درباره هنر «امپرسیونیسم» بیشتر بدانید

پيش از امپرسيونيسم

«اوژن دولاکروا» نقاش فرانسوي يکي از هنرمنداني بود که امپرسيونيست‌ها را تحت تاثير قرار داد. او يکي از نخستين هنرمنداني بود که دريافت زماني که رنگ‌ها بي‌آنکه آميخته شوند به صورت ضربه‌هاي جداگانه به کار برده شوند مي‌توانند پويايي لحظه‌ي به تصويرکشيده شده را بهتر به نمايش بگذارند.

اين هنرمند در کنار استفاده از رنگ‌هاي متضاد معتقد بود طرح يک نقاشي بايد با زندگي مدرن مرتبط باشد.با اينکه برخي از آثار «دولاکروا» در زمره شاهکارهاي سبک رمانتيسم قرار مي‌گرفت، اين موضوع باعث نشد تا اين هنرمند به يکي از پيشگامان امپرسيونيسم تبديل نشود.

شباهت‌هايي از اصول و قواعد امپرسيونيسم در يکي از تابلوهاي نقاشي سال ۱۸۳۰ اين هنرمند ديده مي‌شود، اما تفاوت عمده اين اثر با آثار امپرسيونسيم آن است که طرح آثار امپرسيونيست‌ها تخيلي نيست و هدف از نقاشي در اين سبک به تصوير کشيدن حقيقت و داستان‌هاي واقعي است؛ به عبارتي ديگر نقاشان امپرسيونيست قصد داشتند زندگي جاري در آن لحظه را بار ديگر بر روي بوم نقاشي پياده کنند.

«گوستاو کوربه» ديگر نقاش فرانسوي نيز تاثيراتي بر امپرسيونيست‌ها داشت. او «اوژن دولاکروا» را ستايش مي‌کرد، اما دوست داشت اشيا معمولي و چيزهاي واقعي را به تصوير بکشد. او رئاليسم را صريح و ناکامل مي‌خواست.

هنرمندي که ميراث «کوربه» و «دولاکروا» را به بهترين نحو ممکن به جاي آورد، «ادوارد مانه» بود. «مانه» به نخستين «هنرمند زندگي مدرن» تبديل شد و الهام بخش گروهي از هنرمندان جواني شد که توسط آکادمي (هنرهاي زيباي فرانسه) رد شده بودند. اين هنرمندان در نخستين جنبش هنر مدرن واقعي يعني همان «امپرسيونيسم» به يکديگر پيوستند.

«مانه» با اينکه چنين قصدي نداشت، اما به ياغي آکادمي تبديل شد و رهبري گروهي از هنرمندان مخالف آکادمي را برعهده گرفت.

سير تکاملي جنبش امپرسيونيسم و ويژگي‌هاي آن

مرکز اين جنبش جديد هنري پاريس در نيمه دوم قرن نوزدهم ميلادي بود. پس از آنکه اين گروه نتوانستند تاييد آکادمي را به دست آورند، در سال ۱۸۶۳ رويدادي در مخالفت با آکادمي و براي هنرمندان «امپرسيونيست» ترتيب دادند. (اگر چه در آن زمان با اين عنوان شناخته نمي‌شدند)

اين نمايشگاه با عنوان «نمايشگاه پذيرفته‌نشدگان» برگزار شد. اين نمايشگاه بازديدکنندگان عادي را تحت تاثير قرار نداد، اما براي هنرمندان جوان امپرسيونيست ايده‌هاي جديدي به دنبال داشت.

بعدها ۳۰ هنرمند براي نخستين نمايشگاه امپرسيونيست‌ها که «جامعه ناشناس هنرمندان، مجسمه‌سازان و ديگران» نام داشت گرد هم آمدند. اين نمايشگاه در تاريخ پانزدهم آوريل ۱۸۷۴ در پاريس برگزار شد.

نقدهايي که بر اين نمايشگاه صورت گرفت خوشايند نبودند. «لوئيس لروي» منتقد هنري، نقدي ويران‌کننده از اين نمايشگاه در نشريه «Le Charivari» به چاپ رساند. او همچنين در قالب نقد خود، سهوا نام اين جنبش جديد را انتخاب کرد و ويژگي‌هاي اصلي اين جنبش را نيز شرح داد.

امپرسيونيست‌هاي مهم

از هنرمندان امپرسيونيست مهم به «ادوار مانه»، «کلود مونه»، «کامي پيسارو»، «پير اگوست رنوآر»، «آلفرد سيسلي»، «ادگار دگا» مي‌توان اشاره کرد.

اصول و قواعد امپرسيونيسم

از مهم‌ترين ويژگي‌هاي امپرسيونيسم به موارد زير مي‌توان اشاره کرد:

- تصويري حقيقي از صحنه‌هاي مدرن زندگي، به کار بردن رنگ‌هاي طبيعي و با نشاط

- به تصوير کشيدن زودگذر بودن يک لحظه، حرکت، احساسات و تحت تاثير قرار دادن مخاطب

- اولويت به تصوير کشيدن حرکات نور نسبت به رعايت حقيقي بودن و جزئيات تصوير و طراحي دقيق

- نقاشي کردن در فضاي باز به منظور بهتر به تصوير کشيدن بازي نور

-  به کار بردن ضربات شکسته به نحوي که رنگ‌ها با يکديگر آميخته نشوند

با گذر زمان امپرسيونيسم محبوبيت بيشتري پيدا کرد تا اينکه در نهايت به نخستين جنبش هنري جهان مدرن تبديل شد.

پس از نمايشگاه سال ۱۸۷۴، هفت نمايشگاه ديگر در طول ۱۲ سال برگزار شد. پس از سال ۱۸۸۶، امپرسيونيست‌ها به دليل تفاوت‌هاي ايدئولوژي از هم جدا شدند و ديگر از گروه اين هنرمندان خبري نبود. اما خود هنرمندان به صورت انفرادي به فعاليت ادامه دادند؛ به طور موفقيت‌آميز نقاشي‌هاي جديد خلق کردند و به عنوان يک امپرسيونسيت باقي ماندند( دست کم اين موضوع درباره اغلب اين هنرمندان صدق مي‌کند.) آن‌ها فقط همچون زوجي که از يکديگر جدا شده بودند، فعاليت‌هايشان را به صورت انفرادي از سر گرفته بودند.

امپرسيونيسم به يکي از مهم‌ترين ترندهاي هنري و بنياد هنر مدرن تبديل شد. اين جنبش به تولد ايده‌هاي همچون «بازي رنگ» و سادگي به تصوير کشيدن اشيا منجر شد. تکامل اين جنبش، هنر قرن بيستم را تغيير داد.