کفش هایی که جهان را تغییر دادند!

تابناک با تو/ کفش ها هميشه و در تاريخ نماد قدرت بوده اند؛ همانطور که اين صندل پاپيروس طلايي از روم مصر به نوعي قدرت را به ما يادآوري مي کند، اين کفش با طلاي خالص زينت داده شده و خيلي باريک و بلند است و از استاندارد پاي معمولي انسان خيلي فاصله دارد. صندل طلايي(حدود 300 سال پيش از ميلاد) اين مدل کفش از صنايع قديمي متعلق به آغاز يک سنت طولاني از کفش است که باعث آسيب ديدگي پاي بشر و پوسيدگي پا شده است. کفش هاي دنباله بلند معمولا باعث مي شود که فرد درد و رنج بيشتري را موقع راه رفتن متحمل شود. موجري طلايي(1790-1820) اين جادوي عجيب و غريب «موجري» که در حيدرآباد هندوستان ساخته شده، باعث شد صندل طلايي مصر باستان عادي به نظر برسد. چرم اين کفش کامل با گلدوزي طلايي پوشيده شده و گلو کفش با طرح هاي طلا همراه سنگ هاي قيمتي شامل الماس، زمرد و ياقوت تزئين شده اند. کيفيت کفش بسيار بالاست و گويا به دليل لوکس بودن، کسي هرگز آنها را نپوشيده باشد. اعتقاد بر اين است، شخصي که اين مدل کفش را سفارش مي داد که در حقيقت مي خواسته ثروت و قدرت بي حد و حصرش را در معرض نمايش قرار دهد. کفش هاي باله قرمز (1948) کفش ها علاوه بر اينکه نماد و نشانه قدرت هستند، از طرفي مي توانند نمادي از فانتزي بودن هم باشند. به لحاظ تاريخي، کفش ها نقش مهمي در قصه هاي عاميانه و فولکلور داشتند؛ براي نمونه، زماني که پاي سيندرلا در کفش شيشه اي قرار مي گيرد از يک کلفت تبديل به شاهزاده مي شود. يک ورژن قديمي تر داستان سيندرلا به داستان يک دختر برده يوناني و "آزمون دمپايي" که به قرن اول پيش از ميلاد باز مي گردد. اين کفش هاي راحتي زنانه به نام باله قرمز از ساتن ابريشم و چرم ساخته شده و براي مويرا شارر ساخته شده؛ زماني که در فيلم کفش قرمزکه در سال 1984 و بر اساس افسانه اي از هانس کريستين اندرسن ساخته شده بود نقش آفريني مي کرد. پويلين (1375-1400) در اواسط قرون وسطي فشن هاي اروپايي با کفش هاي پاشنه بلند اذيت نمي شدند؛ در عوض نگراني آنها راجع به کفش هاي باريک که پنجه هاي خيلي بلند و غيرطبيعي داشتند بود. مانند اين نمونه که از چرم نيز ساخته شده است. از آنجايي که افراد درباري از مدل کفش هايي که با ساتن و مخمل پوشانده بودند استفاده مي کردند احتمال آن مي رود، اين مدل بيشتر متعلق به طبقه متوسط بوده باشد. به منظور حفظ ظاهر نوک کفش از داخل با خزه پوشانده و سپس به سمت بالا چرخانده شده بود تا براي راه رفتن راحت باشد. با اين حال، اين کفش ها هنوز هم به عنوان کفش هاي راحت شناخته و معروف نيستند. مشتريان اين کفش ها در قرون وسطي، همواره از پاهاي پينه بسته به خاطر پنجه هاي چکشي اين کفش شکايت داشتند و ناراضي بودند. کفش چوبي حمام (قرن نوزدهم) در قرن شانزدهم، مردان و زنان بيشتر از حمام عمومي استفاده مي کردند و در امپراتوري عثماني به طور معمول از کفش چوبي حمام استفاده مي کردند. حمام رفتن جزو برنامه روزانه زندگي آنها بود و کفش هاي چوبي حمام هم نقش ويژه اي داشتند: آنها براي بالا نگه داشتن فرد استحمام کننده از کفه داغ، کثيف و لغزنده حمام طراحي شده بودند. با اين حال اين کفش ها قرباني مد شدند و شواهد حاکي از آن است که در قرن نوزدهم در مصر فشن ها از اين کفش ها استفاده مي کرده اند و به صورت تجمل گونه اي آنها را با صدف و خاتم کاري طلايي تزيين مي کردند؛ ارتفاع آن 28.5 سانتي متر بود که به عنوان بلندترين کفش در نمايشگاه V&A از آن ياد شده است. کفش هاي فوق العاده بلند جيلي (1993) اين کفش توسط يک طراح بريتانيايي با چرم و ابريشم آبي طراحي شده که بيش از 21 سانتي متر پاشنه دارد. در سال 1993، مدلي به نام «نائومي کمپبل» در طول نمايشگاه »وستوود» مد پاريس( براي تبليغ )مدام اين کفش ها را به پا داشت اما صادقانه اعلام کرد، پاشنه اين کفش ها آنقدر بلند هستند که چندين بار نزديک بوده او را به زمين بزنند. اين کفش نيز يکي از شگفتي هاي دنياي مد براي زناني که مايل بودند کفش هايي با اين ارتفاع را تجربه کنند، بود. آکسفورد براوگد (1989) اين کفش ها معمولا براي مردان ساخته مي شوند و خيلي گران هستند، به طوري که يک جفت آن بيش از 3000 پوند قيمت دارد. اين کفش ها توسط کفش ساز بريتانيايي و از چرم گوسفند روسي ساخته شده اند که از بقاياي کشتي دانمارکي غرق شده در سال 1786 به دست آمده بود و علت ماندگاري و استفاده از اين چرم ها به دليل بسته بندي آنها در مواد نفتي است. ساخت يک جفت از اين کفش لوکس به شدت پيچيده است و به بيش از 200 مرحله تخصصي نياز دارد. چکمه هاي مچ دار(1943) اين چکمه هاي مچ دار در طول جنگ جهاني دوم توسط يک زن لندني طراحي شدند. در آن زمان او يک شنل از پوست راسو و دو کت، که يکي از چرم قرمز و ديگري از خز بود، به کفاش محلي خود در Kensington داده و از او خواسته بود آنها را به يک جفت کفش جديد تبديل کند. نتايج چشمگير دوخت و طراحي اين کفش ها در دوره جيره بندي زمان جنگ به نمايش گذاشته شد. هلن پرزن، که کفش ها را به نام «شادي و درد» نامگذاري کرده بود، مي گويد: آنها کمي پر زرق و برق و کمي بلند هستند. اما من فکر مي کنم اين کفش در آن زمان فوق العاده ترين ايده بود: در اواسط جنگ، خيلي مهم بود که چيزي زيبا و جديد داشته باشيم؛ بنابراين فکر کردم بهتر است از لباس هايم مايه بگذارم. او گفت اگر زماني من بخواهم يک جفت کفش از نمايشگاه با خود ببرم قطعا همين کفش ها خواهند بود. کفش گتا (1900-1880) کفش ها معمولا يک وسيله ضروري در دنياي مد و اغواگري هستند؛ مثلا روسپي که در نقاشي منتي المپيا (1863) طراحي شده است، به استثناي يک روبان سياه در اطراف گردنش يک کفش پاشنه بلند در پاي چپ خود دارد، در حالي که پاي ديگر او برهنه است. در ژاپن فئودالي نيز روسپي هاي درجه يک به نام "oiran" گتاهايي سنتي مانند اين کفش با مخمل و رنگ لاکي که بيش از 20سانتي مترهم پاشنه دارد به پا مي کردند. ايده اين کفش براي روسپي ها، راه رفتن آهسته با اين کفش ها به گونه اي بود که با نمايش اندام خود اغواگري کنند. صندل بلترامي ايملدا مارکوز (1900-1880) هيچ نمايشگاه کفشي نمي تواند با نام Imelda Marcos، از بيوه ي رئيس جمهور پيشين فيليپين شکست بخورد؛ کسي که يک علاقه عجيب و غريب به کفش دارد. او در سال 1929 متولد شده و در دوره زندگي خود مجموعه اي حدود 3000 جفت کفش جمع آوري کرده است که يکي از آنها همين صندل پاشنه بلند است که با گلدوزي هاي سياه و سنگ هاي قيمتي تزئين شده و توسط طراح ايتاليايي بلترامي ساخته شده است. مارکوز آستر بالايي هر دو صندل را امضا کرده که درحال حاضر متعلق به موزه کفش «باتا» تورنتو مي باشند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد