از چه سنی می‌توان بچه ها را در خانه تنها گذاشت؟

وقتي به عبارت "تنها در خانه" فکر مي‌کنيم، تصوري از کوين مک کاليستر هشت ساله در فيلم معروف "تنها در خانه" به ذهن خطور مي‌کند، که از خانه خود در برابر سارقين با تله‌هاي انفجاري دفاع مي‌کند.

شونا هندلي مي‌گويد: اين بعيد است که تنها گذاشتن دختر هشت ساله ام در خانه منجر به ماجرا‌هاي عجيب و غريب فيلم مشهور "تن‌ها در خانه" شود؛ اما خب، گاهي به آن فکر مي‌کنم که اگر اين اتفاق افتد، آيا دخترم مي‌تواند از پس آن برآيد يا نه.

من برنامه‌اي ندارم که فرزندم را در خانه رها کنم و به تنهايي به تعطيلات بروم؛ اما به اين فکر کرده ام که در چه سني ترک فرزند در خانه بدون نظارت بزرگسالان مشکلي ندارد؟

چون قانون خاصي در اين مورد وجو ندارد، براي اطمينان از امنيت کودک و برآورده شدن نياز‌هاي او (دو شرط قانوني براي ترک کودک بدون نظارت بزرگسالان)، بايد به قضاوت والدين اعتماد کرد.

اما نظرات والدين ديگر چيست؟

هندلي مي‌گويد، اجماع قاطع والديني که با آن‌ها صحبت کردم اين بود که حداقل سن ترک فرزندان در خانه ۱۰ سال است.
الِا و مَدي، هر دو مادر سه کودک زير هشت سال، مي‌گويند جايي حدود ۹ تا ۱۱ سال، وقتي کمي مسئوليت پذيرتر و بالغ‌تر باشند، مناسب خواهد بود.

با اين حال، والدين ديگر سنتي‌تر فکر مي‌کردند.

کنديس، که سه فرزند سه، شش و نه ساله دارد، مي‌گويد: در ۱۳ سالگي اگر آن‌ها را تنها بگذاريد مشکلي پيش نخواهد آمد.

او در ادامه مي‌گويد: شايد، چون بزرگترين فرزند من ۱۳ ساله است، خواهر و برادر کوچکترش که (۱۰ و ۷ سال دارند) را نيز در خانه، کنار او بگذارم.
کنديس وقتي آن‌ها را در خانه تنها مي‌گذارد، نگران "همه چيز" است.

او مي‌گويد: من نگران اين هستم که آن‌ها آتش روشن کنند، هنگام غذا خوردن، چيزي در گلويشان بپرد و خفه شوند و يا دزد به خانه بيايد. البته مي‌دانم که همه اين‌ها بسيار بعيد و غير منطقي است.

از طرفي، نگراني اصلي مَدي، اين است که منطقه‌اي که در آن زندگي مي‌کند، از امنيت کافي برخوردار نيست.

او مي‌گويد: من با شرايط فعلي محل زندگيمان، نمي‌توانم اجازه دهم بچه‌ها در خانه تنها بمانند. البته فکر مي‌کنم هنگامي که در نهايت منزلمان را جا به جا کرديم، اشکالي نداشته باشد پسرانم ۱۰ يا ۱۵ دقيقه در خانه تنها باشند تا از محل کار، خود را به خانه برسانم.
در حالي که اکثر والدين در مورد تنها گذاشتن بچه هايشان در خانه دلهره داشتند، هلن، مادر دو فرزند، بچه‌هاي خود را در سن هفت و پنج سالگي، بعد از مدرسه در حالي که هنوز در محل کار خود است، تنها مي‌گذارد؛ کاري که از اواخر سال گذشته شروع به انجام آن کرده است.

او مي‌گويد: من يک معلم هستم و نمي‌توانم به موقع به خانه بروم. خانه ما تنها سه بلوک با مدرسه فاصله دارد و در يک محله امن زندگي مي‌کنيم؛ بنابراين فرزندانم با هم پياده به خانه مي‌روند و مشکلي پيش نمي‌آيد.

کليد خانه نيز، زير سنگ پنهان شده است؛ بنابراين آن‌ها مي‌توانند وارد خانه شوند و من هم تا ساعت ۴:۱۵ به خانه مي‌رسم؛ بنابراين آن‌ها فقط حدود نيم ساعت تنها هستند.

نظر متخصصان چيست؟

جولي گرين، مدير اجرايي raisechildren.net.au و محقق اصلي موسسه تحقيقات کودکان مورداک، مي‌گويد قضاوت شما درباره آمادگي فرزندتان، از يک سن خاص مهم‌تر است.
پروفسور گرين مي‌گويد: به عواملي مانند بلوغ و راحتي آن‌ها هنگام تنها ماندن در خانه فکر کنيد. هم چنين توانايي کودک خود در تصميم گيري مسئولانه در مورد ايمني و کنار آمدن با موارد غير منتظره را در نظر بگيريد.

البته حتي اگر فکر مي‌کنيد فرزند شما به تنهايي در خانه مشکلي نخواهد داشت، بايد به ياد داشته باشيد باز هم شماييد که مسئول ايمني او هستيد.

جوديت لاک، روانشناس باليني و معلم سابق نيز، با اين موضوع موافق است.

دکتر لاک مي‌گويد: هيچ سن جادويي وجود ندارد، ممکن است فرزند شما ۱۷ سال داشته باشد؛ اما هنوز براي تنها ماندن در خانه آماده نباشد. اين موضوع، به بلوغ او بستگي دارد.

پس چگونه مطمئن شويم آن‌ها آماده و در امنيت اند؟

پروفسور گرين مي‌گويد: با اطمينان از اين که کودک شما قوانين، برنامه‌هاي ايمني و شرايط اضطراري را درک مي‌کند، مي‌توان برخي خطرات مانند خطرات مربوط به ايمني جسمي (به عنوان مثال سقوط، سوختگي و برق گرفتگي) يا خطر غريبه (شخصي که وارد خانه مي‌شود در حالي که کودک تحت نظارت نيست) را کاهش داد.

اين موارد شامل چيز‌هايي مانند دانستن اين که در صورت آتش سوزي چه بايد کرد و داشتن برنامه هنگامي که يک غريبه در خانه را مي‌زند، مي‌شود. اين بسيار مهم است که مدت زمان غيبت خود را مشخص کنيد و به فرزند خود زمان بازگشت بدهيد تا او بداند چه ساعتي بايد منتظر برگشت شما باشد.

يک ايده خوب اين است که اگر فرزندتان به خاطر دوري شما مضطرب شد، به شما يا يک بزرگسال ديگر، دسترسي تلفني داشته باشد. هم چنين اگر قرار است ديرتر از زماني که به او اطلاع داده بوديد به خانه برسيد، حتما به کودکتان اطلاع دهيد. 

دکتر لاک مي‌گويد قبل از اينکه والدين، فرزندانشان را در خانه تنها بگذارند، بايد کمي کار کنند تا به رشد بلوغ آن‌ها کمک کنند.
وي مي‌گويد: با مسئوليت دادن به آن‌ها (حتي اگر اين مسئوليت چيزي به سادگي حاضر شدن براي رفتن به مدرسه باشد)، مي‌توانند آمادگي لازم را کسب کنند و اين به شما ثابت مي‌کند که مي‌توانيد به آن‌ها اعتماد کنيد. 

پروفسور گرين همچنين چند اقدام ديگر را به طور خلاصه بيان مي‌کند:

• مطمئن شويد کودک شما مي‌داند بايد از چه کسي کمک بگيرد. شماره تلفن‌هاي ضروري را يادداشت کنيد يا آن‌ها را در تلفن همراه فرزند خود ذخيره کنيد.
• در مورد فعاليت‌هايي که وقتي فرزندتان تنهاست، نبايد انجام دهد و ممنوع است، با او اتمام حجت کنيد. به عنوان مثال، براي آشپزي يا حمام کردن، قوانيني وضع کنيد.
• در مورد شرايط اضطراري، با کودک خود صحبت کنيد. چه زماني بايد با پليس، آمبولانس يا آتش نشاني تماس بگيرد؟ چه موقع بايد با همسايه تماس بگيرد؟
• برنامه‌اي داشته باشيد که اگر کودکتان کليد خود را گم کرد يا به خانه آمد و ديد در باز است، چه کاري بايد انجام دهد.

---

بازار

---

قوانين والدين، کنديس، مَدي و اِلا شامل موارد زير است:

•  پخت و پز يا دست زدن به اجاق گاز و فر بايد ممنوع باشد.
•  بچه‌ها نبايد خانه را ترک کنند.
• بايد براي بچه‌ها يک تلفن تهيه شود تا هر وقت پدر و مادر براي چک کردن تماس گرفتند، آن را پاسخ دهند.
• خواهر و برادر در خانه، کنار هم باشند.
• در ورودي را به روي کسي باز نکنند.
• حداکثر يک تا دوساعت در خانه تنها بمانند.

هلن مي‌گويد، علاوه بر تلفني که پسرانش در مواقع اضطراري استفاده مي‌کنند، همسايه قابل اطميناني نيز دارد که همه چيز را زير نظر دارد و اين اطمينان بخش است.
پروفسور گرين مي‌گويد اگرچه تصميم گيري در مورد زمان و يا تنها گذاشتن بچه‌ها در خانه مي‌تواند يک تصميم دشوار باشد؛ اما اگر آن‌ها آماده باشند، اين کار مي‌تواند مزاياي خوبي به همراه داشته باشد.
"تنها ماندن در خانه بخشي از سفر فرزند شما به سمت استقلال است و به او کمک مي‌کند تا تصميم بگيرد، مسائل را حل کند و هويت خود را شکل دهد. "