گوناگون/ نگاهی تازه به مفهوم اسرافکاری

آخرین خبر/ گاهی اوقات نیاز است به مفاهیم نگاه تازه ای داشته باشیم. معمولا عادت کرده ایم به درک و پذیرش معنای ظاهری هر چیز، در صورتی که پشت یک کلمه به ظاهر ساده، مفاهیمی نهفته است که اگر به آن ها دست پیدا کنیم رویکردمان به کل زندگی تغییر می کند! یکی از این واژه ها اسراف است. در ذهن اغلب ما آدم ها اسراف کردن فقط به معنای زیاد مصرف کردن است در صورتی که وجه دیگری از اسراف هم هست که به معنای بد مصرف کردن و هدر دادن نعمتهاست. در این بینش اسرافکار کسی است که از نعمتهایی که در اختیارش قرار گرفته است، نمی تواند به نحوی عالی استفاده کند و از دست میدهد. تمام جهان هستی، نعمتی است که به ما هدیه داده شده است.
نور خورشید، برگ درختان، نسیم صبحگاهی، آتشی که افروخته میشود، بوی خوشی که از طبیعت می آید، وقتی که پایمان را روی خاک نم خورده میگذاریم، وقتی داخل آب دریا شنا میکنیم، همه و همه، نعمتهایی هستند که برای ما آماده شده اند. اگر بتوانیم از نعمتهای فروان در این کره خاکی استفاده کنیم، انسانی شاکر میشویم. اما اگر نعمتها را نبینیم و بالطبع توجهی به آن نداشته باشیم و استفاده نکنیم، انسانی اسرافکار میشویم.

پس در مقابل شاکر، ُمسرف قرار میگیرد. کسی که اسراف میکند و نعمتها را هدر میدهد، نمیتواند به روشی عالی از آن استفاده کند. با آوردن مثال هایی در این زمینه به روشن تر شدن موضوع می پردازیم؛ 
 اگر شما کتابخانه بزرگی داشته باشید، الزاماً مالک آن کتابها نیستید. کسی مالک کتاب است که آن را میخواند. 
اگر شما حجم زیادی از امکانات در اختیارتان قرار گرفته شده باشد،
مثلا: خانه، باغ، ماشین، ویلا و ...داشته باشید، اما نتوانید استفاده کنید، گرچه سندش به نام شماست اما چون استفاده و لذتی نبرده اید و بابت آن حس شکرگذاری نداشته اید، شما اسرافکار هستید!

یا مثلا وقتی در کنار یک دانشمند بزرگی قرار می گیرید که می تواند سوالات شما را پاسخ دهد و شما را از جهل نجات دهد. وقتی از حضور در کنار آن دانشمند استفاده نمیکنید، با او حرف نمی زنید، در حال اسراف هستید، یعنی آن نعمت را هدر میدهید.

---

بازار

---

استفاده کردن صحیح، نوعی شکرگذاری است.
 قطعا در زندگی همه ما، امکانات و نعمتهای فراوانی قرار دارد که اگر بتوانیم از آنها استفاده کنیم، انسانی شاکر می شویم و دیگر در رده اسرافکاران قرار نمی گیریم. 
فقط همین استفاده کردن و دیدن و بهره بردن، یک شکرگزاری است!
تصور کنید که صبح از خانه بیرون می آییم، ناراحتیم که چرا هوا آلوده است. ناراحتیم که چرا نور خورشید، ما اذیت میکند، ناراحتیم که چرا باران آمده است و ماشینمان را کثیف کرده است. و ناراحتی های دیگر...
متوجه نیستیم که هستی چه امکاناتی در اختیارمان قرارداده و اصلا به چشم نعمت و موهبت به آن ها نگاه نمی کنیم!
متوجه نیستیم که خورشید به عشق ما، اشعه های خودش را پرتاب میکند،
آن باد برای نوازش ما دمیده میشود،
و همه و همه برای ما هستند،
تا ما بتوانیم لذت بیشتری ببریم!
اگر نتوانیم از تک تک اِلمانهای جهان هستی استفاده کنیم، تبدیل می شویم به انسان ُمسرف یا اسرافکار .
انسان اسرافکار کسی است که نعمتها را هدر میدهد. برای اینکه نعمتها را هدر ندهیم، فقط کافیست که ببینیم!
اگر شما حافظ اموالتان هستید و تمام زندگی شما بر این اساس است که آن را حفظ کنید، مطمئن باشید که نعمتی به سمت شما جاری نمیشود!
اگر بتوانید از دارایی هایتان استفاده کنید، و برای شما لذت، شادی، رشد و تعالی به همراه داشته باشد، این سبب میشود که شما انسانی شاکر شوید.
اما اگر فقط آنها را حفظ میکنید، نعمت هایتان هدر خواهد رفت. چون زمان مشخصی بعنوان طول عمر داریم، که در این طول عمر باید از امکاناتی که جهان هستی به ما هدیه داده است، کامل استفاده کنیم .اگر توانستیم استفاده کنیم، شکرگزاری کردیم و اگر استفاده نکنیم، اسراف کردیم!
  اسراف در حیطه عرفان، مفهوم بسیار عمیق و پیچیده ای دارد.
هر لحظه ای که شما نفهمید جهان هستی، زنده است، و آنچه که بیرون از وجود ماست، شعور و درک دارد و متوجه می شود، آن لحظه، لحظه اسراف ما است، چون داریم هدر میدهیم! اصلا یکی از دلایل از بین رفتن محیط زیست همین موضوع است. یعنی اسراف کاری انسان ها و اینکه متوجه نیستند که همه اجزای هستی زنده است و جان دارد، موجب شده تا با بی توجهی، طبیعت و اکوسیستم را با ریختن زباله، قطع درختان، آلودگی محیط زیست و... از بین ببرند.

تک تک ثانیه های عمرمان که خارج از شکرگزاری طی میشود، اسراف است. چون فقط شکرگزاری است که آن حس و حال درک یک لحظه را به من میدهد. درک تمام قسمتهای جهان هستی را به من میدهد و درک اینکه هیچ چیزی و هیچ اتفاقی در این عالم خاکی تصادفی نیست. 

و خوش به حال کسی که چشمش باز است و میتواند نعمتها را ببیند، آن چیزی که در جهان هستی وجود دارد، برای این خلق شده است؛ که در اختیار منِ انسانِ ابوالبشر قرار گیرد.
خلق شده است برای اینکه من زندگی بهتری داشته باشم.

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند
تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار
شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

نویسنده؛ ملیحه سلطانی

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar