واقعیت‌های تلخ از فرار دختران از خانه

کاهش ميانگين سني فرار دختران

عضو هيئت علمي دانشگاه علوم انتظامي امين، با اشاره به کاهش ميانگين سني فرار دختران، اين را هم گفت که اين کاهش از عوارض شهر نشيني در دنياي امروزي است‌. دختران از شهرهاي کوچک به بزرگ پناه مي‌آورند. 

حسيني با اشاره به کار تحقيقي انجام شده در حوزه آسيب شناسي اجتماعي زنان پس از انقلاب اسلامي با رويکرد جرم زا، خاطر نشان کرد: بيشترين  اين تحقيقات در دهه ۹۰ انجام شده است. در دهه ۶۰ کمتر به آسيب اجتماعي زنان توجه و در دهه ۷۰ تنها چهار درصد تحقيقات به اين مسايل معطوف مي‌شده که در دهه ۸۰ قدري بيشتر شد. در واقع بيشتر از ۶۰ درصد تحقيقات حوزه آسيب‌هاي اجتماعي زنان مربوط به دهه ۹۰ بوده است.

وي معتقد است که اين افزايش آمار تحقيقات در دهه ۹۰ را مي‌توان از دو منظر تبيين کرد، يا اين معضلات در دهه ۹۰ بيشتر شده که نظر انديشمندان را به اين موضوعات جلب کرده و يا توجه به موضوعات زنان در دهه ۹۰ بيشتر شده است.

به گفته اين کارشناس علوم اجتماعي، بحث‌هاي مورد توجه در تحقيقات انجام شده معطوف به حجاب و پوشش، خودکشي، طلاق، انواع خشونتهاي کلامي و خانگي، آزار و جرائم جنسي و جسمي، فرار، روابط خارج از عرف، بزه، اعتياد، هرزه نگاري، قتل، خودسوزي، اختلافات خانوادگي، حضانت، قاچاق مواد مخدر و کالا و ...  بوده است که مجموعا  ۱۵۸۷ آسيب جمع آوري شد که از اين بين ۸۰ مورد مربوط به فرار دختران بوده است.

دلايل فرار از خانه دختران

حسيني فرار از خانه را اقدام به دوري از خانه و تصميم به عدم بازگشت و واکنشي به شرايط نامساعد زندگي و خانه دانست و ادامه داد: فرار از خانه براي بيشتر دختران به عنوان يک مکانيسم دفاعي است که در راستاي خلاصي از شرايط آزار دهنده خانه رخ مي‌دهد. سه بعد اين موضوع به عوامل اثر گذار، پيامدها و راهکاري آن معطوف مي‌شود.

وي تصريح کرد: عوامل فردي نظير درصد پايين هوش هيجاني و قدرت حل مساله و تصميم گيري از جمله عوامل فرار است چراکه افراد نمي‌توانند هيجانات آني خود را کنترل کنند. گاهي فرار بر اساس کنجکاوي و کم تجربگي انجام مي‌شود به طوري که دختران اقدام به خيال پردازي مي‌کنند که اگر فرار کنند شرايط عالي خواهند داشت.

اين کارشناس علوم اجتماعي با اشاره به عوامل اجتماعي که مهم ترين آن خانواده است، خاطر نشان کرد: بسياري از دختراني که فرار کرده‌اند فضاي خانواده متشنج و ناامن، فضاي ارتباطي و عاطفي نا امن داشته و يا احساس تبعيض مي‌کنند. گاهي سبک فرزندپروري که ممکن است مستبدانه و يا رها شده باشد نيز دليل اين امر است.

اين عضو هيئت علمي دانشگاه علوم انتظامي امين همچنين اين را هم گفت که فقدان پدر يا مادر به واسطه جدايي يا مرگ، و وجود ناپدري و نامادري، انحرافات والدين مثل تعرضات جنسي و جسمي به دختر، اعتياد در خانواده، ازدواج‌هاي اجباري، سرزنش از طرف خانواده، محروميت اجتماعي، فقر اقتصادي و ناتواني والدين در برقراري ارتباط موثر با دختران نيز مي‌تواند شرايط نا مساعد روحي و رواني براي دختر ايجاد و در نهايت منجر به فرار شود.

حسيني افزود: معمولا مقصد اين دختران شهرهاي بزرگ است تا از گمنامي در شهر استفاده کنند و تصور مي‌کنند مي‌توانند پنهان باشند. معمولا شهرهاي زيارتي، امام زاده‌ها و پايانه‌هاي مسافري و بهشت زهراها و ترمينال‌هاي مسافري مقصد اين دختران هستند و کساني که دنبال طعمه مي‌گردند نيز مي‌دانند دختران به اين اماکن پناه مي‌برند.

 دستگيري، بزرگترين شانس زندگي فراري‌ها

وي معتقد است که دستگير شدن اين دختران بزرگترين شانس زندگي آنها است چراکه پليس آنها را به مراکز کلانتري و مشاوره و مددکاري مراکز انتظامي ارجاع مي‌دهد؛ روانشناس‌ها با بچه‌ها صحبت و آنها را تحويل خانواده‌ها مي‌دهند و از آسيب‌هاي جدي محفوظ مي‌شوند.

حسيني تصريح کرد: دختراني که اقدام به فرار مي‌کنند دو استراتژي مهم دارند. يکي استراتژي بقاست که ممکن است منبع مالي محدود براي زندگي داشته باشند و اولين استراتژي آنها اين است که چگونه حداقل‌هاي زندگي را تامين کنند و دومي  استراتژي آينده نگرانه است که براي آينده چکار کنند؟. در هر دو نوع استراتژي جدي ترين آسيب اين دختران، برقراري رابطه جنسي است که خواسته يا ناخواسته دچار آن مي‌شوند و عاملي در جهت فساد و فحشا است.

هشداري به دختراني که از خانه فرار مي کنند: مراقب باندهاي فساد باشيد 

اين کارشناس علوم اجتماعي گقت: اکثر دختران طعمه باندهاي فساد و فحشا مي‌شوند. اگر اين دختران به خانه بازگردانده شوند ترس سرزنش از سوي خانواده و تنبيه دارند و به هر طريقي نمي‌خواهند به خانه برگردند اما اگر به خانواده بازگردند شانش آورده‌اند چراکه هرچقدر محيط خانه بد باشه از محيط خارج خانه بدتر نيست. در واقع شروع مشکلات فرار از همان آغاز فرار است.

اين عضو هيئت علمي دانشگاه علوم انتظامي امين به بيان تبعات ديگر فرار دختران پرداخت و گفت: نداشتن هزينه‌هاي زندگي و اسکان و سرپناه و بي خانماني و سرگشتگي، رخ دادن اولين رابطه خارج از عرف، ضرب و جرح و دعواي خياباني، سرقت براي تامين معاش، مصرف مواد مخدر به واسطه آشنايي با ديگران، گرفتاري در باندهاي قاچاق زنان، تن دادن به ازدواج موقت، اقدام به خودزني و خودکشي، طرد شدن از سوي خانواده، بيماري‌هاي عفوني، افسردگي و ... از ديگر عوامل فرار دختران از خانه است.

براي جلوگيري از فرار چه بايد کرد؟

وي با تاکيد بر اينکه فرار از خانه دختران معضلي در تمام جوامع است که بايد کنترل شود، ادامه داد: بايد سياست هاي پيشگيرانه انجام دهيم. در پيشگيري اوليه نياز داريم به دختران مهارت‌هاي زندگي را آموزش دهيم. بسياري از اتفاقات فرار در سنين نوجواني مدرسه اتفاق مي‌افتد که دختران هوش هيجاني و مهارت زندگي را بلد نيستند که اين مهارتها را مي‌توان با مربيان و معلمان پرورشي دلسوز به آنها آموزش داد.

حسيني گفت: در پيشگيري ثانويه بايد دختران آسيب ديده در مراکز بازپروي آموزش ديده و مهارت هاي لازم  را کسب کنند. در پيشگيري ثالث نيز نبايد دختران را رها کنيم تا درون خانواده‌هايي که شرايط آنها تغييري نکرده حاضر شوند. اين دختران معمولا از سوي خانواده دچار سرکوب مي‌شوند و بايد خانواده‌ها در اين زمينه آموزش داده شوند.

فرق فرار پسران با دختران 

اين کارشناس در پايان يادآور شد: گرايش‌هاي مذهبي و ديني مي‌تواند بسياري از فشارهاي رواني دختران را بکاهد و اميد را زنده نگه دارد تا از اقدامات جرم زا پرهيز کنند. فرار آسيب جدي نوجوانان و دختران است. پسران فرار کرده عمدتا جذب بازار کار اما دختران طعمه تبهکاران مي‌شوند و بازگشت آنها به جامعه سالم سخت خواهد بود. فرار مساله فردي نيست بلکه اجتماعي و امنيتي و انتظامي است. لازم است ما به آنها توجه کنيم و آمار را به حداقل برسانيم.

انتهاي پيام