خبرآنلاين/ اين سنگ آسماني در روز 15 فوريه / 27 بهمن پارسال در درياچه چبارکول در مرکز روسيه سقوط و حفرهاي 6 متري در يخهاي سطح درياچه ايجاد کرده بود. دانشمندان ميگويند که اين بزرگترين قطعه يافتشده از اين شهابسنگ تاکنون است.
در روز جمعه 15 فوريه 2013/ 27 بهمن 1391 يک سنگ فضايي به قطر 17 متر و وزن 10 هزار تن وارد جو زمين شد و پس از سوختن در آسمان مناطق مرکزي روسيه، در ارتفاع حدود 30 کيلومتري زمين با انرژي صدها برابر انفجار اتمي هيروشيما منفجر شد. انرژي اين انفجار به قدري بود که پنجرهها را شکست، به ساختمانها آسيب رساند و بيش از هزار نفر زخمي برجا گذاشت.
تصاوير زنده تلويزيوني از ساحل درياچه چبارکول نشان داد که گروهي از غواصان، اين سنگ 1.5 متري را ابتدا در يک پوشش مخصوص پيچيده، آن را روي صفحهاي فلزي قرار داده و سپس از آب بيرون کشيدند. در جريان بيرون کشيدن شهابسنگ از اعماق درياچه، اين سنگ به سه تکه تقسيم شد. پس از آن که سنگ به ساحل کشيده شد، بر روي يک ترازو قرار داده شد تا وزن آن مشخص شود؛ اما ترازو تحمل وزن آن را نداشت و وقتي به وزن 570 کيلوگرم رسيد، شکست!
دکتر کارولين اسميت، مسئول بخش شهابسنگهاي موزه تاريخ طبيعي لندن، با بررسي ويژگيهاي شناخته شدهاي نظير پوسته همجوشي و رگماگليپتها که در تصاوير آشکارند، تاييد کرده که اين سنگ، يک شهابسنگ است.
او در مصاحبه با بيبيسي گفت: «پوسته همجوشي وقتي شکل ميگيرد که شهابسنگ در حال گذر از جو زمين تبديل به يک گلوله آتش ميشود. سطح خارجي چنان داغ ميشود که سنگ را ذوب کرده و يک پوسته تيره شيشه مانند شکل ميدهد که ما نام پوسته همجوشي به آن ميدهيم. رگماگليپتها فرو رفتگيهايي هستند شبيه فرو رفتگي اثر انگشت روي گل که بر روي سطح شهابسنگ ديده ميشوند».
سرگي زاموزدرا، استاد دانشگاه ايالتي چليابينسک، در مصاحبه با اينترفکس گفت: «آزمايشهاي اوليه نشان ميدهند که اين واقعا بخشي از شهابسنگ چليابينسک است. اگر قرار باشد ده تا از بزرگترين شهابسنگهاي يافت شده در کل تاريخ را فهرست کنيم، قطعا اين سنگ در ميان آنها قرار ميگيرد».
پيش از اين چندين عامل سبب اختلال در ماموريت غواصان شده بود. يکي از آنها اين بود که سنگ به جاي عمق 6 يا 8 متري که پيش از اين تصور ميشد، در عمق 13 متري قرار داشت.
يک شبکه خبري گزارش داد که غواصان پيش از اين، بيش از 12 قطعه سنگ مشکوک ديگر را از اين درياچه بيرون کشيده بودند.
ولي بررسيهاي آزمايشگاهي مشخص کرد که تنها چهار يا پنج قطعه از اين سنگها، واقعا متعلق به اين شهابسنگ هستند.