نور در دل تاریکی؛ روایت ناتمام نابینایان خراسان شمالی

ایرنا/ بجنورد-ایرنا- نابینایان خراسان شمالی در دل شهری که بیش از چهار دهه است روز جهانی عصای سفید را به یاد می‌آورد، همچنان با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که نه تنها چشم‌هایشان بلکه جامعه را نیز تاریک کرده است.

به گزارش ایرنا، کسانی در دل شب‌های تاریک زندگی می کنند که چشم به دنیا ندارند، اما دل‌هایشان روشن‌تر از هزار خورشید است.

---

بازار

---

امروز ۲۳ مهرماه روز جهانی عصای سفید، روزی است برای تجلیل از آن ستاره‌های خاموش، روشندلان عاشقی که با عصای سفیدشان، نقشه‌ زندگی را لمس می‌کنند و مسیر نور را در دل تاریکی می‌سازند.

آن‌ها، این قهرمانان بی‌صدا، جهانی دارند که با نگاه‌های ما متفاوت است؛ جهانی که تاریکی در آن نه یک مانع، که یک بستر برای درخشش روح است و هر قدم‌شان، هر لمس عصا، حکایتی از ایمان و صبر است.

اما چه تلخ است که این حکایت‌ها در میان غفلت و بی‌توجهی مسئولان گم شود؛ حکایتی که هر ساله با وعده‌های پوچ و فراموشی همراه است.

وقتی نور در دل تاریکی جان می‌گیرد

صدای آن‌ها، گاه نرم و آرام و گاه پرطنین است؛ صدای کسانی که در سکوتشان فریادی نهفته است؛ فریادی برای حق، برای دیده شدن و برای برابری است.

آن‌ها که با دست‌های خالی در برابر دیوارهای بلند تبعیض می‌ایستند و هر روز با چالش‌های اشتغال، مسکن و مناسب‌سازی شهری می‌جنگند. آنان که قانون سه درصد اشتغال را می‌شناسند اما در عمل، جز سایه‌ای بی‌رمق نمی‌یابند.

آرش عضدی، نابینایی که سال‌ها در سایه تحصیلات عالی، انتظار فرصتی داشت، این درد را با زبان ساده و دل پر به ما می‌گوید: «ما توانمندیم، ما شایسته‌ایم، اما دیده نمی‌شویم.»

او ادامه می‌دهد: چندین سال است که با مدرک کارشناسی ارشد علوم اجتماعی در انتظار یک فرصت شغلی هستم که متاسفانه نه تنها فراهم نشده، بلکه در هر گوشه‌ای از این مسیر، به دیوار بی‌عدالتی و نادیده گرفته شدن می‌خورم. تحصیلات من، توانایی من و انگیزه‌ام نادیده گرفته شده‌اند.

وقتی قانون می‌گوید سه درصد سهمیه استخدام به ما تعلق دارد، انتظار دارم که این حرف در عمل هم دیده شود. اما واقعیت این است که ما حتی در مراکز دولتی که قرار است الگوی عدالت باشند، دیده نمی‌شویم. آموزش و پرورش که بیشترین سهمیه استخدام را دارد، بیشتر از همه در برابر استخدام نابینایان مقاومت می‌کند.

عضدی می افزاید: این موضوع، نه تنها ناامیدکننده، بلکه جفایی بزرگ است به کسانی که باور داشتند تلاش و تحصیل می‌تواند پل عبوری به دنیایی بهتر باشد. ما نمی‌خواهیم ترحم بگیریم، می‌خواهیم حقمان را داشته باشیم.

سهمی که قانون برای ما تعیین کرده، سهم ما از جامعه است، سهم ما از زندگی.

زخم‌های نامرئی؛ دردهایی پنهان

اما درد تنها به اشتغال محدود نمی‌شود؛ برخوردهای قهرآمیز، نگاه‌های تحقیرآمیز و نبود مناسب‌سازی شهری، زخمی تازه بر قلب‌های آنان می‌زند.

نازنین زهرا حضرتی با قلبی شکسته از بی‌مهری‌ها می‌گوید: معلولیت، محدودیت نیست؛ این نگاه‌های بسته و نابرابرند که ما را می‌شکنند.

هانیه برهمند از اسفراین نیز با نگاهی نافذ و صدایی پر از دغدغه می‌گوید: نمی‌دانید چقدر دردناک است که نتوانی در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر خودت به آسانی قدم بزنی.

ما نابینایان حق داریم به عنوان شهروندانی برابر، از محیط زندگی‌مان بهره‌مند شویم؛ اما وقتی زیرساخت‌ها مناسب‌سازی نشده‌اند، هر قدم برای ما یک نبرد است.

برهمند می افزاید: قانون حمایت از معلولان وجود دارد، اما وقتی پیاده‌روها، ایستگاه‌های اتوبوس و مراکز عمومی حتی کوچک‌ترین درکی از نیازهای ما ندارند، چگونه می‌توان انتظار داشت ما در جامعه حضور فعال و شایسته‌ای داشته باشیم؟

افسوس که نگاه جامعه پر از تعصب و سوءتفاهم است؛ بسیاری نابینایی را بدترین نوع معلولیت می‌دانند، در حالی که ما می‌توانیم با توانایی‌های درونی‌مان به بسیاری از آرزوها برسیم. اما وقتی کارفرمایان حتی باور نمی‌کنند که ما توانمندیم، چگونه می‌توانیم به آرزوهای شغلی و اجتماعی‌مان برسیم؟

سیستم حمایتی و آموزش‌های لازم برای کارفرمایان وجود ندارد، همین باعث می‌شود که ما در بازار کار به حاشیه رانده شویم و بیکاری بزرگترین تهدید زندگی ما باشد. ما به حمایت واقعی، آموزش و فرصت نیاز داریم، نه صرفا وعده‌های بی‌عمل.

چشم‌هایی که به نور دل‌ها روشن می‌شوند

هزاران نفر در خراسان شمالی با چشمانی بسته به جهان می‌نگرند اما با چشمانی پر از نور و امید به زندگی می کنند. آن‌ها فرزندان این سرزمین‌اند، همان‌هایی که باید به جای فراموشی و بی‌توجهی در آغوش جامعه جای بگیرند و بدرخشند.

۲۳ مهر، روزی است برای شنیدن این نغمه‌های خاموش، روزی است برای گشودن پنجره‌ای به سوی درک و همدلی؛ روزی است که باید با قلبی باز بگوییم: «تو تنها نیستی، ما با تو هستیم.»

ای کاش روزی برسد که عصای سفید نه تنها نماد محدودیت، بلکه نماد توانمندی و استقلال باشد؛ روزی که مسئولان به جای وعده، عمل کنند؛ روزی که عدالت، نه در سخن، بلکه در زندگی واقعی جاری شود.

و ما، به احترام این ستاره‌های درخشان، با دست‌های مهربانمان، راه را برایشان روشن کنیم.

امروز، ۲۳ مهر، روز جهانی عصای سفید، روزی است که باید چشم‌هایمان را باز کنیم به نور واقعی؛ نوری که در دل تاریکی می‌تابد، نوری که از دل‌های نابینایان برمی‌خیزد.