2
4
14.5K
ایسنا/ آدم عکس عزیزش را روی دیوار میچسباند، روی طاقچه میگذارد یا اصلا هر جایی که وقتی نگاهش به آن میافتد دلش آرام گیرد؛ اما یادش میرود انتظار که دیوار و طاقچه و در نمیشناسد یا اصلا حصار کوتاه و بلند یادش نمیماند، بلکه مهم بهانه انتظار است، وقتی دل آدم میگیرد این دلتنگی خودش را به بلوکها و آجرهای بیرون خانه هم میرساند و میتواند حتی مثل شعری روی در خانه آشیانه کند. درست مثل گیلانیها که یاد عزیزانشان را از در خانه گرامی میدارند تا کنج دلشان.