تئاتر خیابانی بهترین زبان برای شنیدن صدای هنرمندان توان‌یاب است

ایرنا/ سنندج-ایرنا- کارگردان نمایش خانه خیابان گلشن از خرمشهر، گفت: این نمایش تلاشی برای دیده‌شدن توانایی‌های هنرمندان دارای معلولیت و بیان دغدغه‌های آنان در قالبی انسانی و هنری است.

پژمان مهراب‌پور شامگاه چهارشنبه که با اثر خود در بخش فراگیر (ویژه هنرمندان دارای معلولیت) هجدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان حضور دارد، در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: بازیگران این نمایش از هنرمندان توانمند دارای معلولیت هستند که با تمام توان خود در اجرای نقش‌ها درخشیده‌اند.

---

بازار

---

وی با بیان اینکه هدف اصلی گروه، نمایش توانمندی‌های این هنرمندان و تغییر نگاه جامعه به مفهوم معلولیت است، گفت: ما می‌خواهیم تماشاگران متوجه شوند که معلولیت، محدودیت نیست.

مهراب‌پور با اشاره به اینکه بسیاری از اعضای گروه ما کارهای خود را بهتر از افراد عادی انجام می‌دهند، اضافه کرد: رسالت ما این است که این هنرمندان از لاک تنهایی بیرون بیایند و جامعه نیز استعدادهای آن‌ها را ببیند.

وی با تاکید بر ضرورت مناسب‌سازی فضاهای فرهنگی و هنری برای حضور هنرمندان دارای معلولیت، ادامه داد: در همین مکان اجرای نمایش، به دلیل وجود پله، ورود و خروج برای بازیگران ما دشوار است و امیدوارم مسئولان توجه بیشتری به این موضوع داشته باشند تا امکان حضور و فعالیت برای همه فراهم شود.

کارگردان نمایش «خانه خیابان گلشن» تئاتر خیابانی را بهترین بستر برای ارتباط بی‌واسطه با مردم و مسئولان دانست و افزود: ویژگی تئاتر خیابانی در همین است که فاصله‌ای میان ما و مردم وجود ندارد و ما می‌توانیم بی‌پرده و صمیمی با مردم کوچه و بازار و حتی با مسئولان حرف بزنیم و مشکلات را مطرح کنیم.

مهراب‌پور با بیان اینکه هنر بهترین راه برای بیان دردها و اعتراض‌های اجتماعی است، یادآور شد: اعتراض ما به بی‌توجهی نسبت به حقوق و نیازهای افراد دارای معلولیت است.

وی با قدردانی از دبیرخانه جشنواره تئاتر خیابانی مریوان، گفت: حضور در این جشنواره فرصتی است تا صدای هنرمندان توان‌یاب شنیده شود.

وی اضافه کرد: امیدوارم مسئولان فرهنگی کشور بیش از پیش از این نوع آثار و هنرمندان حمایت کنند، چرا که تئاتر بهترین زبان برای گفت‌وگوی اجتماعی و ترویج انسان‌محوری است.

نمایش خانه خیابان گلشن، داستان زوجی دارای معلولیت است که می‌خواهند در خانه‌ای زندگی کنند که در گذشته و دوران جنگ خاطرات و آرزوهای زیادی در آن رقم خورده است شهرداری قصد تخریب آن را دارد.

در این نمایش، خانه‌ای ۳۰۰ یا ۴۰۰ متری قرار است از این زوج گرفته شود و در عوض خانه‌ای ۵۰ متری بدون امکانات مناسب به آن‌ها داده می‌شود؛ خانه‌ای که نه آسانسور دارد، نه دسترسی مناسب و نه در مکان مناسبی از شهر قرار گرفته است.

این مسئله نمادی از مشکلات واقعی در حوزه مسکن، شهرسازی و بی‌توجهی به مناسب‌سازی فضا برای افراد دارای معلولیت است.