این زوج بعد از 21 سال و 23 بار سِقط، صاحب فرزند شدند

 هر دو نفرشان از خانواده‌هایی پرجمعیت بودند و زمانی که با هم ازدواج کردند، تصورش را هم نمی‌کردند روزی برسد که شنیدن صدای نوزاد در خانه برای‌شان تبدیل به آرزو شود،اما حالا بعد از ۲۱ سال زندگی مشترک، حال و هوای خانه آقای «صالح‌پور» و خانم «ادیگوزلی» متفاوت شده است. وقتی با آن‌ها برای گفت‌و‌گو درباره این سال‌هایی که در انتظار فرزند بودند، تماس می‌گیرم.

رئیس جهاد دانشگاهی اردبیل چند وقت پیش درباره این زوج گفته بود: « یکی از مراجعان بالای ۳۹ سال این مرکز که سابقه ۲۳ بار سقط مکرر جنین طی دوران ۲۱ سال ازدواج داشت با هدف افزایش شانس بارداری به کمک متخصصان مرکز درمان ناباروری قفقاز جهاد دانشگاهی، درمان به روش لنفوسیت‌تراپی از ماه‌ها قبل آغاز شده بود که اولین نوزاد به این روش در این مرکز کاملا سالم به دنیا آمد».

 در چشم انتظاری فرزند

سید فریدون صالح‌پور، متولد سال 1354 است. او درباره شروع زندگی مشترک‌شان می‌گوید: « سال 80 ازدواج کردیم. شغلم آزاد است و ساکن شهرستان گرمی از استان اردبیل هستیم. خانواده ما با خواهر و برادرها 6 نفر هستند که من فرزند آخر هستم. خانواده خانمم هم 2 تا برادر و 4 تا خواهر هستند. بنابراین خانواده هر دو نفرمان پرجمعیت هستند. بعد از ازدواج، تصمیم گرفتیم که بچه‌دار شویم، اما سال‌های بسیار سخت و تلخی را در چشم انتظاری داشتن فرزند گذراندیم».

سوگواری برای بچه‌های سقط‌شده‌ام پیرم کرد

او درباره تلخی‌ها و سختی‌هایی که در این 21 سال پشت سرگذاشتند، می‌گوید: «سال‌هایی بود که خانمم دو بار سقط را تجربه می‌کرد. حال و احوال ما در آن شرایط را فقط زوج‌هایی درک می‌کنند که بچه سقط کرده اند. شاید تصور آن غم و سوگواری برای بچه‌هایی که اصلا به دنیا نیامدند، برای شما باورکردنی نباشد، اما هرچه که بود، برای ما بسیار سخت و ناراحت‌کننده گذشت. سوگواری برای بچه‌های سقط‌شده‌ام پیرم کرد. بیشتر این بچه‌ها در همان اوایل و تا دو یا سه ماهگی سقط می‌شدند؛ یعنی ما دو تا سه ماه خوشحال و امیدوار بودیم که این بار صاحب فرزند خواهیم شد، اما ناگهان، همه امیدمان به ناامیدی تبدیل می شد. البته سال گذشته، یک بچه‌مان تا چهارماهگی ماند و بعد سقط شد، اما بقیه‌شان در کمتر از چهارماهگی آن اتفاق برای‌شان می افتاد».

بارها در رویاهایم، بچه‌ام را بغل می‌گرفتم

هاجر  ادیگوزلی، متولد 1363 و خانه‌دار است. اولین سوالم از او درباره 23 بار سقط است که باورش برای خودم سخت است. ادیگوزلی می‌گوید: «هر بار سقط می‌کردم، با خودم می‌گفتم بالاخره معجزه می‌شود. خیلی‌ها می‌گفتند به خودت رحم کن، تو نمی‌توانی مادر شوی، اما من خیلی دوست داشتم که طعم مادری را بچشم. بارها در خواب و رویا، بچه‌ام را بغل می گرفتم و می بوسیدم، اما وقتی به خودم می‌آمدم، می‌دیدم که بچه‌ای ندارم. دست دکتر احمدی درد نکند، این اواخر خیلی به من امید می‌داد، می‌گفت خانم مطمئن باش با این روش جدید، بچه‌ات سالم به دنیا می‌آید. البته بعد از هر بار سقط بچه، افسرده می شدم، زندگی‌ام به هم می‌ریخت و حال و حوصله هیچ کاری را نداشتم. مثلا همین سال گذشته که بچه در چهار ماهگی سقط شد، قلبش کار می‌کرد و نمی‌مرد، هر کاری که دکترها می‌کردند، باز هم جان داشت. با این که بچه اصلا رشد نمی‌کرد، اما سقط هم نمی شد. مثلا کلیه‌اش اصلا کار نمی‌کرد. زندگی ام کلا به هم ریخت تا سقط شد. در این سال‌ها خیلی سختی کشیدم».

لحظه اول که بچه‌ام را دیدم، فقط گریه می‌کردم

احساس مادری که بعد از 23 بار سقط برای اولین بار بچه‌اش را می‌بیند، قابل توصیف است؟ خانم «ادیگوزلی» به این سوال پاسخ می‌دهد: «تا اواخر بارداری‌ام خیلی استرس داشتم. حتی گاهی فشارم ناگهان بالا می‌رفت. همه می‌گفتند که دیگر استرس نداشته باش، ان شاءا.. سالم به دنیا می‌آید، ولی من مدام نگران بودم. دست خودم نبود. هر وقت با خدا راز و نیاز می‌کردم، می‌گفتم یعنی می‌شود من بچه‌ام را ببینم، در آغوش بگیرم و ... . لحظه اولی که دیدمش، قابل توصیف نیست. چطوربگویم. از خوشحالی فقط گریه می‌کردم. باور می‌کنید تا بچه‌ام را ندیدم، قبول نمی‌کردم که سالم به دنیا آمده؟ هرچه دکترها می‌گفتند سالم است و خیالت راحت، باورم نمی شد. با این که با چشم‌هایم دیدم بچه‌ام به دنیا آمد، اما چون او را 2 ساعت بردند تا در دستگاه بگذارند، باورم نمی شد. چشم‌هایم هر لحظه به در اتاقم در بیمارستان بود تا بچه‌ام را بیاورند و او را در آغوش بگیرم. من این حس را چطور برای شما توصیف کنم؟ ببخشید، نمی‌توانم. وقتی هم برای اولین بار بچه‌ام را در آغوش گرفتم، هیچ چیز به او نگفتم، فقط نگاهش کردم و بوسیدمش. فقط در دلم گفتم: سلام مامانی، تو معجزه خدایی برای من». با یادآوری این لحظات، ناگهان بغض، گلوی این مادر را می‌گیرد و نمی‌تواند به صحبت ادامه دهد و گوشی را به همسرش می‌دهد.

باور می کنید یک زن۲۴ بار باردار شود؟

«ببخشید دست خودم نیست، وقتی فرزندم را می‌بینم و یاد این سال‌های سخت می‌افتم، مدام گریه‌ام می‌گیرد». «ادیگوزلی» با این مقدمه می‌گوید: «همه اطرافیان می‌دانستند که من باردار می‌شوم اما بعد بچه‌ام سقط می‌شود. گاهی خبردار می شدم که بعضی‌ها به شوهرم می‌گفتند که مشکل از توست که خانمت مدام بچه‌هایش سقط می‌شود، اما او به هیچ کسی نگفته بود که مشکل از من است.

 واقعا هم مشکل از من بود. ایمنی بدنم در دوران بارداری خیلی بالا می‌رفت و بچه سقط می شد. در این سال‌ها خیلی به شوهرم اصرار می‌کردم حالا که من نمی‌توانم طلاق بگیرم و بروم، تو من را طلاق بده و برو. او همیشه می‌گفت نه، ما با هم این زندگی را شروع کردیم و منتظر معجزه می‌مانیم. مدام می‌گفت صبر می کنیم. درآمد شوهرم زیاد نبود، اما خودش را وقف زندگی‌مان کرده بود. گاهی برای هزینه‌های درمان بعد از سقط‌ شدن بچه از دیگران پول قرض می‌کرد، اما چیزی به من نمی‌گفت. سال قبل می‌خواستم دیگر بروم تا این که دکتر احمدی را دیدم. امیدم اول به خدا، بعد دکتر احمدی بود. او هر ماه یک بار به  استان اردبیل می آید. گفته این بار که بیاید، به ما زنگ می‌زند تا بچه را ببریم و ببیند. خیلی از او ممنونم. هیچ کسی باورش نمی شد که من روزی مادر شوم. 23 بار سقط کردم و این بچه بیست و چهارم است. باور می‌کنید یک زن 24 بار باردار شود؟ هنوز هم کسی باور نمی‌کند که من مادر شدم. الان همه زنگ می‌زنند و می‌گویند واقعا خودت مادر شدی؟هنوز هم بعضی‌ها باورشان نمی‌شود».