درباره هپاتیت E چه می‌دانیم؟

بنابر اعلام وزارت بهداشت، از نظر اپيدميولوژي، عفونت با ويروس هپاتيتE به دو دسته‌ اپيدميک و آندميک تقسيم بندي مي‌شود. در نوع اپيدميک که بر اثر ژنوتيپ‌هاي يک و ۲ ويروس به وجود مي‌آيد، عفونت مزمن ايجاد نمي‌شود و اين بيماري خاص انسان است. اين نوع هپاتيت E در کشورهاي در حال توسعه در آسيا، آفريقا و به خصوص در کشورهايي که از نظر تامين منابع آب سالم و بهداشت محيط وضعيت مناسبي ندارند، يکي از مسائل مهم بهداشتي است. نوع آندميک هپاتيت E در اثر ژنوتيپ هاي ۳و۴ بوجود مي‌آيد که در بين مردان و سالمندان شايع‌تر است. اين نوع هپاتيتE ، يک بيماري مشترک بين انسان و دام است و مي‌تواند در انسان باعث عفونت مزمن شود. گزارش‌هاي بسياري از بروز هپاتيت حاد و مزمن با ژنوتيپ‌هاي ۳ و ۴ ويروس هپاتيت E در کشورهاي ژاپن، چين، هند، پاکستان و مکزيک ارائه شده است.

به طور معمول هپاتيت E  نيز مانند هپاتيت A منجر به حالت مزمن نمي‌شود. عفونت با اين ويروس معمولا خود محدود شونده است و ميزان مرگ و مير ناشي از آن نسبتاً پايين و حدود يک تا ۴ درصد است ولي در زنان باردار اين ميزان تا حدود ۲۰ درصد افزايش مي يابد.

شيوع هپاتيت E با بررسي سرو اپيدميولوژي در کشورهاي در حال توسعه بين ۱۰ تا ۳۵ درصد گزارش شده است. در برخي از گزارش‌ها به عنوان شايعترين نوع هپاتيت حاد تک گير در بالغين کشورهاي جهان سوم مورد توجه قرار گرفته است. افرادي که در کمپ‌هاي شلوغ زندگي مي‌کنند مانند پناهندگان يا کساني که در مکان‌هاي اسکان موقت زندگي مي‌کنند در معرض خطر بالاتري قرار دارند.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، ايران يکي از کشورهاي آسيايي است و به عنوان يکي از مناطق آندميک هپاتيتE شناخته شده است. به طوري که شيوع آلودگي به اين ويروس در جمعيت معمول اين کشور حدود ۸ تا ۱۳ درصد برآورد شده است. به نظر مي‌رسد که عفونت در طول زمان روند کاهشي داشته است که اين امر ممکن است به دفع بهداشتي فاضلاب و دسترسي به آب بهداشتي سالم ارتباط داشته باشد.