مردی که از جهاد در رکاب امام حسین (ع) فراری بود

در برنامه «عبرت‌هاي عاشورا» به شخصيت زُهَير بن قَين بَجَلي پرداخته شده است. شخصيتي که شگفتي‌هاي فراواني در عملکردش وجود داشت. او کسي بود که از امام حسين (ع) دوري مي‌کرد و در تلاش بود تا در ميان سپاهيان حضرت قرار نگيرد، اما عشق حسين (ع) کاري با او کرد که به يکي از چهره‌هاي شاخص کربلا تبديل شد. او در واقعه عاشورا فرمانده جناح راست حضرت اباعبدالله الحسين (ع) بود.

زهير براي انجام مناسک حج راهي مکه شده بود و هنگام بازگشت به کوفه با کاروان سيد الشهدا (ع) مواجه شد. درخواست ملاقات امام حسين (ع) با زهير سرنوشت اين مرد را تغيير داد. در اضافه شدن وي به سپاهيان نوه رسول خدا (ص)، همسر پاکدامن و مومنه زهير بسيار تأثيرگذار بود.

ابن طاووس نقل مي‌کند، زماني که لشکريان حرّ آب را بر امام حسين (ع) بستند، ايشان فرمودند: «مگر نمي‌بينيد که به حق عمل و از باطل پرهيز نمي‌شود؛ مؤمن بايد حق طلب و مايل به لقاي پروردگار باشد؛ من مرگ در اين راه را جز شهادت نمي‌يابم و زندگاني در اين شرايط را غير از ننگ و خفّت نمي‌دانم.»

پس از اتمام سخنراني امام (ع)، زهير نخستين کسي بود که آمادگي خود را براي اجراي دستور‌ات آن حضرت اعلام کرد و گفت: «اي پسر پيامبر (ص)؛ گفتارت را شنيديم. به خدا سوگند که اگر ما مي‌توانستيم براي هميشه در اين دنيا زندگي کنيم و تمام امکانات آن را در اختيار داشتيم، باز هم شمشير زدن در رکاب تو را انتخاب مي‌کرديم.» امام (ع) نيز در پاسخ، براي او دعاي خير کردند.

شيخ مفيد نقل مي‌کنند که زهير نزد کوفيان شخصيتي شجاع، ممتاز و مشهور بود. به همين دليل در نخستين ساعت‌هاي روز عاشورا زهير از سوي سالم و يسار غلامان زياد بن ابيه و عبيدالله بن زياد به مبارزه دعوت شد. وقتي عبدالله بن عمير کلبي به مصاف آن‌ها رفت، آن دو به وي گفتند: ما تو را نمي‌شناسيم. بگذار زهير بن قين يا حبيب بن مظاهر به جنگ ما بيايد. زهير از جايش بلند شد که در ميدان رزم به نداي آن دو جواب محکمي بدهد؛ اما امام حسين (ع) به او اجازه نبرد ندادند و عبدالله بن عمير را به نبرد با آن دو فرستادند.

حجت الاسلام محمد حسني و امين فروغي از کارشناسان مذهبي ابعاد مختلفي از شخصيت تاريخ ساز زهير را مطرح کردند.