استاد شهریار در همه قالب‌های شعری بی‌بدیل بود

حسین مهرنگ، ادیب و پژوهشگر تبریزی با یادکردی از مقام ادبی استاد محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار)، گفت: به قول سعدی سخن گفتن از شهریار سهل و ممتنع است، ظاهراً آسان می‌‌کند، اما در واقع دشوار است، زیرا با شاعری طرفیم که شخصیتش چندوجهی و دامنه آثارش گسترده است.

وی با ترسیم بنیادهای فکری و هنری شهریار، گفت: شعر شهریار بر دو ستون استوار است، نخست باورهای اسلامی و شیعی و دوم هویت ایرانی. این دو مؤلفه، شناسنامه اصلی آثار او را تشکیل می‌دهد و سبب شده شهریار در همه ژانرهای شعری جایگاه ممتاز داشته باشد.

ادیب تبریزی تأکید کرد: شهریار از معدود شاعرانی است که در تمام قالب‌های شعری ـ از غزل و قصیده تا قطعه و مثنوی ـ طبع‌آزمایی کرده و در همهٔ آن‌ها با توفیق بیرون آمده است. امروز کمتر شاعری را می‌توان یافت که چنین جامعیت و قدرتی در آفرینش داشته باشد.

مهرنگ تصریح کرد: شهریار غزل را به اوج رساند و چند غزل او برای همیشه در حافظهٔ ادبیات فارسی ماندگار شد. اگر بخواهیم از میان غزل‌های بزرگ فارسی ـ از حافظ و سعدی تا معاصران ـ 10 غزل برگزینیم، بی‌تردید یکی از آن‌ها متعلق به شهریار خواهد بود.

وی با اشاره به مهارت شهریار در قصیده‌سرایی، گفت: شهریار در قصاید آیینی نیز بی‌بدیل است. نمونه برجسته این توانایی، غزل‌قصیده معروف در ستایش مولای متقیان حضرت علی(ع) با مطلع "علی ای همای رحمت" است. شهریار در همان مصراع نخست، حضرت علی (ع) را با تشبیهی درخشان به همای رحمت و مرغ سعادت توصیف می‌کند؛ سروده‌ای که در تاریخ ادبیات فارسی کم‌نظیر و ماندگار است.

این استاد دانشگاه تبریزی خاطرنشان کرد: شهریار شاعری است که سنت و نوگرایی را در هم آمیخت؛ در عین پایبندی به میراث ادبی، با زبان روزگار خود سخن گفت و توانست میان نسل جوان و مخاطب عام جایگاهی خاص بیابد. این جامعیت فکری و هنری، او را در کنار بزرگان کلاسیک شعر فارسی قرار داده است.

مهرنگ تصریح کرد: نام شهریار تنها یک امضا در پای اشعار نیست، بلکه نمادی از پیوند ایمان، ایران‌دوستی و نبوغ شعری است؛ گنجینه‌ای که ادبیات معاصر ما را به غنای تازه‌ای رسانده است.