بيخوابي خطر ابتلا به چاقي مفرط و ديابت نوع دوم را افزايش ميدهد؛ به نوشته روزنامه لوفيگارو، مطالعات نشان ميدهد خواب کوتاه مدت احتمال ابتلا به چاقي مفرط و ديابت را افزايش ميدهد.
در ميان افرادي که در شب کمتر از 5 ساعت ميخوابند، خطر ابتلا به چاقي مفرط 55 درصد افزايش مييابد؛ همچنين خواب کمتر از 6 ساعت در شب احتمال ابتلا به ديابت نوع ۲ را 28 درصد افزايش ميدهد.
همچنين بيخوابي خود عامل خطر براي هر دو بيماري محسوب ميشود؛ تحليل و تجزيه نتيجه حاصل از 45 مورد تحقيق در ايتاليا بر روي بيش از 600 هزار تن نشان ميدهد در ميان افرادي که در شب کمتر از 5 ساعت ميخوابند، خطر ابتلا به چاقي مفرط 55 درصد افزايش مييابد
طبق اين تحقيقات کمبود خواب بين 2 تا 7 روز در ميان بزرگسالان تنظيم نورو اندوکرين اشتها را مختل ميکند؛ در اين شرايط ميزان لپتين، هورموني که پيام سير شدن را به مغز ميرساند، کاهش مييابد و در مقابل گرلين هورموني که حس گرسنگي را تحريک ميکند، افزايش مييابد؛ به اين ترتيب در احساس گرسنگي و سيري فرد تغييراتي ايجاد ميشود که منجر به چاقي مفرط خواهد شد.
مطالعات ديگر نشان ميدهد افرادي که با کمبود خواب رو به رو هستند بيشتر مواد غذايي چرب و شيرين ميخورند.
از سوي ديگر در مواقع کمبود خواب حساسيت به انسولين و تحمل گلوکز کاهش مييابد؛ اين روند در دراز مدت به افزايش خطر ابتلا به ديابت نوع دوم منجر ميشود.
در مطالعه ديگري نشان داده شده است افراد چاق که رژيم لاغري مشابهي را دبنال ميکنند اما برخي از آنها در معرض بيخوابي قرار گرفتهاند نتيجه يکسان داشت؛ در واقع همه افراد به يک اندازه وزن از دست دادهاند اما افرادي که در معرض بيخوابي بودند بيشتر حجم ماهيچهاي خود را از دست دادهاند.
از سوي ديگر بيخوابي موجب افزايش ترشح کورتيزول به گونهاي متفاوت ميشود؛ اين افزايش مسئول افزايش چاقي احشايي و مقاومت به انسولين است؛ با اين حال تاکنون در هيچ تحقيقي به طور خاص به ارتباط ميان چاقي و بيخوابي مزمن پرداخته نشده است.
منبع: همشهري