این‌روزها یک خواننده مصری، همدم تنهایی‌های جواد عزتی شده

حبیبی یا نورالعین

داوود که از ماجراهای اتفاق افتاده در معدن کلافه شده، برای تولد فرزند همکارش - همان شخصی که در نزاع با مدیر پروژه بستری شده - به تکاپو افتاده و تلاش می‌کند تا با جمع‌آوری مبلغی برای او یک عروسک کوچک بخرد. او به همراه نادر (دیگر همکارش) از بیمارستان به سمت یک اسباب‌بازی فروشی حرکت می‌کنند و نخستین نشانه‌ها از عمرو دیاب دقیقا در همین لحظات است که نمایان می‌شود. "حبیبی یانورالعین" آوازی‌ست که در بهت نادر و داوود فضا را تسخیر می‌کند. عکس‌های عمرو دیاب هم روی درب خودروی داوود مشخص است. 

آلبوم "نور العین" در واقع آلبومی‌ست که عمرو دیاب را در سراسر جهان به شهرت رساند. ترانه "حبیبی" از این آلبوم که علاوه بر عربی به زبان انگلیسی هم اجرا شده، از عمرو دیاب چهره ای جهانی ساخت. سال ۱۹۹۷ سالی پربار برای عمر دیاب می‌شود و این خواننده مصری موفق می‌شود در جشنواره موسیقی عربی، سه جایزه را از آن خود کند. در طی این جشنواره ترانه "حبیبی" نه تنها جایزه بهترین ترانه و کلیپ ویدئویی را کسب می‌کند، بلکه خود عمر دیاب هم به عنوان هنرمند سال انتخاب می‌شود.

تملی معاک (همیشه با تو هستم)

دومین ترانه در روز دوم پخش می‌شود. این بار داوود با یک تی‌شرت سفید پشت فرمان جیپ خسته خود نشسته و عازم معدن شده. همین که می‌رسد نادر را می‌بیند و از او پیگیر اوضاع می‌شود. در همین حین است که "تملی معاک"، عاشقانه خاص عمرو دیاب، در اتاق جیپ را طنین‌اندازه شده. ترانه‌ای که از احساسات لبریز است و در بین ایرانی‌ها نیز از محبوبیت خاصی برخوردار است.

عمر دیاب که در سال‌های نزدیک به ۲۰۰۰ در اوج دوران کاری خود سپری می‌کرد، تقریبا هر سال آلبومی تازه را روانه بازار می‌کرد و سال ۲۰۰۰ نیز از این قاعده مستثنی نیست. در این سال آلبوم ”تملی معاک” منتشر می‌شود و کلیپ ویدئویی ترانه‌ای به همین اسم را که در جمهوری چک کار فیلمبرداری شده، به بهترین موزیک‌ویدئویی عمرو دیاب بدل می‌شود.