کشف روشی جدید برای درمان سرطان لوزالمعده

سرطان لوزالمعده يکي از کشنده‌ترين انواع سرطان هاست؛ تنها ۵ درصد از بيماران مبتلا به اين سرطان مي‌توانند تا پنج سال پس از تشخيص زنده بمانند. دلايل بالا بودن ميزان مرگ و مير، فقدان علائم تا پايان مرحله سرطان و گسترش سريع آن است. همچنين ثابت شده است معالجه بيماري از بيشتر انواع ديگر سرطان دشوارتر است. در سال‌هاي اخير محققان پزشکي شروع به بررسي امکان استفاده از ايمونوتراپي براي مقابله با بيماري کرده‌اند که طي آن، سعي مي‌کنند سيستم ايمني بدن را وادار به حمله به تومور‌ها کنند.

براي موثر بودن سيستم ايمني درماني، سلول‌هاي T بايد بتوانند به تومور‌ها برسند و سپس آن‌ها را از بين ببرند. سلول‌هاي تومور در لوزالمعده به طور معمول توسط بافت استروما پوشانده شده است که استفاده از دارو براي از بين بردن آن‌ها را دشوار مي‌کند، سلول‌هاي ايمني چنين مشکلي ندارند. همچنين تحقيقات قبلي نشان داده است که تومور‌هاي موجود در پانکراس ماده‌اي به نام CXCL۱۶ ساطع مي‌کنند که سلول‌هاي ايمني غير سلول T را جذب مي‌کند که توانايي حمله به تومور‌ها را ندارند و وجود آن‌ها با سلول‌هاي ايمني که قادر به حمله هستند، تداخل مي‌کند.

در اين مطالعه محققان بر روي نوعي سلول T متمرکز شدند که توانايي تخريب تومور‌هاي پانکراس را نشان داده است، اما اين کار را انجام نمي‌دهد، زيرا فاقد گيرنده مناسب است که باعث جذب آن به CXCL۱۶ مي‌شود. براي غلبه بر اين مشکل محققان با استفاده از مهندسي ژنتيک، گيرنده گمشده را به سلول‌هاي T رساندند.

محققان سلول‌هاي T مهندسي شده را به دو روش مختلف آزمايش کردند؛ در مرحله اول آن‌ها را به تومور‌هاي لوزالمعده که در زير پوست موش‌هاي آزمايشگاهي قرار داشت، تزريق کردند. در مرحله دوم آن‌ها به بافت ميزبان تومور‌هاي لوزالمعده که به لوزالمعده موش پيوند زده شده، تزريق شدند. در هر دو مورد سلول‌هاي T مهندسي شده فعاليت ضد توموري پايدار و همچنين ميزان بقا را نشان دادند. محققان با الهام از نتايج خود روند شروع آزمايش‌هاي باليني را آغاز کرده‌اند.