«امیرحسین» و دلدادگی به هشت لاله بی‌نام

ایرنا/ بجنورد- ایرنا- باد آرام از میان پرچم‌ها می‌گذشت و سربندهای «یا حسین» را روی پیشانی نوجوانان تکان می‌داد و درست میان این تصویر، امیرحسین ایستاده بود؛ جوانی که انگار در نگاهش هزار پرسش نگفته برای هشت لاله بی‌نام موج می‌زد، شهدایی که سکوتشان بلندتر از هر فریادی شنیده می‌شد.

به گزارش ایرنا، ورود هشت شهید گمنام دفاع مقدس به خراسان شمالی، این روزها حال‌وهوای استان را عوض کرده است؛ انگار شهر در سکوت و هیاهوی هم‌زمانی فرو رفته که فقط در چنین روزهایی می‌توان آن را لمس کرد.

---

بازار

---

قهرمانان آسمانی در اسفراین میهمان مردمی شده‌اند که از چند روز پیش لحظه‌شماری می‌کردند تا حق میزبانی را ادا کنند و در میان این جمعیت، چهره نوجوانی ۱۸ ساله جلب توجه می‌کند؛ «امیرحسین».

نه پلاکارد در دست دارد و نه دوربین. فقط ایستاده، کمی عقب‌تر از تابوت‌ها، و چشم‌هایی که مدام از تابوت‌ها به آسمان می‌روند و دوباره برمی‌گردند، انگار دنبال معنایی فراتر از آنچه دیده می‌شود می‌گردد.

امروز سومین روز از میزبانی استان برای این بزرگ‌مردان تاریخ است. پیکرهای پاک شهدا در روزهای گذشته مهمان دانشگاه‌ها، بیمارستان‌ها، مساجد و بازار بوده‌اند و مردم در همه جا به احترامشان ایستاده‌اند.

اما روایت امروز، روایت نسلی است که جنگ را ندیده، اما دلش گره خورده به نام همان‌هایی که بی‌نام بازگشته‌اند و امیرحسین یکی از همین نسل است.

باد آرامی از میان پرچم‌ها رد می‌شود و سربندهای «یا حسین» و «یا زهرا» که بر پیشانی نوجوان‌ها بسته شده‌اند را تکان می‌دهد.

امیرحسین آرام می‌گوید: ما جنگ رو ندیدیم؛ ولی قشنگ حس می‌کنم که این تابوت‌ها یه جور نگاهه… نگاه کسی که می‌خواد بهمون بگه حواستون باشه�� این خاک ساده به دستتون نرسیده است.

صدایش با همهمه جمعیت مخلوط می‌شود اما همان لرزش آرام لحنش، نشان می‌دهد این چند قدم فاصله با تابوت‌ها برایش یک سفر چند ده ساله است؛ سفری به تاریخ، به دل خاکریزهای بی‌برگشت.

جوانی که دنبال نام نیست؛ در کنار شهیدانی که نام نداشتند و امروز در میدان انقلاب، جایی که اسفراین میزبان پیکرهای مطهر هشت شهید گمنام شده، کودکان گُل به دست ایستاده‌اند و نوجوان‌ها، مثل امیرحسین، سکوت کرده‌اند؛ سکوتی که انگار پر از حرف است.

یکی از بچه‌ها آرام از مادرش می‌پرسد: «مامان، شهید چند سالش بوده؟»

امیرحسین گوشش می‌خورد و مکث می‌کند. انگار یکی از همان سوال‌های قدیمی کودکانه، برایش تبدیل می‌شود به یک خط بزرگ پرسش از آینده.

می‌گوید: شاید هم‌سن خودمون بودن… نمی‌دونم چرا ولی حس می‌کنم انگار یه جورایی مسئولیتشون افتاده روی دوش ما.

در روزگاری که نام‌ها، عکس‌ها و دنبال‌کننده‌ها معیار ارزش خیلی‌ها شده‌اند، امیرحسین مقابل تابوت‌هایی ایستاده که هیچ نامی بر خود ندارند اما هزاران نفر را به خیابان کشانده‌اند.

و شاید همین گمنامی، بیشترین اثر را روی دل نوجوانی بگذارد که تازه دارد معنای مسیر را می‌فهمد.

لحظه‌ای که دل نوجوان می‌لرزد و وقتی دستان مردم زیر تابوت‌ها می‌رود، امیرحسین کمی جلوتر می‌آید؛ انگار چیزی او را می‌کشد.

رنگ چهره‌اش عوض می‌شود. نه از شلوغی، نه از گرما.

از چیزی شبیه حس احترام، حس سنگینی یک حقیقت.

آرام می‌گوید: کاش بدونم اسمشون چی بوده… ولی فکر می‌کنم خودشون خواستن گمنام بمونن که ما، هر کدوم، یکی‌شون رو انتخاب کنیم و بهش فکر کنیم.

امیرحسین نه فرمانده است، نه رزمنده، نه جانباز.

اما همان‌قدر واقعی در این آیین حضور دارد که پیرمرد سالخورده‌ای که عکس پسر شهیدش را محکم در آغوش گرفته است.

چشم‌هایش پر از همان اشک‌هایی است که نسل‌های قبلی در این مراسم‌ها ریخته‌اند؛ اشک‌هایی که نه از اندوه، که از حس “مسئولیت” می‌آید.

هم‌عهدی نسلی که جنگ را ندیده اما میراثش را پذیرفته است.

حضور امیرحسین و نوجوانان دیگری که با شوق سربند بسته‌اند، نشان می‌دهد راه شهدا نه در خاطره‌های خاک‌خورده، بلکه در دل نسل جدید ادامه دارد. نسلی که شاید جنگ را ندیده، اما حقیقتش را با تمام وجود لمس می‌کند.

دستانی که بالا می‌روند برای بدرقه، شانه‌هایی که تابوت‌ها را حمل می‌کنند، و قدم‌هایی که با ریتم نوحه هماهنگ می‌شوند، همه می‌گویند: «این راه روشن است… و ما ادامه‌دهنده‌ایم.»

هشت شهید گمنام از ۲۶ آبان‌ماه وارد استان شده‌اند و مراسم استقبال در روز نخست در فاروج، بام و صفی‌آباد، روز دوم در شیروان و امروز در اسفراین برگزار شده است.

روزهای آینده، گرمه، جاجرم، آشخانه، سملقان، مانه و راز میزبان خواهند بود و نهایتا مراسم وداع و تشییع در بجنورد انجام می‌شود.

قرار است پنج شهید گمنام در مرکز استان و سه شهید دیگر در شیروان، جاجرم و غلامان به خاک سپرده شوند.