چرا وقتی کسی دیر جوابمان را میدهد، احساس بیارزشی میکنیم؟

چند ثانیه/ دنیای مجازی و نحوه پیام دادن و ارتباط برقرار کردن حالا چالشهایی دارد که هرکدام میتواند یک رابطه را تاسرحد ویرانی ببرد! دنیایی که شما حتی نمیتوانید جواب پیامی را دیر بدهید!
عجیب است که گاهی، تنها چند دقیقه تأخیر در جواب دادن به یک پیام میتواند اینهمه اضطراب در دلمان بکارد. گوشی را چک میکنیم، دوباره برمیگردیم به صفحه گفتوگو، نقطههای خاکستری را میپاییم، آخرین بازدید را میبینیم... و ذهنمان شروع میکند به ساختن سناریوهای ترسناک: نکند دیگر برایش مهم نیستم؟ نکند عمداً جواب نمیدهد؟
در دنیای امروز، «پاسخ سریع» به نشانه علاقه و توجه تبدیل شده. ذهن ما یاد گرفته اگر کسی زود جواب میدهد، یعنی برایمان ارزش قائل است، و اگر نه؛ پس لابد سرد شده، دلخور است، یا ما را در اولویت نمیبیند. اما واقعیت این است که ما در عصر پیامرسانها، به واکنش آنی اعتیاد پیدا کردهایم. به تأیید فوری، به شنیده شدن بیوقفه.
پشت هر «چرا جواب نمیدهی؟» در واقع، ترس از نادیده گرفته شدن پنهان است. همان زخمی که از کودکی در بسیاری از ما جا مانده؛ ترس از اینکه دیده نشویم، مهم نباشیم، یا محبتمان بیپاسخ بماند. این زخم، حالا در قالب یک پیام واتساپی خودش را نشان میدهد.
اما شاید بد نباشد لحظهای فکر کنیم:
آیا تأخیر در پاسخ، همیشه نشانه بیتوجهی است؟
آیا ما خودمان همیشه آماده پاسخگویی سریع به همه هستیم؟
شاید آنسوی پیام، کسی باشد که درگیر زندگی است، یا نیاز دارد سکوت کند، نفس بکشد، فکر کند.
وابستگی به پاسخ سریع، درواقع وابستگی به تأیید لحظهای است. و تا وقتی آرامش درونیمان را به زمان پاسخ دیگران گره بزنیم، همیشه در مرز اضطراب خواهیم زیست.
شاید بهتر باشد گاهی، وقتی پیامی بیپاسخ میماند، به جای حمله به خودمان، کمی مکث کنیم. به یاد بیاوریم که ارزش ما در حضور کسی سنجیده نمیشود که دیرتر جواب میدهد.
آرام بمانیم. گوشی را زمین بگذاریم.
شاید پاسخی که واقعاً نیاز داریم، از درون خودمان برسد، نه از اعلان یک پیام.