باشگاه خبرنگاران/
در آيه 107 سوره توبه به مسجد ضرار اشاره شده است، مسجدي که توسط عدهاي از منافقان ساخته و سپس به دستور پيامبر گرامي اسلام، حضرت محمد(ص) ويران شد.
ضرار در لغت به معناي زيان رساندن تعمدي است و داستان ساخت مسجد ضرار از اين قرار است که در سال نهم هجرت گروهى از منافقان به بهانۀ اينکه بيماران و گرفتاران در شبهاي باراني و زمستاني و هواي سرد بخاطر دوري راه، امکان حضور در مسجد قبا را ندارند، اين مسجد را ساختند.
مسلمانان آن ناحيه از مدينه، همگي در مسجد قبا نماز ميخواندند، اما پس از آن، عدهاي از ايشان براي نماز به ضرار رفتند، که موجب تفرقه در بين مسلمانان شد و منافقان در اين مسجد گرد هم ميآمدند.
پس از اينکه ساخت مسجد ضرار به پايان رسيد، بانيان آن از پيامبر خواستند براي افتتاح اين مسجد در آنجا نماز بخواند تا از برکت دعاي پيامبر برخوردار گردند. پيامبر، که عازم غزوۀ تبوک بود، عذر آورد و آن را به پس از بازگشت از سفر موکول کرد.
وقتي پيامبر از تبوک بازگشت، آيات 107 تا 110 سورۀ توبه در شأن منافقان و اين اقدام آنان نازل شد. در پي آن، پيامبر به مالکبن دُخْشُم و مَعْنبن عَدي امر فرمود تا اين مسجد را – که طبق آيۀ کريمه، به ضرار معروف شد – ويران کنند و آتش بزنند و آنان نيز اين بنا را با خاک يکسان کردند. مکان آن نيز، به دستور پيامبر، محل ريختن زباله و مردار شد.
اين موضوع را همه مفسّران اسلامى و بسيارى از منابع حديثي و تاريخي ذکر کردهاند، اگر چه در جزئيات آن تفاوتهايى ديده مىشود.
متن و ترجمه آيات 107 تا 110 سوره توبه:
و آنهايى که مسجدى اختيار کردند که مايه زيان و کفر و پراکندگى ميان مؤمنان است و [نيز] کمينگاهى است براى کسى که قبلا با خدا و پيامبر او به جنگ برخاسته بود و سخت سوگند ياد مىکنند که جز نيکى قصدى نداشتيم و[لى] خدا گواهى مىدهد که آنان قطعا دروغگو هستند (۱۰۷)
وَالَّذِينَ اتَّخَذُواْ مَسْجِدًا ضِرَارًا وَکُفْرًا وَتَفْرِيقًا بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَإِرْصَادًا لِّمَنْ حَارَبَ اللّهَ وَرَسُولَهُ مِن قَبْلُ وَلَيَحْلِفَنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ الْحُسْنَى وَاللّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿۱۰۷﴾
هرگز در آن جا مايست چرا که مسجدى که از روز نخستين بر پايه تقوا بنا شده سزاوارتر است که در آن [به نماز] ايستى [و] در آن مردانىاند که دوست دارند خود را پاک سازند و خدا کسانى را که خواهان پاکىاند دوست مىدارد (۱۰۸)
لاَ تَقُمْ فِيهِ أَبَدًا لَّمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَن تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَن يَتَطَهَّرُواْ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ ﴿۱۰۸﴾
آيا کسى که بنياد [کار] خود را بر پايه تقوا و خشنودى خدا نهاده بهتر است يا کسى که بناى خود را بر لب پرتگاهى مشرف به سقوط پىريزى کرده و با آن در آتش دوزخ فرو مىافتد و خدا گروه بيدادگران را هدايت نمىکند (۱۰۹)
أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللّهِ وَرِضْوَانٍ خَيْرٌ أَم مَّنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَىَ شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۰۹﴾
همواره آن ساختمانى که بنا کردهاند در دلهايشان مايه شک [و نفاق] است تا آنکه دلهايشان پاره پاره شود و خدا داناى سنجيدهکار است (۱۱۰)
لاَ يَزَالُ بُنْيَانُهُمُ الَّذِي بَنَوْاْ رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلاَّ أَن تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ حَکِيمٌ ﴿۱۱۰﴾
با کانال تلگرامي آخرين خبر همراه شويد telegram.me/akharinkhabar