عارف، زمان جنگ کجا بود؟

از آن زمان هربار از من پرسیده‌اند که اگر زمان برمی‌گشت باز هم به ایران برمی‌گشتی؟ پاسخ من همیشه این بوده است که به عنوان یک مسلمان‌ قسم می‌خورم که اگر زمان برگردد همان مسیر را انتخاب می‌کنم؛ و به ایران برمی‌گشتم.

معتقدم که اگر در دهه ۶۰ آن جوان‌ها به میدان نیامده بودند امروز ما به جایی نرسیده‌ بودیم.

شاید دو -سه دهه قبل‌ متخصصان می‌توانستند بگویند که از تخصصشان استفاده نمی‌شود، اما امروز آن مسائل را نداریم. البته نظام بوروکراتیک دست و پاگیر است. دردهه ۶۰ در یکی از وزارتخانه‌ها در بخش برنامه‌ریزی و آمار می‌خواستیم کامپیوترهای شخصی را استفاده کنیم، اما یک مقاومت جدی‌ای را شاهد بودیم که باورکردنی نبود. دلیل مقاوتشان این بود که می‌گفتند «شما می‌خواهید کامپیوتر را جایگزین ما کنید». ما در آن وضعیت کار کردیم. اما اکنون در عالی‌ترین سطح، از ایده‌های نو و کاربردی استقبال می‌شود و این به معنای آنست که نخبگان در مقطع فعلی، مسئولیت سنگینی بر عهده دارند و دولت برای پاسخ به مطالبات مردم از آنان کمک و یاری می‌خواهد.

معتقدم نخبگان جهان اسلام باید به کشور خودشان برگردند. ما تا قوی نشویم نمی‌توانیم کاری انجام دهیم. مسیرغرب مسیر مطلوب نخبگان نیست، مسیری که اوج تمدنش می‌شود فجایع غزه، اوج بی‌تمدنی است.