگاه شدن از ابتلاي آشنايان و دوستان به کروناست. بنابراين به مردم توصيه  مي کنيم تا با رفتارهاي نابه‌جا باعث نشوند کرونايي‌ها ترغيب يا حتي مجبور به مخفي کردن بيماري‌شان شوند.
 برچسب ناشايست نزنيم 

بعضي از ما چون از اين ويروس مي‌ترسيم، به دليل ناآگاهي و ضعف در تنظيم هيجان ترس، رفتار توهين‌آميز را با مبتلايان کوويد 19 جايز مي‌دانيم. اين اتفاق در «انگ، استيگما، بدنامي يا برچسب اجتماعي» ريشه دارد، وضعيتي روان شناختي و جامعه‌شناختي که باعث مي‌شود به خاطر نگرش منفي‌مان به يک بيماري، برچسبي ناشايست را به ديگران بچسبانيم. استيگماها، رفتارهاي کليشه‌اي و تبعيض‌آميز ما را دامن مي‌زنند و اجازه نمي‌دهند ارزش و جايگاه يک نفر را به‌عنوان «انسان» به رسميت بشناسيم. آزارهاي کلامي، عاطفي و جسمي، طرد فرد از موقعيت‌هاي اجتماعي، تحصيلي و شغلي و ديدگاه تحقيرآميز، بخشي از پيامدهاي استيگماي بيماري است. ما شوخي شوخي به مبتلايان برچسب مي‌زنيم و آن‌ها جدي جدي، به انزوا کشيده مي‌شوند! يادمان نرود که تحقيقات نشان داده است انگ، تلاش براي آزمايش و معالجه بيماري را تضعيف مي‌کند.
  مجبورشان نکنيم مخفي‌کاري‌ کنند 

---

بازار

---

 گاهي رفتار ما نه با خود فرد بلکه با بيماري اوست. از کرونا مي‌ترسيم و بدمان مي‌آيد و اين ترس و نفرت را به بيمار نسبت مي‌دهيم. انگار خود فرد، مساوي است با بيماري‌اش و تمام هويت اش را ناديده مي‌گيريم! بارها شنيده‌ايم کسي به‌طور قطعي به کوويد 19 مبتلا شده اما به‌جاي اين‌که صادقانه بگويد به کرونا مبتلا شده‌است، ترجيح مي‌دهد هزار بهانه و دليل الکي جور کند تا کرونايي شدنش را انکار کند. اين رفتار نوعي پنهان‌کاري درباره بيماري است که دلايل مختلفي دارد.
  احساس شرم را به آن‌ها تزريق نکنيم 

 اگر کسي بگويد کرونا گرفته است، به شکل خودکار اطلاعات زيادي به ما مي‌دهد. اطلاعاتي مثل‌ اين‌که حتما او بي‌ملاحظه بوده و بهداشت را رعايت نکرده است و ... . اشتباه بزرگ اين است که با يک ذهنيت منفي، احساس شرم را به مبتلايان تزريق کنيم در حالي‌که بيمار بودن به معني بد بودن انسان نيست.
  کنجکاوي‌مان را تعديل کنيم 

 همه ما در قبال ديگران، مسئوليت‌هاي اجتماعي مختلفي داريم. اين روزها مهم است که خطر انگ‌زني را کاهش دهيم. در برخورد با مبتلايان، کنجکاوي‌مان را تعديل کنيم و به‌جاي اين‌که مدام بپرسيم چه شد که کرونا گرفتي، درباره حال فرد بپرسيم. نگذاريم شخص از گفته‌اش پشيمان شود بلکه فضاي امني را ايجاد کنيم تا آن‌ها بتوانند گشوده و باز راجع به تجربه‌شان خودافشايي کنند. کمک ديگر اين است که هم ياد بگيريم و هم آموزش بدهيم. در شبکه‌هاي اجتماعي، درباره پيامدهاي مخفي‌کاري اطلاع‌رساني کنيم و نگذاريم اين چرخه معيوب ادامه يابد. هرگز از کلماتي مثل «قرباني يا مشکوک به کرونا» استفاده نکنيم. 
  4 توصيه به بيماران کرونايي
اگر خداي نکرده شما هم يکي از مبتلايان به کرونا هستيد و اين روزها به فکر مخفي کردن اين بيماري از اطرافيان افتاده ايد، چند توصيه به شما داريم.
 خجالت نکشيد 
 ديگران به‌واسطه کرونا به مبتلايان برچسب هايي مي‌زنند و از طرف ديگر، گاهي اين افراد به خودشان برچسب مي‌زنند و با يک خودسرزنش‌گري بي‌رحمانه، انگ بد بودن را به پيشاني‌ شان مي‌چسبانند. خبر بد اين‌که در اين مواقع فقط با يک برچسب مواجه نيستيم؛ بلکه موجي از هيجان‌هاي منفي به سمت فرد مبتلا هجوم مي‌آورند. احساس شرم، احساس گناه، بي‌کفايتي، خشم و ترس از طرد شدن از سمت ديگران، فقط برخي از هيجان‌هاي ناخوشايند هستند. بنابراين توصيه اول اين است که در اين مواقع خجالت نکشيد.
  نگذاريم شيوع بيماري بيشتر شود 
با پنهان کردن بيماري از ديگران، ترس از بدنامي را تشديد مي‌کنيم. با اين کار، آدم‌هاي بيشتري بيماري‌شان را مخفي مي‌کنند و انزوا و تنهايي بيماران را دامن مي‌زنيم. وقتي اطرافيان ما بدانند هرکسي شانس ابتلا دارد، بيشتر رعايت مي‌کنند. بياييد مانع شيوع بيشتر اين بيماري شويم.
 بيماري را انکار نکنيم 
  يک اقدام غيرمسئولانه اين است که با مقاومت، بيماري را انکار کنيم و در محل کار و قرارهاي ديگر حاضر شويم! اگر خود فرد مبتلا، سعي کند در دوره بيماري و بعد از آن، ديدگاه مشفقانه‌اي به خودش داشته باشد، بيماري را کتمان نمي‌کند و از ديگران کمک مي‌خواهد.
 روي همدلي ديگران حساب کنيم
 اتفاقاً خيلي وقت‌ها، اطرافيان(برخلاف تصور ما)  به‌موقع از راه مي‌رسند و با همدلي‌شان نمي‌گذارند احساس تنهايي کنيم. شفقت به خود يعني اين‌که تمام اتفاقات ناخوشايندي را که برايمان مي‌افتد، به‌عنوان يک تجربه مشترک انساني بپذيريم و به‌جاي اجتناب، به استقبال حس‌هاي ناخوشايندمان برويم. حتي بعضي‌ها مسير پخته‌تري را طي مي‌کنند؛ يعني بيماري را مي‌پذيرند و جدي مي‌گيرند، در جمع‌ها حاضر نمي‌شوند، به سلامتي ديگران اهميت مي‌دهند و درعين‌حال مي‌توانند با بيماري و علامت‌هايشان شوخي کنند!
نويسنده : نگار فيض‌آبادي | کارشناس ارشد روان شناسي باليني

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar