طالبان چگونه زندگی این زن را سیاه کرد؟

باسوالي‌ها به ما گفته است که عمران خان، پسر ارشدش در سن ۲۳ سالگي به ظن کمک به تروريست‌ها توسط يک کميته محلي ضد طالبان به نام «کميته صلح» کشته شد. به گفته او، عمليات ارتش پاکستان توانست آرامشي نسبي در اين منطقه برقرار کند، اما قدرت گرفتن دوباره طالبان افغانستان همزمان با عقب‌نشيني نيرو‌هاي ناتو به کابوسي براي او تبديل شده است.

يک سال بعد عبدالغفران، همسرش را از دست داد. همسر او هنگامي که براي دريافت غرامت کشته شدن پسرش در ۶ دسامبر سال ۲۰۱۰ به يک ساختمان دولتي مراجعه کرده بود بر اثر حمله دو بمب‌گذار انتحاري کشته شد. تعداد زيادي در اين حمله جان خود را از دست دادند. اين زن پاکستاني مي‌گويد، زندگي در نواحي قبيله‌اي بدون وجود همسر و پسر ارشد خيلي سخت و پرخطر است.

باسوالي‌ها همواره در تلاش است، مخارج زندگي‌اش را تأمين کند. روستاي او فاقد امکانات اوليه مانند گاز، برق و اينترنت است. با اين همه مرگ پسر و همسر باعث نشد که او اميدش را از دست بدهد. او نمي‌خواست با مقرري ناچيز دولت که ۱۰هزار روپيه در ماه (۵۳ يورو/ ۶۲ دلار) بود زندگي کند. اين مستمري در سال ۲۰۱۴ قطع شد.

باسوالي‌ها مي‌خواهد فرزندانش از آموزش مناسب برخوردار شوند. او مي‌گويد: «آسان نبود. زماني رسيد که فکر کردم زندگي‌ام بي‌حاصل است و نمي‌توانم در اين جامعه زنده بمانم.» او افزود که زنان حتي اجازه ندارند به تنهايي وارد بازار محلي مهمند شوند. اين زن خياطي را تنها چاره خود خوانده و مي‌گويد، براي دوخت يک پيراهن زنانه بين ۱۵۰ تا ۲۰۰ روپيه مزد مي‌گيرد.»

باسوالي‌ها مي‌گويد: «بعد از مرگ شوهرم شروع به پخت نان کردم و دختران کوچکم نان‌ها را در جاده اصلي منطقه مي‌فروختند.» بعد دختر‌ها کمي بزرگ‌تر شدند و به اين دليل که حضور آن‌ها در خيابان‌ها «بد» تلقي مي‌شد ديگر نمي‌توانستند نان بفروشند. از اين زمان بود که او شروع به دوخت لحاف و پتو کرد و آن‌ها را به مردم محلي فروخت. اما بدون مشايعت يک مرد، خواه نوجوان و خواه مسن‌تر نمي‌توانست به بازار برود.

هزاران خانواده در مناطق قبيله‌اي در شمال و شمال غرب پاکستان قرباني خشونت افراط‌گرايان شده‌اند. عبدالرزاق، شوهرخواهر باسوالي‌ها مي‌گويد، روز کشته شدن عبدالغفران در حمله طالبان را به‌خوبي به ياد مي‌آورد. او ابراز اميدواري مي‌کند که مناطق قبيله‌اي دوباره به جولانگاه آشوب و خشونت تبديل نشود.