این پاها برای زیبا شدن، شکستند!

يک قرن قبل، کوچک‌پا بودن زنان به نوعي زيبايي محسوب مي‌شد. آنها براي رسيدن به اين زيبايي، پاهاي دختران را از کودکي تا نوجواني مي‌بستند تا کوچک بماند. هزينه اين کار، شکستن تمام انگشتان پا و بعدها، از دست دادن توانايي راه رفتن است!

يکي از آخرين زنان پابسته چيني، مي‌گويد: «آن‌ها فکر مي‌کردند اين کار به ما زندگي بهتري مي‌دهد.»

در زير، روايت جو فارل از ملاقات با برخي از اين زنان - که در گاردين منتشر شده - آمده است:

سو شي رونگ 75 ساله در سال 2008، استان شاندونگ

او به خاطر پاهاي کوچک، خوش‌فرم و بسته‌اش، به زيباترين دختر روستا معروف بوده، اما وقتي او را در نوامبر 2014 دوباره ديدم، به سختي مي‌توانست قدمي بردارد و به همين دليل اضافه وزن پيدا کرده بود و ديگر پاهاي کوچکش نمي‌توانستند او را تحمل کنند.

او به من گفت به خاطر رسوم طايفه‌اي، اگر پاهايت را نمي‌بستي نمي‌توانستي ازدواج کني. اگر او تلاش مي‌کرد تا پاهايش را باز کند، مادربزرگش ممکن بود تکه‌اي از پوست انگشت پايش را ببرد تا تنبيهش کند.

پوئه خويي يينگ، 76 ساله در سال 2011، استان يونان

بر اساس رسوم آن زمان، پاهاي پوئه در هفت سالگي بسته شد و در 1949 يعني 12 سالگي او گشوده شد. باز کردن کردن پاها، زنان را مجبور مي‌کرد شيوه ايستادن خودشان را تغيير دهند و با انگشتان شکسته راه بروند. به همين دليل پوئه پاهايش را تا به حال بسته نگه داشته است.

ژائو خوَه هونگ، 83 ساله در سال 2010، استان شاندونگ

ژائو زن دوست‌داشتني بود که سه سال قبل از ملاقات ما سکته مغزي کرده بود و نمي‌توانست حرف بزند. همه حرف‌ها را همسرش زد و گفت که پاهاي او در 15 سالگي بسته شده است.

سي يين ژين، 90 ساله در 2011

پاهاي سي يين تغييرشکل يافته‌ترين پايي بود که تا به حال ديده بود، از نظرم ديگر شبيه پا نبودند و شکل کفش را به خود گرفته بودند. پاهاي او هرگز باز نشده بودند و او هميشه سعي مي‌کرد پاهايش را پنهان کند.

خوا گوان يو، 89 ساله در 2010، استان شاندونگ

وقتي شش ساله بود، خواهرش به او گفته بود که چطور پاهايش را ببندد و پاهايش تا سال 2010 بسته مانده بود و بعد از آن ديگر پاهايش را نمي‌بست. وقتي از او پرسيدم چرا تصميم گرفته پاهايش را بعد از اين همه مدت ديگر نبندد؟ گفت او حالا براي بستن پا نياز به کمک نياز دارد و هيچ‌کس بلد نيست اين کار را به درستي انجام دهد.

يانگ جينگ ئه، 87 ساله در 2010، استان شاندوندگ

پاهاي يانگ در پنج سالگي توسط مادربزرگش بسته شده بود.

ژانگ يون يينگ، 103 ساله در 2014 در استان شاندونگ

من ژانگ را در نوامبر 2014 ديدم، او اصرار داشت که فقط 99 سالش است. يکي از دخترانش به من گفت ژانگ چيزي که او را به مرگ نزديک‌تر کند، حس نمي‌کند.

ما ژن ئه، 96 ساله در 2014، استان شاندونگ

او پاهايش از هفت سالگي بسته بود. او آنقدر گريه کرد تا پدربزرگش را به اعتراض به اين کار وادار کرد، اما او هم نتوانست بستن پاهاي دختر را متوقف کند. او پاهايش را در 30 سالگي باز کرد.

گوا تينگ يو، 83 ساله در 2010، استان شاندونگ

مادر گوا دلش نمي‌خواست پاهاي او را ببندد، بنابراين در سن 15 سالگي خودش پاهايش را بست. او نگاه کرد که چطور مادرش پاهاي خودش را مي‌بندد و اين کار را تکرار کرد. همه انگشت‌هاي کوچکش را به تنهايي شکست، اما در کوچک کردن پاهايش موفق نبود.

پروژه عکاسي جو فارِل از زنان پابسته چيني، پشت يک تاکسي شکل گرفت. او براي پروژه ديگري در چين بود که از راننده تاکسي درباره رسم بستن پاها در چين پرسيد. راننده گفت که مادربزرگش چنين پاهايي دارد، در حالي که فارِل فکر مي‎کرد زنان داراي چنين پاهايي ديگر در قيد حيات نيستند. او به روستاي محل زندگي مادربزرگِ راننده در استان شاندونگ رفت و اولين زن پروژه را ملاقات کرد.

بعد از 9 سال سفر فارِل در چين و جستجوي بازماندگان زنان پابسته، او 50 زن پيدا کرد. پنج نفر از آن‌ها هنوز کاملا پاهاي خود را مي‌بستند، اما ديگران اغلب پاها را رها کرده بودند. همه اين زنان متعلق به دو استان شاندونگ و يونان بودند.

بستن پاها در چين بيش از صد سال است که ممنوع شده، اما کارخانه‌اي که «کفش‌هاي نيلوفري» با نوک مثلثي توليد مي‏‌کرد و زنان براي پوشيدن آن بايد پاهاي تغيير شکل يافته مي‏‌داشتند، فقط 60 سال است که بسته شده است. زنان براي پوشيدن اين کفش‏‌هاي نيلوفري بايد انگشت‌ها را سفت و محکم به هم مي‎چسباندند تا نوک پا حالتي سه گوش پيدا کند. پاها فشار داده مي‎شدند و در روغن و انواعي از گياهان نگه داشته مي‌شدند تا پوست خود را از دست بدهد و در کفش‌هاي نيلوفري جا بشوند.

بعد از ممنوعيت بستن پاها، اين کار تابو شد و در سال 1950 مائو جرياني را براي محدودتر کردن اين کار سازمان داد و مي‌گفت اين کار چينِ مدرن را نشان نمي‌دهد و بايد متوقف شود.

پاي بيشتر اين زنان در سن هفت سالگي بسته شده بود. سال اول حتماً مشقت‌بار بوده چون دخترها مجبور بودند راه بروند تا انگشتان پاها زير فشار وزن آن‌ها بشکند. بعد از آن، انگشت‏‌ها بي‌حس مي‏‌شده و حالا بعد از 60 - 70 سال، آن‎ها ديگر دردي ندارند و همه انگشتان پا کرخت و بي‌حس است.

فارل تاکيد دارد که پروژه او فقط برانگيزاننده احساسات نيست و مي‎خواهد درباره يک رسم، اطلاعات بدهد. با وجود خشونت عرياني که اين پروژه بر بسترش شکل گرفته، پيام آن نجات، اميد و استقامت است. در جامعه چين اين تنها راه در پيش پاي برخي زنان بوده و آن‌ها اين کار را انجام مي‌دادند چون فکر مي‌‎کردند اين کار به آن‏ها آينده بهتر و زندگي بهتر مي‏‌دهد.

تهيه و تنظيم: ايسنا - آزاده شمس

انتهاي پيام