جذاب ترین ها
برگزیده

اندونزی؛ بهشت جادوگرها!

خراسان

بروزرسانی 1399/11/13 - 15:6

خراسان/ آشنايي با سبک‌زندگي مردم اندونزي ،چهارمين کشور پرجمعيت جهان که خرافات جزئي از زندگي‌شان است، برنج‌خور حرفه‌اي هستند و از نه گفتن فراري؛
جمهوري‌ اندونزي با جمعيتي حدود 273 ميليون نفر، چهارمين کشور پرجمعيت جهان است. اين کشور يک مجمع ‌‌الجزاير متشکل از 17508 جزيره و شامل 33 استان است و با بيش از يک ميليون و 919 هزار کيلومتر مربع مساحت، يازدهمين کشور بزرگ دنيا محسوب مي‌شود. اندونزي را مي‌‌‌‌‌توان بزرگ ترين مجمع ‌‌الجزاير جهان ناميد که بين دو خشکي يعني جنوب ‌شرقي آسيا و استراليا پراکنده است. مهم ترين جزاير آن سوماترا، جاوه، سلبس و گينه‌ نو هستند. اسم اندونزي از کلمه لاتين Indus به معني هندي و کلمه يوناني nesos به معني جزيره تشکيل شده است. پايتخت اين کشور شهر جاکارتاست که در جزيره جاوه قرار دارد. در پرونده امروز با اين کشور و آداب و رسوم قابل توجه‌شان بيشتر آشنا خواهيد شد.

رفتارشناسي اندونزيايي‌‌‌ها
شايد باورش سخت باشد اما زل زدن وسوال‌هاي خصوصي کردن در اين کشور، بي‌ادبي محسوب نمي‌شود. در ادامه با سه رفتار رايج و جالب اندونزيايي‌ها آشنا خواهيد شد.
کنجکاوي بيش از حد| اندونزيايي‌‌ها بسيار کنجکاو هستند. در اولين مواجهه ممکن است درباره مسائل بسيار خصوصي از شما بپرسند. البته آن‌ها اين کار را به قصد بي‌‌‌ادبي يا توهين به فرد مقابل انجام نمي‌‌‌دهند بلکه اين راهي است تا حسن نيت و رفتار دوستانه خود را به غريبه‌‌ها ابراز کنند.
زل زدن| در اندونزي زل زدن آدم‌‌ها به هم بي‌‌‌ادبي محسوب نمي‌‌‌شود. گاهي هنگام راه رفتن در خيابان متوجه مي‌‌‌‌‌شويد که فرد يا افرادي به شما زل زده‌‌‌اند. گاهي بزرگ ‌‌ترها شما را با انگشت به بچه‌‌هايشان نشان مي‌‌‌‌‌دهند يا کارشان را متوقف مي‌‌‌‌‌کنند تا شما را تماشا کنند! هرچه در آن لحظه غريبه‌‌‌هاي کمتري در آن محيط حاضر باشند، به شما توجه بيشتري مي کنند. اندونزي کشوري توريستي است و سالانه ميليون‌‌ها نفر از اين کشور بازديد مي‌‌‌‌‌کنند، اما باز هم هر غريبه‌‌‌اي براي يک اندونزيايي جذابيت خاص خودش را دارد!
وقت ‌‌شناسي به شيوه ‌‌اندونزيايي| وقتي با يک اندونزيايي زمان ملاقاتي را هماهنگ مي‌کنيد، بايد به اين موضوع توجه کنيد که کلمه ‌«فردا» در اندونزي همان معناي خاص و معمولي يعني روز بعد از امروز را نمي‌‌‌دهد. مثلاً اگر يک اندونزيايي به شما بگويد فردا مي‌‌‌‌‌آيم تا با هم غذا بخوريم، به اين معناست که فردا يا پس فردا يا چند روز ديگر مي‌‌‌‌‌آيد تا با شما غذا بخورد! درباره ديروز هم وضعيت همين‌‌‌ طور است. يعني وقتي يک اندونزيايي مي‌‌‌‌‌گويد اتفاقي در ديروز برايش افتاده منظورش اين است که اين اتفاق، ديروز، پريروز يا چند روز قبل از آن رخ داده است. اين اهميت نداشتن زمان براي تنظيم يک قرار ملاقات در يک ساعت خاص هم حاکم است. مثلاً شما با دوست خود که اهل اين کشور است براي ساعت 8 شب قرار ملاقات داريد اما او ساعت 9 يا ديرتر به شما ملحق مي‌‌‌‌‌شود، در حالي که لبخندي به لب دارد و حتي به ذهنش هم نمي‌‌رسد که بابت اين تأخير يک ساعته از شما عذرخواهي کند.

لبخند زدن به جاي « نه» گفتن
زماني که شما از يک دوست اندونزيايي درخواست انجام کاري را داشته باشيد و او به هر دليل قادر به انجام آن نباشد، به جاي آن ‌که مستقيم به شما بگويد که نمي‌‌‌تواند آن کار را انجام دهد، لبخند مي‌‌‌‌‌زند. فرهنگ مردم اندونزي به ويژه مردم منطقه ‌‌جاوا بر مفهومي به نام «روکون» به معناي ايجاد صلح، شکل گرفته است. اولين نکته در فرهنگ جاوايي دوري از هر نوع برخورد و درگيري با ديگران است. آن ها يک «نه» گفتن ساده را هم امکاني براي ايجاد درگيري يا دلخوري مي‌‌‌‌‌دانند و سعي مي‌‌‌‌‌کنند با لبخند زدن به شما بفهمانند که توانايي انجام فلان کار را ندارند. از طرف ديگر اگر از يک اندونزيايي سوالي کنيد و او متوجه سوال شما نشده باشد يا جواب آن را نداند، باز هم سر خود را به گونه‌‌‌اي تکان مي‌‌‌‌‌دهد که گويا کاملا منظورتان را فهميده تا به گمان خودش شخص مقابل با تکرار سوال خود خجالت‌‌‌زده نشود.

نه به پياده‌روي در اندونزي
مردم اندونزي براي تمام کارهاي خود هرقدر هم که کوچک و جزئي باشد از وسيله ‌‌نقليه استفاده مي‌‌‌‌‌کنند. حتي براي رسيدن به سوپرمارکتي که کمتر از پنج دقيقه پياده ‌‌روي لازم دارد، با موتور يا خودروي خود مي روند. شايد يکي از دلايل استقبال گسترده ‌‌مردم اندونزي از خودروهاي ژاپني همين نياز مبرم آن ها به وسيله ‌نقليه باشد. حدود 90 درصد بازار وسايل نقليه ‌اندونزي در اختيار شرکت‌‌هاي ژاپني است. تويوتا در اين ميان با 32 درصد بيشترين مشتري را دارد و پس از آن دايهاتسو و هوندا با 17 و 14 درصد در جايگاه‌‌‌هاي بعدي قرار مي‌‌‌‌‌گيرند. اين شرکت ‌‌هاي ژاپني خودرو‌‌هاي خاص و ارزان ‌‌قيمتي را براي بازار اندونزي طراحي کرده‌اند که ابعادي کوچک تر دارد و جادارتر است؛ از طرفي طراحي بدنه و ايمني آن به گونه‌‌‌اي صورت گرفته که براي خيابان‌‌‌هاي تنگ يا جاده‌‌‌هاي صعب ‌‌العبور مناسب باشد.

خرافات، بخشي جدانشدني از زندگي يک اندونزيايي
مردم اندونزي به ويژه در مناطق روستايي و جزيره‌‌هاي دورافتاده در هنگام بيماري به جادوگر مراجعه مي‌‌‌‌‌کنند. آن‌ها اعتقادي به پزشک يا طب جديد ندارند و حتي براي امراض صعب ‌‌العلاج، جادوگر را به يک پزشک حاذق ترجيح مي‌‌‌‌‌دهند. اغلب مردم اين کشور حتي براي مشکلات اساسي‌‌‌تر خود مثل سرقت اشيا و خودروي شان هم به جاي پليس نزد جادوگرها مي‌روند. همين اعتقاد بي‌‌‌چون و چراي مردم اندونزي به اين جادوگران، شبکه‌‌‌اي مافيايي از ثروت و قدرت را براي جادوگرها به ارمغان آورده است. وقتي يک اندونزيايي تب مي‌‌‌‌‌کند، علامتي که با توجه به شرايط جغرافيايي و حشرات موجود در آن بسيار شايع است، به جاي استفاده از تب‌‌برهاي معمول، بدن خود را کروک مي‌‌‌‌‌کند يعني کمر و شکم خود را با يک سکه ‌فلزي خراش مي‌‌‌‌‌دهد تا بادهاي ضررآفرين از بدنش خارج شود. اين خراش‌‌ها گاه چنان عميق‌‌اند که در سطح پوست ايجاد خون ريزي و کبودي مي‌‌‌‌‌کنند. مردم معتقدند بسياري از امراض از طريق بادها در بدن فرد ايجاد مي‌‌‌‌‌شود و تنها روش درمان، پيدا کردن راهي براي خروج اين بادهاست.

همزيستي مسالمت‌آميز با سوسک، مارمولک و موش
اگر به اندونزي سفر مي‌‌‌‌‌کنيد و براي ارتباط با مردم به جاي هتل در يک خانه اقامت داريد بايد منتظر انواع و اقسام حشرات و جانوران در اطراف خود باشيد. سوسک‌‌هاي بزرگ، مارمولک‌‌‌هاي معمولي و رنگي، مورچه، پشه و از همه بدتر موش تقريباً در همه خانه‌‌ها پيدا مي‌‌‌‌‌شود. شما مي‌‌‌‌‌توانيد آن‌ها را در حالي که روي ديوارها راه مي‌‌‌‌‌روند ببينيد يا صداي جيرجيرشان را در هنگام خواب از روي سقف بشنويد. اين مسئله براي مردم اندونزي چنان عادي است که ديگر حتي سرشان را هم به سمت صدا برنمي ‌‌گردانند!

در آشپزخانه اندونزيايي‌ها چه خبر است؟

بيشتر مردم اندونزي با دست غذا مي‌‌‌‌‌خورند. اين به آن معنا نيست که هيچ ‌‌کس از قاشق يا چنگال استفاده نمي‌‌‌کند اما استفاده از چاقو براي بريدن غذا بسيار محدود است. تنها اندونزيايي‌هايي که سبک زندگي کاملاً غربي دارند در کنار غذاي خود از چاقو استفاده مي‌‌‌‌‌کنند. مردم اندونزي معتقدند چاقو يک اسلحه است و جايي در سفره ندارد. استفاده از قاشق و چنگال هم در اندونزي مشابه کشور خودمان است. يعني به جاي اين که دندانه‌‌‌هاي چنگال را در غذا فروببرند، تلاش مي‌‌‌‌‌کنند تا با استفاده از آن غذا را به داخل قاشق هدايت کنند. براي اين که افراد هنگام غذاخوردن مجبور به استفاده از چاقو نشوند، معمولاً مواد غذايي پيش از پختن به تکه‌‌‌هاي کوچک‌ تقسيم يا به حالتي طبخ مي‌‌‌‌‌شود که خوردن آن با دست امکان ‌‌پذير باشد مثل پختن جوجه يا ماهي با استخوان.
سفره به جاي ميزغذاخوري| اندونزيايي‌‌ها اغلب براي غذاخوردن از ميز و صندلي استفاده نمي ‌‌کنند، بلکه غذاي خود را روي سفره‌هاي تشک ‌‌مانند مخصوصي به نام لِسِهان پهن مي‌‌‌‌‌کنند و در کنار آن چهارزانو مي نشينند. در رستوران‌‌‌هاي خياباني هم ميزهاي پايه‌کوتاه بزرگي براي سرو غذا وجود دارد که افراد به جاي نشستن روي صندلي روي زمين يا زيراندازهاي حصيري مي‌‌‌‌‌نشينند. پيش از ورود به اين رستوران‌‌ها که عموماً سکوهايي در خيابان هستند، کفش‌‌‌هاي خود را از پا در مي‌‌‌‌‌آورند.
برنج‌خورهاي حرفه‌اي| غذاي غالب اندونزيايي‌‌ها برنج است. آن‌ها سه وعده در روز برنج مي‌‌‌‌‌خورند. اين برنج معمولاً به همراه ماهي، سبزيجات يا تخم ‌‌مرغ سرو مي‌‌‌‌‌شود. اندونزيايي‌‌ها ضرب‌المثل معروفي دارند که مي‌گويد: «اگر برنج نخورده‌‌‌اي، يعني اصلاً غذا نخورده ‌‌اي». در اندونزي مهم نيست که شما از چه رژيم غذايي پيروي مي‌‌‌‌‌کنيد، برنج در هر وعده حرف اول را مي‌‌‌‌‌زند. يک اندونزيايي اگر در يک روز حداقل يک وعده برنج نخورد احساس مي‌‌‌‌‌کند سير نشده است! اين کشور يکي از بزرگ ترين توليدکنندگان برنج در سراسر دنياست. بيش از 50 ميليون هکتار از اراضي اندونزي زير کشت برنج است. هرچند که مصرف داخلي در اين کشور چنان بالاست که مجالي براي عرضه‌ اين محصول به بازارهاي جهاني نمي ‌‌دهد. در سال 2018 يک و نيم ميليون تن برنج به اين کشور وارد شده تا شکم پلوخورهاي شرقي را سير کند. مصرف سرانه برنج در اندونزي 200 کيلوگرم در سال است!

داشتن آب گرم در خانه يک آپشن لاکچري

داشتن آب گرم در خانه‌‌‌هاي اندونزي يک امر لوکس و اشرافي محسوب مي‌‌‌‌‌شود. آب گرم براي استحمام را تنها مي‌‌‌‌‌توان در هتل‌‌‌ها، خانه افراد بسيار ثروتمند يا خانه‌‌‌هاي نزديک مناطق آتش فشاني که آب مصرفي‌‌‌شان به طور طبيعي گرم است، پيدا کرد. در غير اين صورت مردم با همان آب با دماي اتاق دوش مي‌‌‌‌‌گيرند و کاملاً به اين مسئله عادت کرده‌‌‌اند. براي استحمام نوزادان، سالمندان يا بيماران آب را با حرارت مستقيم در ظرف گرم مي‌‌‌‌‌کنند، چون اساساً سيستم گرم ‌‌کننده ‌‌آب در خانه‌‌ها وجود ندارد.

10 درصد اندونزيايي ها در فقر مطلق

اندونزي داراي بزرگ ترين اقتصاد در کشورهاي حوزه جنوب ‌شرقي آسياست. عمده درآمد اين کشور از توليد محصولاتي نظير روغن پالم، زغال‌سنگ، محصولات پتروشيمي، گاز طبيعي، پارچه، قطعات خودرو، لوازم‌الکترونيکي، پوشاک، کفش، مواد معدني، سيمان، تجهيزات و کالاهاي پزشکي، صنايع‌دستي، کودهاي شيميايي، لاستيک، غذاهاي فراوري شده و جواهرات است. همچنين با توجه به موقعيت مکاني و چشم‌‌‌اندازهاي بي‌‌‌نظير، صنعت گردشگري يکي از منابع درآمد و کارآفريني براي اقتصاد اندونزي است. با وجود رشد روزافزون تعداد ميلياردرها در اين کشور همچنان بيش از 10 درصد از مردم اندونزي در فقر مطلق به سر مي‌‌‌‌‌برند و با توجه به پرداخت نکردن ماليات توسط ثروتمندان، دولت در تأمين بودجه خدمات عمومي همچون آموزش رايگان و بهداشت با مشکلاتي جدي مواجه است. با وجود اين که اندونزي يکي از اعضاي گروه G20 و اقتصاد پيشرو در جهان است اما در حدود نيمي از جمعيت اين کشور روزانه کمتر از ۲ دلار آمريکا درآمد دارند.