گوناگون/ چهار اسلحه عجیب که انسان ها در قدیم ساختند

تابناک با تو/ بشر در زمينه ساخت سلاح در تاريخ خلاقيت و ابتکار فراواني به کار برده است. در اين گزارش نگاهي گذرا و کوتاه به چهار سلاح داريم که انسان ها در گذشته آنها را ساخته اند. ۴. پنجه هاي تکو کاگي Tekko-kagi تاريخ استفاده از پنجه هاي تکو کاگي به هند بازمي گردد، اما شهرت آن در عصر ميانه و در ژاپن بيشتر شد. نينجاها براي دفاع از خود و دفع ضربات شمشير از يک سو و زدن ضربه هاي کشنده و ويرانگر به دشمنان خود از سوي ديگر، از پنجه هاي تکو کاگي استفاده مي کردند و با استفاده از دست مسلح به تکو کاگي ضربات وحشتناکي را به دشمن وارد مي ساختند. جنس اين اسلحه از آلومينيوم، فولاد، آهن و يا چوب سخت بود و به طور خاص در « اوکيناوا » استفاده مي شد. ۳. بادبزن هايي براي جنگيدن Tessen در زمان تسلط فئوداليسم در ژاپن استفاده از اين سلاح اغلب در ميان زنان نينجا رواج پيدا کرده بود‌. در حالت بسته و عادي شبيه بادبزن هاي معمولي به نظر مي رسند اما داراي تيغها و لبه هاي زهردار و فولادين هستند و به عنوان اسلحه غافلگير کننده از آن استفاده مي شده است. بسياري از مدارس سامورايي در قرون وسطا از بادبزن هاي جنگي در تمرينات خود استفاده مي کردند. جنگجويان نينجا و سامورايي ها اين سلاح را براي مهار تيرها و حلقه هاي سمي به کار مي بردند. کاربرد بادبزن ها در ناجويا شيوع فراواني يافته بود. هنر استفاده از بادبزن ها در جنگ را تسونجوتسو ( tessenjutsu ) مي نامند. ۲. حلقه هاي پرنده، چاکرام Chakram سلاحي پرتابي و دايره اي شکل که در هندوستان ابداع و براي اولين بار در حماسه ي معروف هندي «مهابهاراتا» نام آن ذکر شده است. چاکرام سلاح الهه هايي همچون ويشنو و کريشنا بوده است و پس از آن از سوي سيک ها به عنوان سلاح به کار برده شده است. چاکرام حلقه فلزي مسطح و تخت است که لبه هاي فوق العاده تيزي دارد و قطر آن حدود ۸ اينچ ( ۲۰ سانتيمتر ) مي باشد. حاکمان جنگجوي هندي آن را در دستارهاي مخروطي شکل بلند خود حمل مي کردند و يا آن را به بازوهاي خود مي بستند. چاکرام سلاحي پرتابي بود که براي بريدن گلوي متخاصم و يا قطع دست او استفاده مي شد. در چين باستان هم سلاحي شبيه چاکرام وجود داشت که به آن حلقه آتش و توفان مي گفتند. ۱. شمشير شلاقي Urumi اين سلاح يکي از خطرناک ترين اسلحه هاي مبارزه در تاريخ است، نه فقط براي طرف متخاصم بلکه براي کسي که آن را به کار مي برد. ريشه هاي اين سلاح به مناطق جنوبي هند و امپراتوري ماوريان بازمي گردد. شمشير شلاقي از تيغه هاي فولادي قابل انعطاف و تيز تشکيل شده که به يک دسته فلزي متصل شده اند. در سريلانکا يک شمشير شلاقي مي توانست تا بيش از سي تيغه داشته باشد. جنگجويان آن را تاب مي دادند و در اطراف خود مي چرخاندند و تعداد زيادي از دشمنان خود را از سر راه بر مي داشتند. تيغه ها مثل شلاق عمل مي کردند و گاهي فرد همزمان دو عدد از آنها را در دست مي گرفت و با آنها حرکات نمايشي انجام مي داد. وقتي يک مبارز در حالتي غير جنگي قرار داشت، شمشير شلاقي را مثل کمربند به دور کمر خود مي بست. در عصر ميانه در هند جنگجويان «راجبوت» اين سلاح را با خود حمل مي کردند، به کار بردن آن تمرکز، سرعت و دقت بالايي را مي طلبيد و زخم هاي ناشي از آن کشنده و هولناک بود. با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد