آفرینش زن در نگاه ادیان و ملل

 بر اساس محتواي متون و منابع يهوديان، به ويژه کتاب مقدس، زن به عنوان پاره اي از جنس مرد آفريده شده که همواره وابسته و نيازمند به جنس مذکر است. همچنين زن در آغاز آفرينش، کمبود داشته و همين انگيزه اصلي ارتکاب او به گناه و سرکشي بوده است. در سفر پيدايش، ماجراي آفرينش زن اين گونه بيان شده است: «خداوند خوابي گران بر آدم مستولي گردانيد تا بخفت و يکي از دنده هايش را گرفت و گوشت در جايش پر کرد و خداوند با آن دنده که از آدم گرفته بود، زني بنا کرد و وي را نزد آدم آورد و آدم گفت همانا اين استخواني از استخوان هايم و گوشتي از گوشتم است. از اين رو، زن، نساء ناميده شد؛ زيرا از انسان گرفته شد. در آيين بودا، زن را موجودي با کالبد انساني مي دانند که از آغاز آفرينش، روح شيطاني در آن نهفته است. از نظر پيروان اين آيين، زن، ظاهري چون فرشته دارد که در ژرفاي قلبش، شيطان دام گسترده و روح شيطان در وجودش خانه کرده است. از اين رو، تا مدت ها هيچ زني را به کيش خود نمي پذيرفتند و مي گفتند: خدايا! ما را از شر شيطان و نفس پست و زن حفظ کن و شعارشان اين بود نجات، از هم نشيني با زن به دست نمي آيد. يونانيان زن را زاده شيطان و عضو پاک نشدني مي دانستند که در هيچ کاري حق دخالت نداشت. در آيين چين، آفرينش پسران را از خدا و آفرينش دختران را از شيطان مي دانستند. فرانسويان، زن را فرستاده و آفريده شيطان و رفيق مار مي دانستند که براي ادامه نسل به شکل انسان به دنيا آمده است. مجمع ديني فرانسه در سال 1308 ميلادي پس از بحث هاي بسيار درباره زن، او را انساني دانست که براي خدمت به مردان آفريده شده است. ديدگاه اسلام درباره آفرينش زن بر خلاف ديدگاه تحريف شده ديگر اديان و نيز ساير ملل، در نگرش اسلام، زن از جنبه جسمي و روحي، از همان گوهري آفريده شده که مرد از آن آفريده شده است. بنابراين، مرد و زن در جوهر و ماهيت تفاوتي ندارند. اين ديدگاه، از معاني بلند قرآني گرفته شده است و از آيات الهي مي توان به اين مسئله پي برد. خداوند در قرآن، به آفرينش انسان ها از يک زن و مرد چنين اشاره مي کند: «يا أيُّها النّاسُ انّا خَلَقنکُمْ مِن ذَکَرٍ وَ أُنثي؛ اي مردم همانا شما را از يک مرد و يک زن آفريديم». (حجرات: 13) در جاي ديگر نيز مي فرمايد: «هُوَ الَّذي خَلَقَکُمْ مِن نَفسٍ واحِدةٍ: اوست خدايي که همه شما را از يک تن آفريد». (اعراف: 189) و نيز فرمود: «رَبَّکُم الَّذي خَلَقَکُمْ مِن نفسٍ واحِدةٍ: آن خدايي که همه شما را از يک تن بيافريد». (نساء:1) نفس در اين آيات، به گوهر و ذات شيء [انسان] اشاره دارد و نشان مي دهد که تمام انسان ها از زن و مرد، از يک ذات و گوهر آفريده شده اند و سرآغاز آفرينش همه افراد، يکي است. همچنين خداوند در قرآن در آفرينش زن و مرد براي هيچ يک برتري و امتيازي قائل نشده و در شماري از آيات، به صراحت برتري را به ميزان تقواي انسان قطع نظر از جنسيت نسبت داده است، که نتيجه قهري اين ديدگاه، نفي نظريه ناقص بودن زن خواهد بود. افزون بر قرآن، در احاديثي هم که روايت شده اين مسئله رد شده است. از جمله زراره به امام صادق(ع) عرض کرد: نزد ما مردمي هستند که مي گويند خداوند حوّا را از انتهاي ضلع چپ آدم آفريد؟ امام صادق(ع) فرمود: «خداوند از چنين سنّتي به دور است. آيا خداوند توان آن را نداشت که همسر آدم را از غيردنده او بيافريند تا بهانه به دست گروهي ندهد که بگويند بعضي از اجزاي آدم با بعضي ديگر نکاح کرد؟ خداوند بعد از آفرينش آدم، حوا را جداگانه پديد آورد. آدم بعد از آگاهي از آفرينش وي از پروردگارش پرسيد: اين کيست که نزديکي و نگاه به او مايه انس من شده؟ خداوند فرمود: حواست». اين روايت به روشني بيانگر آن است که آفرينش حوا همچون آدم، نو و مستقل بود و حوا از دنده چپ آدم آفريده نشد. بنابراين، در نگرش اسلامي، زن در آفرينش ارزشي والا و مستقل دارد. اين ديدگاه، ويژه اسلام و نيز اديان اصيل الهي است و چنين انديشه اي در ديگر ملت ها و مکتب ها نبوده است.