مراقبت یا رهاشدگی کودکان/ مسوولیت فراموش شده در سالن‌های سینما و خانه

ایرنا/ کرج - ایرنا - چند روز پیش به همراه همسرم برای تماشای فیلمی به سینما رفتم. صادقانه بگویم، از قبل نمی‌دانستم که این فیلم تا چه اندازه مملو از صحنه‌های تلخ، خشن و دلخراش( مطابق با واقعیت جامعه)است. اما در پایان، بیش از خود فیلم، آنچه ذهنم را درگیر کرد نه داستان، بلکه حضور چند کودک در سالن بود؛ کودکانی که همراه والدینشان به تماشای این اثر آمده بودند.

به گزارش روز شنبه ایرنا در این یادداشت که توسط پژوهشگر اجتماعی البرز نگاشته شده است آمده است؛ در ردیفی که ما نشسته بودیم، ۲ کودک حدود ۱۰ یا ۱۱ ساله در کنار پدر و مادرشان حضور داشتند. ابتدا تصور کردم والدین ناآگاهانه فرزندانشان را همراه کرده‌اند و به محض شروع صحنه‌های خشونت‌آمیز، سالن را ترک خواهند کرد اما ناباورانه دیدم که آن کودکان تا آخرین دقیقه شاهد صحنه‌هایی چون چاقو خوردن، خفگی و خشونت‌های آشکار بودند؛ بی‌هیچ دخالت یا توجهی از سوی پدر و مادرشان. حتی وقتی من ناچار شدم به بچه‌ها اشاره کنم که چشم‌هایشان را ببندند یا روی پرده نگاه نکنند، همچنان والدینشان بی‌تفاوت نشسته بودند.
پس از پایان فیلم با ناراحتی به سمت والدین رفتم و با نگرانی گفتم: فرزندان شما با دیدن چنین صحنه‌هایی ممکن است دچار آسیب‌های روحی و روانی شوند، بهتر است با یک مشاور صحبت کنید. پاسخ پدر اما چیزی نبود جز یک جمله سرد و بی‌تفاوت: «برو آقا، برو!»

---

بازار

---

اینجاست که پرسش جدی و آزاردهنده‌ای شکل می‌گیرد که مسولیت مراقبت از کودکان بر عهده چه کسی است؟
آیا باید تنها به والدینی دل‌خوش کنیم که خود فاقد مسوولیت‌پذیری و آگاهی هستند؟ و یا انتظاراتی از مدیران و نهادهای فرهنگی و نظارتی داشته باشیم؟
به‌راستی چرا مدیریت سینماها در این موارد هیچ اقدامی نمی‌کند؟ چرا برای ورود به برخی فیلم‌ها رده‌بندی سنی مشخص نمی‌شود و چرا این رده‌بندی‌ها تنها روی کاغذ می‌ماند و در عمل هیچ نظارت و الزامی وجود ندارد؟
تجربه‌ای دیگر را یادآوری می‌کنم در بسیاری از مراسم فرهنگی، مأموران سالن به محض مشاهده کوچک‌ترین حرکت خارج از عرف، تذکر داده و پس چرا در فضایی مانند سینما که ذهن و روان کودکان می‌تواند به‌شدت تحت‌تأثیر قرار گیرد هیچ نظارتی وجود ندارد، چرا کسی مراقب سرمایه‌های انسانی آینده این کشور نیست؟

بی‌تردید، تماشای صحنه‌های خشونت‌آمیز در سنین پایین می‌تواند آثار بلندمدتی بر روان کودکان برجای بگذارد؛ از اضطراب و کابوس‌های شبانه گرفته تا کاهش حس امنیت و افزایش پرخاشگری. این یک هشدار علمی و جدی است، نه صرفاً یک دغدغه شخصی.
امروز، از نهادهای فرهنگی و اجتماعی این است که رده بندی سنی فیلم ها جدی گرفته شود و مسئولیت اجتماعی در قبال کودکان و نوجوانان باید دیده شود.
آیا نباید برای ورود کودکان به سالن فیلم‌های خشونت‌آمیز ، نظارتی سخت‌گیرانه اعمال شود؟! فراموش نکنیم، کودکان تماشاگران امروز نیستند؛ آن‌ها سازندگان فردای این سرزمین‌اند. رها کردن آنان در معرض خشونت تصویری، نوعی بی‌توجهی به آینده جامعه است. جامعه‌ای که در مراقبت از نسل نو کوتاهی کند باید فردا هزینه‌ای چند برابر برای درمان آسیب‌های روانی، اجتماعی و رفتاری همان نسل بپردازد.
سینما، خانه فرهنگ است،نه میدان آزمایش روح وروان کودکان ؛آگاه باشیم.