ماجرای تکان دهنده رزمنده ای با خالکوبی تصویر یک زن در بدنش!

خراسان/ سردارِ آزاده و جانباز «مرتضي حاج‌باقري»در مقاطع مختلف، فرماندهي «گردان تخريب» و فرماندهي يکي از تيپ هاي لشکر و معاونت عمليات همين لشکر را بر عهده داشت:يک روز رفتم واحد موتوري لشکر و به مسئولش آقاي «محمد‌اسماعيل کاخ» گفتم: يه راننده مي خوام شجاع، نترس، نماز شب خون و خلاصه؛ عاشق شهادت کپي بچه هاي تخريب. «اسماعيل کاخ» گفت: « اتفاقا يه دونه راننده دارم که همه ويژگي‌ها رو داره». خيلي خوشحال شدم. گفتم: «زود بگو بياد». رفت از داخل چادر اسکان يک بلندگوي دستي آورد و صدا زد: «آقاي فلاني به دفتر موتوري» داشتم لحظه‌شماري مي کردم براي ديدن راننده‌اي که به قول «اسماعيل کاخ» تمام ويژگي‌هاي تخريب را داشت. خيلي طول نکشيد. جواني آمد با موهاي بلند و فِر. يک دستمال يزدي دور گردنش بسته بود، يکي هم دور دستش. دکمه‌هاي يقه‌اش باز بود و آستين‌هايش کوتاه. يک جفت دمپايي هم زير پايش. لخ‌لخ کنان آمد جلو، رفت پيش «اسماعيل کاخ». من اعتنايي نکردم. چون منتظر راننده‌اي با آن ويژگي‌هاي مذکور بودم. «اسماعيل کاخ» داشت با جوان تازه وارد پچ‌پچ مي‌کرد. مرا نشان مي‌داد و آهسته در گوشش چيزهايي مي‌گفت. يک لحظه شک کردم. نکند راننده‌ مد نظرش همين باشد؟! صدايم کرد: «آقا مرتضي!» بله. بفرما. اين هم راننده‌اي که مي خواستي! چي؟! يک‌باره جا خوردم. خيال کردم شوخي مي‌کند. چون آن بنده‌ خدا به همه چيز مي‌خورد، الا آن کسي که من گفته بودم. «اسماعيل کاخ» را کشيدم کنار، يواشکي در گوشش گفتم: «مرد مؤمن! شوخيت گرفته؟» گفت: «نه والا. اين همونه که تو مي‌خواي. تازه يه چيزي هم بالاتر. اصلا نگران نباش. با خيال راحت برش دار، برو تا از دست نداديش». گفتم: «آخه سر و وضعش ...» گفت: «اتفاقا براي اينه که ريا نشه. عمدا سر و تيپش رو اين‌طوري کرده». گفتم: «عجب!». خيلي تحت تأثير حرف «اسماعيل کاخ» قرار گرفتم. اگر اين‌طور بود که او مي‌گفت، پس عجب نيروي باحالي گيرم آمده بود.يک لندکروز تازه به ما داده بودند. سوئيچش را دادم به او و گفتم: «بفرما برادر. روشنش کن بريم گردان تخريب». نشست پشت فرمان. من هم نشستم کنار دستش. رفتيم تخريب علاوه بر رفتار سوال برانگيزش، مانده بودم سر و تيپش را چگونه براي بچه‌هاي تخريب توجيه کنم. توکل بر خدا کرده، با اعتماد به حرف هاي «اسماعيل کاخ» تصميم گرفتم حساسيتي نشان ندهم. سه ماهي از اين ماجرا گذشت. يک روز به اتفاق همين راننده داشتيم از «کوشک» مي‌رفتيم «اهواز». در جاده «خرمشهر» بوديم که رو به من کرد و گفت: «برادر مرتضي!» گفتم: «بله». گفت: «اگر يه چيزي به شما بگم، از تخريب بيرونم نمي کني؟!» تعجب کردم. يعني چه مي خواست بگويد؟! با اين حال گفتم: «نه برادر. براي چي بيرونت کنم؟» گفت: «مردونه؟» گفتم: «مردونه». يکهو برگشت، گفت: «برادر مرتضي! من بلد نيستم نماز بخونم!» مرا مي گويي؟ شوکه شدم. سه ماه از سابقه‌اش در تخريب مي‌گذشت، «اسماعيل کاخ» آن همه از عرفانِ مخفي او حرف زده بود، حالا خودش داشت اعتراف مي کرد: «من بلد نيستم نماز بخونم!» باورم نشد. گفتم: «شما که هميشه مياي نماز‌خونه، تو صف نماز مي‌ايستي! خودم ديدمت». گفت: «بله، ميام. ولي اين‌قدر خودمو مشغول مي‌کنم تا صف‌ها پر بشه و من صف آخربايستم. اون وقت هر کاري ديگران مي‌کنن، منم مي‌کنم. الکي لب‌هامو مي‌جنبونم. هر وقت دولا مي‌شن، منم مي‌شم. دستاشون رو مي‌گيرن جلو صورت، منم مي‌گيرم. ولي راستش هيچي بلد نيستم.» متحير ماندم. هم از خبري که مي‌داد، هم از زرنگي‌اش. خيلي زرنگ و باهوش بود. رانندگيش حرف نداشت. رد گم‌کنيش از آن بهتر.من در اين سه ماه متوجه بي‌نمازيش نشده بودم. يک پيش‌نماز داشتيم به نام «عباس دهباشتي». بچه‌ «زابل» بود. طلبه‌اي وارسته که شهيد شد. رفتم پيشش و گفتم: «آقاي دهباشتي! بين‌خودمون باشه. اين بنده‌ خدا نماز بلد نيست. يادش بده. هيچ‌کس هم نفهمه». شروع کرد. راننده هم حسابي دل داد به آموزش. ول کن حاج آقا نبود. هر وقت کمترين فرصتي گيرش مي‌آمد، مي‌رفت سراغ حاج آقا. بين مأموريت‌ها اگر 10 دقيقه وقت خالي بود، همان 10 دقيقه را غنيمت مي‌شمرد. قرآنش را بر مي‌داشت. مي‌گفت: «حاج آقا کجاست؟» يک روز حاج آقا دهباشتي آمد سراغم. گفت: «برادر مرتضي! اين کيه فرستادي پيش من؟ پدر منو در آورده!» گفتم: «چرا؟ مگه چي شده؟» گفت: «دير اومده، زود هم مي‌خواد بره! مي گم تو قنوت يه دونه صلوات بفرست، همين براي شروع کافيه. مي‌گه نه. شما يه چيزي مي‌گين که خيلي طولانيه. همون رو يادم بده. يه شبه مي‌خواد نماز ياد بگيره، قرآن ياد بگيره، دعا ياد بگيره. بابا آتيشش خيلي تنده.» گفتم: «حوصله کن حاج آقا. اون باهوشه. زود ياد مي‌گيره». خلاصه به هر سختي بود، حاج آقا نماز را يادش داد. تازه خيال من راحت شده بود که يک بار ديگر با همان حالت آمد سراغم. گفت: «برادر مرتضي!» گفتم: «بله عزيزم.» يه چيزي بگم از تخريب بيرونم نمي‌کني؟ مغزم گُر گرفت. گفتم اين دفعه ديگر چه اعتراف تکان‌دهنده‌اي دارد؟! خودم را کنترل کردم و گفتم: «بفرما برادر. ناراحت نمي‌شم.» گفت: «راستيتش، من سيگاري‌ام!» عجب! سيگار ؟! ديگر لجم در آمده بود. باورم نمي‌شد. چون نه دهانش بوي سيگار مي‌داد، نه کسي تا حالا گزارشي داده بود. گفت: «شرمنده. من روزي دو پاکت سيگار مي کشم». گفتم: «آخه چه جوري؟ پس چرا من اصلا نديدم؟» گفت: «شرمنده، مي‌رم تو توالت مي‌کشم. بعد آدامس مي‌جوم تا بوش بره.» همان جا پاکت سيگارش را در‌آورد، داد به من و گفت: «بفرما! اين خبر رو به شما دادم که بگم از امروز گذاشتم کنار. وقتي تصميم خودم براي ترک سيگار قطعي شد، تصميم گرفتم به شما هم بگم.» پاکت سيگار را از او گرفتم، مچاله کردم و انداختم دور. فکر او بدجوري درگيرم کرده بود. براي خودش پديده‌اي بود اين راننده‌ استثنايي. خصلت‌هايش، تصميماتش ... هر روز در حال رشد و شکوفايي بود. تابستان بود و هوا گرم. روزها مي‌رفتيم «خرمشهر»؛ آب‌تني. آقاي راننده به قدري در شنا حرفه‌اي بود که لباس‌هايش را در يک دستش مي‌گرفت و با دست ديگر شنا مي‌کرد. لباس‌ها را بيرون از آب نگه مي‌داشت؛ بدون اين که خيس شود، با سرعت مي‌رفت آن ور «کارون» و برمي‌گشت. تعجبم از اين بود که هيچ‌وقت زير پوشش را درنمي‌آورد. هميشه موقع آب‌تني يک زيرپوش قرمز به تن داشت. يک روز گفتم: «مرد حسابي! چرا دهاتي بازي در مياري؟ خوب، زير‌پوشت رو دربيار. چرا با لباس آب‌تني مي کني؟» وقتي خيلي گير دادم، مرا کشيد پشت يکي از ديوار خرابه‌هاي «خرمشهر» و باز هم شروع کرد به اعتراف تکان‌دهنده!