گوناگون/ تقدیم به عقیله بنی هاشم؛ زینب کبری (س)

فرهنگ نيوز/ اگر شعائر الهي، ماندگاري اش را مديون «حسين (ع)» است، شور عاشورا الي الابد بدهکار «زينب (س)» است. «کربلا در کربلا مي ماند اگر زينب نبود»، اگر چه شعر است، اما سخن بسيار حکيمانه اي است. همان نسبتي که عاشورا با دين خدا دارد، اربعين با عاشورا دارد. امروز اربعين است، و اربعين يعني «زينب (س)». اربعين ۴۰ روز بعد از کربلا باشد يا سال بعدش، چه اهميتي دارد؟! اربعين، استعاره اي از صبر، استقامت و ايستادگي آن خانمي است که خودش به اسارت رفت، اما لحظه اي اجازه نداد، خون برادر، اسير دستگاه روسياه شام شود. تعريف «زينب (س)» از کربلا آنقدر دقيق و شجاعانه و حماسي و زيبا بود که براي هميشه جلوي تحريف خون خدا را گرفت. در جنگ رواني دشمن، هنوز هم حرف ما اين است: «ما رايت الا جميلا». ما در عاشورا، درسي از امام حسين (ع) آموخته ايم و در اربعين، درسي از خانم زينب (س). آري! آنچه گرم نگه داشته کربلا را، اربعين است… و آنکه گرم نگه داشته خون «حسين (ع)» را، «زينب (س)» است. در کربلا «زينب (س)» مادر شهيد شد و به اسارت شام رفت، اما هر جا سخن از «زينب (س)» مي رود، ياد «حسين (ع)» است و والسلام! خواهري که پيامبري کرد پيام برادر را، آنقدر رسول خوبي براي خون برادر بود، که گاهي يادمان مي رود همين «زينب (س)»، مادر شهيد شد در کربلا… و به اسارت شام رفت. همان گونه «زينب (س)» خودش را فداي «حسين (ع)» کرد، که سيدالشهدا قرباني خدا شد. و پاداش اين خواهر و برادر را فقط خدا مي تواند بدهد. اين هم براي خود روضه نابي است؛ گيرم با يک پاي زنجيربسته و رنجور، و زميني فراوان از خار مغيلان، اربعين پا به پاي عاشورا آمده در طول تاريخ. به برکت مردانگي عقيله بني هاشم، به يمن جوانمردي يک زن، دو وجه دارد آئين اربعين. نخست: ماندگار نگه داشتن عاشورا، و ديگر اينکه: اربعين براي عاشورا، فراتر از «سلاله»، در حکم «کوثر» است. اينک دنيا به شرط اربعين، زنده نگه مي دارد عاشورا را. همچنان که دين را به شرط عاشورا احيا مي کند. اين روزها، پياده روي از نجف تا کربلا، به «اربعين حسيني» ابعاد جهاني بخشيده. اگر سال ۶۱ هجري قمري بودند کساني که فکر کنند؛ ممکن است از صدقه سر خون سيدالشهدا، شورشي عظيم، خلق عالم را فرا بگيرد، اما هيچ کس فکر نمي کرد اربعين غريبانه اهل حرم اباعبدالله نيز جهاني شود، ليکن شد! و «زينب (س)» ثابت کرد پاي در غل و زنجير بهتر مي تواند رد پاي حرکت احرار عالم در آخرالزمان شود. حالا دنيا دقيقا از همان راهي به سعادت مي رود که «زينب (س)» مظلومانه رفت. بگذريم که اينک، خبري از سيلي و شلاق نيست! راهپيمايان اربعين را نديده ايد که چه سان قدر مي بينند؟! گاه التماس مي شوند شسته شود پاي شان! باورم هست؛ حتما اين روزها را مي ديد خواهر سيدالشهدا که فرمود؛ «ما رايت الا جميلا». براي بازگشت به کربلا، راهي جز اربعين وجود ندارد. اربعين اما نگاهي به آينده نيز دارد. اساسا نگاه به آينده است که «ما رايت الا جميلا» مي آفريند. عاشورا با «ظهور»، از اين هم باشکوه تر مي شود، و اربعين با «مهدي موعود (عج)» از اين هم زيباتر خواهد شد. از نجف تا کربلا قريب ۱۰۰ کيلومتر است، اما از اربعين تا ظهور، از اين هم نزديک تر است ان شاء الله. شايد ۴۰ روز، شايد يک سال، شايد چند سال، اما اربعين، ظهر ظهور را به بعد از ظهر عاشورا وصل خواهد کرد… که نيک اگر بنگري، هنوز شب نشده يوم العيار «حسين (ع)». اربعين بر وزن دين است و قيام هم وزن انتقام. اگر در عرفه، آدم و حوا همديگر را شناختند، براي رسيدن ظهور به عاشورا، چه ايامي بهتر از اربعين؟! اگر در صحراي عرفات، آدمي به دعا مي نشيند، راهپيمايي اربعين، تجلي حرکت انسان آخرين است. اگر هروله هاجر از پي آب براي اسماعيل بود، اربعين زينب از پي عدل و داد است براي اولاد آدم. اربعين، عرفه اي است که باز هم دست آدم را در دست معصوم مي گذارد. ما حوا گم نکرده ايم. هواي «حسين (ع)» به سرمان افتاده. هواي مردي با همان عطر، همان چشم، همان نگاه. هواي مردي سرشار از مدينه. اهل دل مي گويند؛ مهدي موعود (ع) در عرفات حج، بارها ديده شده. من اما بعيد مي دانم يوسف زهرا (س)، عمه خود را در اربعين تنها بگذارد. اربعين است ديگر! عرفات آخرين… *** *** *** اربعين اينک بزرگ ترين اجتماع منتظرين شده است. ما همه بدهکار شما هستيم عمه سادات… «باز اين چه شورش است که در خلق عالم است؟!»