نگاهی به تاریخچه قرنطینه‌های مدرن در جهان

گجت نيوز/ ويروس کرونا جهان را به يک قرنطينه ترسناک برده و در ايران نيز اکثر مردم در قرنطينه خانگي به سر مي‌برند. در اين مقاله نگاهي داريم به به تاريخچه قرنطينه و قرنطينه‌هاي مدرن در جهان. قرنطينه يک وضعيت يا محل انزوا براي شخص يا حيوان بوده که ممکن است دچار بيماري‌هاي مسري شده باشند يا احتمال مبتلا شدن به اين گونه بيماري‌ها برايشان وجود داشته باشد. قرنطينه شدن مي‌تواند احتمال اين که شخص يا حيوان به يک بيماري مسري مبتلا شود يا آن را انتقال دهد را کاهش دهد. قرنطينه فقط براي بيماران نيست. در حقيقت افرادي که سالم به نظر مي‌رسند، بدون اين که بدانند، ممکن است ناقل بيماري باشند و آن را گسترش دهند؛ اين مسئله باعث مي‌شود مسافران يا حتي افرادي که سالم به نظر مي‌رسند هم قرنطينه شوند. براي مقابله با بيماري‌هاي همه‌گير همانند COVID-۱۹، بايد افراد به صورت داوطلبانه قرنطينه خانگي را جدي بگيرند. با اين که ممکن است بخش‌هاي دولتي تعطيل نباشند، اما تمام نکات بهداشتي را بايد رعايت کنند. توجه به توصيه‌هاي بهداشتي و اعمال قرنطينه خانگي خود و خانواده، مي‌توانيد سرعت گسترش و انتقال بيماري را کاهش و قطع کنيد. در صورتي که مردم به اندازه کافي در خانه بمانند و قرنطينه خانگي را جدي بگيرند، قطعا پزشکان مي‌توانند وضعيت گسترش کرونا ويروس را کنترل کنند. مفهوم قرار دادن يک فرد بيمار در انزوا يا همان قرنطينه، گذشته بسيار طولاني دارد. يکي از نخستين نمونه‌ها را مي‌توان در کتاب Leviticus دانست که توصيه مي‌کند افراد مبتلا به جذام را از افراد سالم، جدا کنيد؛ اين شواهد به خوبي نشان مي‌دهد با اين که افراد در زمان گذشته، هيچ اطلاعاتي درباره باکتري و ويروس‌ها نداشتند، اما قرنطينه را به عنوان يک راه‌حل مهم مي‌دانستند. بر اساس اعلام مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌ها (CDC)، احتمالا اين اقدام از قرون وسطي پديد آمده است. در قرن ۱۴، کشتي‌هايي که از مناطق مبتلا به طاعون به ونيز مي‌رسيدند، بايد ۴۰ روز در فاصله دور و درون کشتي مي‌ماندند. ايتاليايي‌ها به اين دوره اصطلاحا Quaranta Giorni مي‌گفتند که معناي همان ۴۰ روز را داشت. قرنطينه ۴۰ روزه چنان موثر بود که در طول ۳۰۰ سال آينده اروپا به يک روش استاندارد براي جلوگيري از شيوع بيماري‌ها تبديل شد. يک ايستگاه مخصوص اين اقدام در سال ۱۷۹۹ ميلادي در ايالات متحده آمريکا و منطقه فيلادلفيا پس از همه‌گير شدن تب زرد در سال ۱۷۹۳ ميلادي، احداث شد؛ اين بيماري باعث مرگ ۵ هزار نفر شده بود. در دهه ۱۸۳۰ ميلادي هم شهردار نيويورک براي محافظت از شهر در برابر وبا، دستور اجراي اين اقدام را براي کليه کشتي‌ها و وسايل نقليه ورودي به شهر، صادر کرد؛ اين قرنطينه چندان موثر نبود، زيرا بسياري از مهاجران موفق شدند راه خود را براي ورود به شهر و دور زدن قرنطينه پيدا کنند. در طول آنفولانزاي اسپانيايي در سال ۱۹۱۸ (مرگبارترين بيماري همه‌گير در تاريخ)، مقامات بهداشتي در ايالات متحده و اروپا پيشنهاد قرنطينه را مطرح کردند، زيرا مي‌دانستند که اين بيماري از طريق سرفه و عطسه گسترش پيدا خواهد کرد. پس از آن مراکز دولتي و کليه مراکزي که تجمعات برگزار مي‌شد، تعطيل شدند. توجه داشته باشيد که اين کنترل‌ها به صورت مستقيم به قدرت بخش‌هاي بهداشتي مربوط است. ايالت ايلينويز و نيويورک، قرنطينه اجباري را براي همه بيماران صادر کردند، اما اجراي آن هم دشوار بود. اردوگاه‌هاي آموزش نظامي به طور کامل قرنطينه شده بود که قطعا اجراي آن، آسان است. در عين حال، انجمن بهداشت عمومي آمريکا هم توصيه کرد فقط بيماراني که علائم شديد دارند بايد به مراکز درماني مراجعه کنند و افراد داراي علائم خفيف، لازم است در خانه بمانند. قرنطينه‌ها مي‌توانند در به حداقل رساندن شيوع بيماري، موثر باشند، اما هميشه هم بهترين راه‌حل به حساب نمي‌آيند. سندرم حاد تنفسي (SARS) در سال ۲۰۰۳ ميلادي منجر به قرنطينه بسياري از کشور‌ها شد. به عنوان مثال، کانادا براي هر مورد تاييد شده SARS، چيزي در حدود ۱۰۰ نفر را قرنطينه مي‌کرد. تورنتو فقط ۲۵۰ مورد احتمالي داشت، اما ۳۰ هزار نفر در بيمارستان‌ها يا خانه‌هايشان قرنطينه شدند؛ اين آمار تقريبا مشابه آمار پکن بوده و اين در حالي‌ست که در آن، ۲۵۰۰ مورد ابتلا به سارس وجود داشت. اجراي قرنطينه در مقياس وسيع، دشوار بوده و کار سختي است. در طول اپيدمي ابولا در ليبريا و سيرالئون در سال ۲۰۱۴ ميلادي، کل محله‌ها قرنطينه شدند و به مردم گفته شد که اجازه خروج از منزل را ندارند. نا آرامي‌هاي به وجود آمده باعث شد اين قرنطينه پس از سه روز، شکست بخورد. پزشکان بدون مرز که به مبارزه با ابولا رفته بودند، اظهار داشتند: اين تجربه به ما نشان داد که قرنطينه نمي‌تواند در کنترل ابولا موثر باشد، زيرا مردم با روش‌هايي از خانه خارج مي‌شدند و در نهايت اعتماد ميان مردم و مسئولان بهداشتي را هدف قرار داده بود. قانون خدمات بهداشت عمومي که در سال ۱۹۴۴ ميلادي توسط کنگره آمريکا تصويب شد، به دولت فدرال اختيار داد تا در شرايط لزوم، بتواند قرنطينه را به تصويب برساند. مرکز ملي بيماري‌هاي عفوني در حال ظهور CDC، ايستگاه‌هاي قرنطينه‌اي را در ۲۰ شهر و بنادر مهم دارد و مشغول فعاليت هستند که هدف مهم آن‌ها، جلوگيري از ورود عوامل بيماري‌زا از ساير کشور‌ها به ايالات متحده است. اين مراکز يک ليست از بيماري‌هاي قابل قرنطينه را دارند که شامل مواردي همانند وبا، طاعون، آبله و سارس مي‌شود. مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌هاي آمريکا داراي صلاحيت قانوني بوده تا در صورت نياز، بتواند قرنطينه‌هاي اجباري را در سطح ايالتي، محلي و قبيله‌اي صادر کند. با اين حال، آخرين باري که ايالات متحده آمريکا دستور اين کار را در مقياس بزرگ صادر کرد، در طول همه‌گيري آنفولانزاي اسپانيايي بوده که در سال ۱۹۱۸ ميلادي اتفاق افتاد. #باهم_شکستش_مي‌دهيم ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد