لباس‌های نظامی که جان سربازان را به خطر انداخت

کت‌هاي قرمز، سربازان را به اهداف دم دستي تبديل کرد

کت‌هاي قرمز در اواخر قرن هفدهم به عنوان لباس نظامي براي سربازان انگليسي انتخاب شد و تا پايان قرن نوزدهم، اين رنگ براي سربازان باقي ماند و در نهايت به لباس نظامي خاکي‌رنگ تغيير کرد. علت اين تغيير، تلفات سنگين ارتش بريتانيا در جنگ اول بوئر در آفريقاي جنوبي (۱۸۸۰-۱۸۸۱) بود، انگليسي‌ها به اين نتيجه رسيدند که کت‌هاي قرمز سربازان، باعث مي‌شود تا دشمنان آنان را به راحتي شناسايي کرده و آماج قرار دهند.

نقاشي نيروهاي انگليسي در نبرد بنکر هيل

لباس نظامي جديد محبوبيت زيادي پيدا کرد. از لباس خاکي براي محافظت از سربازان انگليسي در جنگ جهاني اول استفاده شد، آنها برخلاف سربازان فرانسوي که شلوار قرمز مي پوشيدند، توانستند پنهان شوند و خود را استتار کنند.

پوشيدن شلوار قرمز در برابر سلاح‌هاي مدرن اشتباه محض است

در جنگ جهاني اول در سال ۱۹۱۴، اکثر کشور‌هاي اروپايي لباس‌هاي رنگ جيغ خود را به رنگ خاکستري و خنثي تغيير داده بودند تا استتار کنند و از سربازان خود براي تبديل شدن به اهداف آسان تک تيرانداز‌ها جلوگيري کنند. با اين حال، در مورد فرانسه، آن‌ها شلوار قرمز روشن سربازان خود را تغيير نداده بودند. آدولف مسيمي، وزير جنگ فرانسه، پس از بازديد از جبهه جنگ بالکان (۱۹۱۲-۱۹۱۳) مزاياي سربازان بلغاري را در رنگ خنثي لباس آن‌ها ارزيابي کردند. آن‌ها دريافتند شلوار‌هاي قرمز ارتش فرانسه با جنگ‌هاي تکنولوژيکي و ظهور توپخانه و مسلسل‌هاي سنگين همخواني ندارد و آن‌ها را در برابر تيراندازي دشمنان، آسيب پذير ميکند.

با وجود تقاضاي تغيير لباس، سربازان فرانسوي تا سال ۱۸۸۷ با شلوار قرمز در ميادين نبرد حاضر شدند، زيرا تغيير لباس با مخالفت شديد مطبوعات عمومي روبرو شد؛ آن‌ها روحيه جنگندگي سربازان فرانسوي را با شکوه و عظمت لباس نظامي و سابقه پيروزي‌هاي آن‌ها پيوند دادند.

شلوار قرمز لباس نظامي سربازان فرانسوي، در جنگ جهاني اول همچنان بر تن سربازان باقي ماند. در سال ۱۹۰۲ نمونه‌هايي توليد شد که در آن ارتش فرانسه از رنگ‌هاي خنثي (خاکستري و سبز) به طور آزمايشي استفاده کرد، اما بدون استفاده رسمي از آنها؛ و با ظهور جنگ، فرماندهان ارتش احساس کردند که تغيير رسمي شتابزده لباس ممکن است توسط دشمن ترس تفسير شود؛ بنابراين شلوار قرمز سربازان تا سال ۱۹۱۵ بتقي ماند و، پس از کشته شدن صد‌ها هزار سرباز فرانسوي، به طور رسمي تغيير نمود، زيرا شلوار قرمز روشن آن‌ها را به يک هدف آسان براي مسلسل‌هاي آلمان تبديل کرده بود.

لباس هاي نازک نظامي سربازان را در معرض يخبندان مرگبار قرار مي‌داد

در طول جنگ جهاني دوم، آلمان نازي عمليات بارباروسا را ​​براي حمله به اتحاد جماهير شوروي در ژوئن ۱۹۴۱ آغاز کرد و بنيتو موسوليني، رهبر دولت ايتاليا به سربازان ايتاليايي دستور داد در حمله شرکت کنند. از آنجا که عمليات در تابستان آغاز شد، لژيون آلمان هيچ لباس نظامي زمستاني مانند کلاه پشمي، دستکش و پالتو را به مقر سربازان در روسيه منتقل نکرد. زيرا تصور ميکردند حمله قبل از شروع زمستان به سرعت پايان مي‌يابد.

با شروع زمستان نتايج وحشتناکي حاصل شد و هزاران سرباز اندام، گوش، بيني، انگشتان و پلک‌هاي خود را به دليل سرما از دست دادند. پس از پيروزي آلماني‌ها در نبرد، نتيجه به شکست تبديل شد، زيرا روس‌ها توانستند از صفوف آلمان و ايتاليا عبور کرده و نيرو‌ها را مجبور به عقب نشيني کنند.

کلاه هاي معمولي در آغاز جنگ جهاني اول

در آغاز جنگ جهاني اول، سربازان بدون محافظت واقعي از سر خود در معرکه‌هاي نبرد شرکت مي‌کردند، آن‌ها از کلاه معمولي پارچه‌اي استفاده مي‌کردند که باعث افزايش تعداد آسيبسر در بين سربازان در نتيجه برخورد ترکش و تير مي‌شد.

کشور‌ها شروع به جستجوي راهي براي محافظت از سر سربازان کردند و آغاز تغيير زماني بود که فرانسوي‌ها در اوايل سال ۱۹۱۵ کلاه فولادي را براي سربازان به کار بردند.

بريتانيايي‌ها در کلاه فرانسوي، عيب‌ها و ايراداتي را مشاهده کردند، اين کلاه براق و کم عمق بود و باعث شده بود تا سربازان به راحتي شکار بشوند.

آن‌ها تغييراتي روي کلاه ايجاد کردند، در نتيجه کلاه ايمني "مارک" توليد و سپس اصلاحاتي روي آن‌ها انجام شد. اما موفق‌ترين کلاه ايمني آلماني به نام شاتل زغال سنگ بود که به دستور يک پزشک آلماني طراحي شد که در اوايل جنگ آسيب‌هاي سر ناشي از ترکش را مطالعه کرده بود.