روضه خوانی در چاه!

دفاع مقدس/ خانه­ شان بزرگ بود. در زير زمين چاهي داشتند به اسم نخودبريز. هميشه پر بود از نخود. براي اينکه نم بکشند و اماده شوند براي تفت دادن. دوشنبه­ ها اما داستان فرق مي­ کرد. نخودها را داخل کيسه مي ­ريختند و مي ­چيدند اطراف ديوار. کف چاه را فرش مي­ کردند و مي­ ايستادند تا مهمان­ ها يکي­ يکي برسند. نصف راه را از پله­ هاي چاه مي ­آمدند پايين و بقيه را با نردبان. بيست، سي نفري مي­ شدند. سيد علي ­اکبر روضه خوان که مي ­رسيد، عبا و عمامه ­اش را از داخل پارچه در مي­ آورد و جلسه روضه شروع مي­ شد. خيال همه راحت بود که هر چه هم صدايشان به گريه براي امام حسين(ع) بالا برود، آژان­ هاي حکومت متوجه نمي­ شوند. جاي دنجي داشتند. خيلي ­ها حسرت مخفي­گاه آن­ها را مي­ خوردند.

محمود قانعي زارع
خاطراتي از زبان شاهدان عيني مقاومت مردم مقابل قانون ممنوعيت روضه و عزاداري در دوره رضاخان است.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar

---

بازار

---