سخن بزرگان/ خصوصیات اخلاقی یزید؛ مرد فاسدی که حدود اسلامی را می شکست

آخرین خبر/ شهید مطهری: شخصیت یزید وضع آن زمان را از هر زمان دیگر متمایز می کرد. او نه تنها مرد فاسق و فاجری بود بلکه متظاهر و متجاهر به فسق بود و شایستگی سیاسی هم نداشت.
معاویه و بسیاری از خلفای آل عباس هم مردمان فاسق و فاجری بودند، ولی یک مطلب را کاملاً درک می کردند و آن اینکه می فهمیدند اگر بخواهند مُلک و قدرتشان باقی بماند باید تا حدود زیادی مصالح اسلامی را رعایت کنند، شئون اسلامی را حفظ کنند.
این را درک می کردند که اگر اسلام نباشد آنها هم نخواهند بود. می دانستند که صدها میلیون جمعیت از نژادهای مختلف چه در آسیا، چه در افریقا و چه در اروپا که در زیر حکومت واحد درآمده اند و از حکومت شام یا بغداد پیروی می کنند، فقط به این دلیل است که اینها مسلمانند، به قرآن اعتقاد دارند و به هر حال خلیفه را یک خلیفه ی اسلامی می دانند، و الاّ اولین روزی که احساس کنند که خلیفه خود بر ضد اسلام است، اعلام استقلال می کنند.
چه موجبی داشت که مثلاً مردم خراسان، شام و سوریه، مردم قسمتی از آفریقا از حاکم بغداد یا شام اطاعت کنند؟ دلیلی نداشت. و لهذا خلفایی که عاقل، فهمیده و سیاستمدار بودند، این را می فهمیدند که مجبورند تا حدود زیادی مصالح اسلام را رعایت کنند.
ولی یزید بن معاویه این شعور را هم نداشت؛ آدم متهتّکی بود، آدم هتّاکی بود، خوشش می آمد به مردم و اسلام بی اعتنایی کند، حدود اسلامی را بشکند. معاویه هم شاید شراب می خورد (اینکه می گویم شاید، از نظر تاریخی است چون یادم نمی آید. ممکن است کسانی با مطالعه ی تاریخ، موارد قطعی پیدا کنند) [1]
ولی هرگز تاریخ نشان نمی دهد که معاویه در یک مجلس، علنی شراب خورده باشد یا در حالتی که مست است وارد مجلس شده باشد؛

---

بازار

---

در حالی که این مرد علناً در مجلس رسمی شراب می خورد، مست لا یعقل می شد و شروع می کرد به یاوه سرایی. تمام مورخین معتبر نوشته اند که این مرد، میمون باز و یوزباز بود. میمونی داشت که به آن کنیه ی «أبا قَیْس» داده بود و او را خیلی دوست می داشت. چون مادرش زن بادیه نشین بود و خودش هم در بادیه بزرگ شده بود، اخلاق بادیه نشینی داشت، با سگ و یوز و میمون انس و علاقه ی بالخصوصی داشت.
مسعودی در مروج الذهب می نویسد: «میمون را لباسهای حریر و زیبا می پوشانید و در پهلو دست خود بالاتر از رجال کشوری و لشکری می نشاند» !
این است که امام حسین علیه السلام فرمود: «وَ عَلَی الْاِسْلامِ السَّلامُ اِذْ قَدْ بُلِیَتِ الْاُمَّةُ بِراعٍ مِثْلِ یَزیدَ» [2]. 
میان او و دیگران تفاوت وجود داشت. اصلاً وجود این شخص تبلیغ علیه اسلام بود. 
برای چنین شخصی از امام حسین علیه السلام بیعت می خواهند! امام از بیعت امتناع می کرد و می فرمود: من به هیچ وجه بیعت نمی کنم. آنها هم به هیچ وجه از بیعت خواستن صرف نظر نمی کردند.

 منبع: مجموعه آثار شهید مطهری . ج17

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar