بهترین و بزرگ ترین خوانندگان تاریخ موسیقی راک؛ از «بونو» تا «فردی مرکوری»

روزياتو/ خواننده ها معمولاً شناخته شده ترين و مهم ترين عضو گروه هاي موسيقي هستند که بيشتر از ديگر اعضاي گروه به چشم مي آيند. از آن جايي که اين عضو از گروه که با عنوان ترانه سراي اصلي يا با اصطلاح موسيقايي frontman که مرد اول گروه است شناخته مي شوند معمولاً بدون آلت موسيقي بوده و عمدتاً تنها وظيفه خوانندگي را بر عهده دارند، بايد از صدايشان براي انتقال احساس آهنگ به مخاطب استفاده کرده و با جست و خيز در طول و عرض صحنه وي را به وجد بياورند. مهم نيست که ديگر اعضاي گروه و نواخت هايشان تا چه اندازه خوب باشد، اين ترانه سراي اصلي گروه است که نقش فاکتور جادويي را بازي کرده و نگاه و توجه حاضران را به صحنه ثابت نگه مي دارد. از طريق انتقال احساس موسيقايي به مخاطب، اين مرد اول گروه است که باعث مي شود اجراها چيزي فراتر از تنها يک آهنگ و موسيقي به نظر برسند. در ادامه اين مطلب قصد داريم شما را با تعدادي ديگر از برترين و بزرگ ترين خوانندگان تاريخ موسيقي راک آشنا کنيم. ۵- بونو- گروه U2 در اواخر دهه ۷۰ ميلادي، بخش بزرگي از صحنه موسيقي بريتانيا را حرکات نمايشي و از پيش برنامه ريزي شده اشباع کرده بود. در شرايطي که محبوبيت موسيقي پانک در حال تضعيف بوده و موج نوي موسيقي نيز ديگر شور و شوق گذشته را نداشت، صحنه موسيقي پساپانک باعث ظهور خوانندگاني شد که اگر چه فوق العاده بودند اما بيشتر بر روي ابراز احساسات و مشکلات عاطفي شان تمرکز داشتند تا سرگرم کردن مخاطب هايشان. سپس از دل دوبلين، يک نيروي راک فرهنگي به نام U2 بيرون آمد. موسيقي گروه U2 که در سال ۱۹۸۰ به يکباره به شهرت رسيد، جرعه اي زندگي بخش براي همه کساني بود که تشنه موسيقي راک خالص بودند. در طول دهه ۸۰، آلبوم هايي مانند «War» و «The Joshua Tree» ترکيبي از آنچه بودند که همه از موسيقي راک انتظار داشتند. در روي صحنه در اجراهاي زنده، بونو کسي بود که اين احساسات را به سطحي بسيار بالاتر منتقل مي کرد. او در اجراهاي زنده خود با حرکاتش، رابطه اي نزديک و احساسي با حاضران برقرار مي کرد که عرفاني جلوه مي کرد. به محض اينکه گروه U2 ظهور کرد، همه طرفداران موسيقي راک دريافتند که شرايط و احوال اين سبک براي هميشه دستخوش تغيير شده است. علاقه و اشتياق بونو نسبت به هنرش باعث خلق يک نمايش راک ساده شده که در چشم مخاطب بيشتر به يک جريان فرهنگي افسانه اي شبيه بود. ۴- ديويد لي راث- گروه Van Halen دهه ۷۰ بدون شک دوران اوج خوانندگان اصلي موسيقي راک بود که با نمايش ها و جست و خيزها بسيار سنگيني از جامعه راک همراه بود. از مارک بولان تا ديويد بووي، همه در حال جابجا کردن محدوديت ها در زمينه کارهايي که يک خواننده مي توانست روي صحنه انجام دهد بودند. با به شهرت رسيدن گروه Van Halen، موسيقي راک اولين ترانه سراي اصلي قابل توجه خود را در ديويد لي راث يافت. در استوديو صداي حزن انگيز راث کاريزمايي غيرقابل انکار ايجاد مي کرد که نمونه اش را مي توان در آهنگ هاي «You Really Got Me» و «Dance the Night Away» يافت. وقتي که راث از محدوديت هاي استوديو رها مي شد، مانند محبوب ترين ميهمان يک پارتي پرجنب و جوش به صحنه حمله مي کرد. در واقع، عملکرد راث در روي صحنه باعث مي شد که هر اجرا به بهترين پارتي روي زمين براي حاضران تبديل شود. اما وي همينجا متوقف نمي شد و با حرکاتش و آن سربندها و شمشيرهايش حرکاتي خيره کننده و متفاوت را انجام مي داد. اين حرکات او بدون شک خطرناک جلوه مي کرد اما همزمان موجي از هيجان و آشوب در ميان حاضران ايجاد مي کرد. در دوران حضورش در گروه Van Halen، ديويد لي راث با هر نُتي که مي خواند، نگاه و گوش مخاطبان به خود و صحنه را ثابت نگه مي داشت. ۳- استيون تايلر- Aerosmith استيون تايلر هنرمندي است که وقتي پاي اجراهاي زنده به ميان مي آيد بسيار طبيعي عمل مي کند. او که در گروه هاي قبلي اش به عنوان درام زن فعاليت مي کرد، در گروه موسيقي Aerosmith اصرار داشت که به عنوان ترانه سراي اول و اصلي گروه فعاليت کند. او همراه با ديگر اعضاي گروه توانست موسيقي هارد راک را به شکلي جديد به توده هاي طرفدار اين سبک موسيقي عرضه کند. با جيغ هاي استراتوسفري اش، تايلر يک سرگرم کننده و شومن واقعي براي گروه خود بود که خودنمايي هايي غير قابل انکارش هر باري که گروه اجراي زنده داشت، همه را ميخکوب مي کرد. چه زماني که پشت ميکروفون مي خواند و چه زماني که اجرايش را پشت پيانو انجام مي داد، موسيقي راک اند رول تايلر رعشه بر اندام جوانان آمريکايي مي انداخت. قدرت کنترلي خارق العاده تايلر نيز يک فاکتور بسيار مهم و کليدي در اطمينان از کارکرد کامل و تمام سيلندر گروه در اجراهاي پشت سر هم بود. وي برخلاف بسياري از ديگر خوانندگان که پس از مدتي قدرت صدايي خود را از دست مي دهند همان رويکرد صدايي هميشگي اش را در مدت ۴۰ سال تداوم بخشيد و به نظر مي رسد که هيچ پاياني براي هيولاي جيغ کشيدن وجود ندارد. ۲- ميک جَگر- گروه The Rolling Stones در دوران شکل گيري موسيقي راک، سخت بود که در مورد اولين مرد اول گروه هاي راک اند رول صحبت کرد. در حالي که هنرمندان منفردي مانند ليتل ريچارد و چاک بري توجه مخاطبان را به خود جلب کرده بودند، در گروه هايي مانند بيتلز، هر يک از اعضاي گروه حضور و شهرتي نسبتاً يکسان در ميان طرفداران خود داشته و به يک اندازه مورد توجه قرار مي گرفتند. در شرايطي که موسيقي بريتانيا دنياي موسيقي را فتح کرد اين ميک جگر از گروه The Rolling Stones بود که به موسيقي راک جنبه متفاوتش را بخشيد. با هر آهنگ، سبک خوانندگي جگر در هر نُتي که مي خواند انرژي بي سابقه اي را منتقل مي کرد. با گذشت زمان، اجراهاي زنده او روي صحنه حيرت انگيز شده و حرکاتش روي صحنه بيش از پيش مخاطب را به هيجان مي آورد. از آنجايي که جگر هنگام اجرا هيچ آلت موسيقي در دست نداشت، جگر سبکي از خراميدن و جست و خيز روي صحنه را ابداع کرد که به جزئي جدايي ناپذير از موسيقي راک اند رول تبديل شد. بعد از ظهور Rolling Stones بود که موسيقي راک اند رول به چيزي فراتر از يک سبک موسيقي محبوب کودکان تبديل شد. اين موسيقي جديد هنوز هم بامزه و هيجان انگيز بود اما چيزي پيچيده و تاريک در زير نماي سطحي آن قرار داشت که نتيجه مشارکت Rolling Stones بود. ميک جگر، اکنون با بيش از نيم قرن تجربه در موسيقي راک اند رول، جايگاه خود را به عنوان يک افسانه زنده در سبک موسيقي راک تثبيت کرده که حرکات و رفتارش در اجراهاي زنده، استانداردهايي براي ديگر خوانندگان موسيقي راک بنيان نهاد. ۱- فردي مرکوري- گروه Queen شايد کمتر کسي علاقمند به موسيقي راک باشد که با قرار گرفتن فردي مرکوري در صدر اين فهرست مخالف باشد. اگر چه پيش از گروه Queen نيز ترانه سراهاي اصلي قابل توجهي وجود داشتند اما مرکوري ايده اينکه صداي يک گروه بايد چه ظاهر و نوايي داشته باشد را به اوج کمال خود رساند. از پوشيدن لباس هاي خاص تا صداي مسحور کننده اش، مرکوري در هر اجراي خود به شکلي بي سابقه مخاطبان را جادو مي کرد. در حالي که ديگر خوانندگان به يک تردستي و نمايش براي تثبيت جايگاه خود در چشم مخاطبان نياز داشتند، شخصيت مرکوري اين توانايي را به او مي داد که کنترلي کامل و بي سابقه بر جمعيت داشته باشد. حتي زماني که پشت پيانويش قرار داشت، مرکوري همچنان به موجودي فراانساني، سراسيمه و انديشناک شبيه بود که آماده رها شدن است و اين اتفاق زماني رخ مي داد که مرکوري بار ديگر ميکروفونش را در دست مي گرفت. براي کساني که کمتر با مرکوري و Queen آشنا هستند، اجراي گروه در Live Aid در سال ۱۹۸۵ بهترين گزينه براي درک اوج موسيقي راک اند رول است، جايي که مرکوري با مخاطبان خود بازي کرده و همزمان وقتي که پاي آواز خواندن به ميان مي آيد هيچگاه کنترل کامل خود بر ترانه هاي گروه را از دست نمي دهد. ديو گرول (نوازنده و خواننده مشهور گروه هاي نيروانا و فو فايترز) روزگاري گفته بود که با تماشاي دو نفر ياد گرفته جمعيت حاضر در اجراهاي زنده گروه را به کنترل خود درآورد: فردي مرکوري و پاپ. فردي مرکوري اين توانايي را داشت که جمعيت حاضر را در قالب يک هويت واحد به يکباره به وجد آورده و از زمين بلند کند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد