برای سرباز وطن؛ محمد باقری

ایرنا/ تهران - ایرنا - هیچ پیشوند و عنوانی قبل از اسمش (سردار،دکتر و ...) چیزی بر او نمی‌افزود، چون محمد باقری بودن را بالاترین اعتبار می دانست.

محمد باقری بودن خود بالاترین اعتبار بود و او را از مردمش، جدا نمی کرد، او خبرنگار بود و رسانه را می شناخت، لذا چهره رسانه ای نشد و شهوت سخن گفتن و دیده شدن نداشت، عنان خود را با دیدن تریبون و میکروفن از دست نمی داد و در هر کوی و برزنی اسرار نظامی کشور را جار نمی زد و پاسدار سخن و کلام خود بود.

---

بازار

---

بعد از جنگ بسیاری به جستجوی، پول و پست، سیاست برآمدند و فکر می کردند اکنون زمان جبران است، او در جستجوی اجساد شهدا رفت شاید با پیدا کردن نشانه ای از فرزندان این سرزمین، پایان بخش چشم انتظاری مادران و پدران وطن باشد، شاید هم این حس را داشت که بخشی از وجودش درمیان مفقودالاثرها جا مانده، و در این جستجو خود را یافت چون کمتر دانشگاه نظامی و استراتژیکی در دنیا می تواند چون او پرورش دهد.

سیاست وسوسه اش نکرد، اقتصاد فریبش نداد، افلاطون وار دریافته بود که تنها کار یک فرمانده مراقبت از سرزمین و مردمش است. جان بازی جوانان را در جبهه فراموش نکرد لذا خون فرزند خود را رنگین تر از جوانان این کشور ندانست و دخترش فاطمه، نیز کار خطیر خبرنگاری را انتخاب کرد.

او از جنگ آورترین رزمندگان بود ولی جنگ طلب و ستایشگر جنگ نبود، چون رنج و تلخی جنگ را می فهمید. فقدان محمد باقری درمیان این حوادث، رنج آور وتلخ ترین اتفاق برای وطن است، شاید بنا به دلایلی در افکار عمومی شناخته شده نباشد. ولی هر که او را می شناسد، می داند کشور چه گوهر نایاب و سربازی را از دست داده است.

* استاد دانشگاه