رازهای کوه تشکوه / طبیعت و افسانه های قدیمی این کوه که همیشه در آتش می سوز

رکنا/ میان جاذبه های طبیعی خوزستان، تشکوه با شعله های همیشگی و رازآلود خود یکی از ناب ترین پدیده های زمین شناسی ایران است؛ کوهی که قرن هاست میسوزد و شب های زمستان را با نور رقصانش روشن میکند.
در میان تنوع گسترده جاذبههای طبیعی استان خوزستان، تشکوه یکی از شگفت انگیزترین و اسرار آمیزترین پدیدهها به شمار میرود؛ کوهی که از گذشته های دور تا امروز بیوقفه میسوزد و با شعلههای رنگی خود، بهویژه در تاریکی شب، گردشگران بسیاری را جذب میکند. این پدیده کم نظیر که نمونههایی از آن در دیگر نقاط جهان نیز دیده میشود، در سال ۱۳۹۰ در فهرست آثار طبیعی ملی ایران به ثبت رسیده است.
تشکوه در منطقه زاگرس و در امتداد روستای ماماتین، در مسیر رامهرمز به رود زرد قرار دارد. واژه «تش» در گویش محلی بهمعنای آتش است و همین شعلههای کوچک و بزرگ، نام کوه را شکل دادهاند. در شبهای زمستان، آتشهای زنده و رقصان این تپهها جلوهای تماشایی و گرمابخش به محیط اطراف میدهند.
کارشناسان زمینشناسی دلیل شعلهور بودن دائمی تشکوه را وجود گوگرد و خروج گازهای طبیعی از عمق زمین میدانند. گازهای هیدروکربوری از میان لایهها عبور کرده و از درزها و شکافهای سطحی به بیرون نشت میکنند و پس از تماس با هوا مشتعل میشوند؛ موضوعی که شدت روشنایی شعلهها را در شب بیشتر میکند. نکته مهم این است که بهعلت انتشار گاز، روشن کردن آتش در نزدیکی تشکوه امکانپذیر نیست.
















