فراموشی در ماه چهارم ممنوع!

با کرونا از کاپشن و کلاه؛ از زمستان به متفاوت ترين عيد نوروز عمرمان رسيديم. چيز زيادي از فصل گل و گلاب، ارديبهشت؛ زيباترين ماه بهار متوجه نشديم. روزه و روضه ها، سفره هاي افطار و سحر ماه خدا را در خلوت با خدا در خانه هايمان تجربه کرديم. بي آنکه ساده گذشته باشد، بيشتر در خانه مانديم تا حضور غيرضروري ما بار اضافه اي به دوش خسته #قهرمانان_سلامت نگذارد. حالا که خبرها حاکي از آن است که از روزهاي اوج موج اول کرونا تا حدي فاصله گرفته ايم و مشاغل به شرط رعايت دستورهاي بهداشتي اجازه فعاليت دارند، شايد بد نباشد آلبوم قهرمانان سلامت را ورق بزنيم و به بهانه اين عکس ها در ماه چهارم مبارزه با کرونا از رزمنده هاي سلامت تشکر کنيم. عکس هايي که فرصتي است تا به قهرمانان سلامت بگوييم: فراموش کردن شما فقط محال نيست؛ ممنوع است!

مأموريت جديد مبارک!

ما نام «نرجس» را فراموش نمي کنيم. دختر نحيف و جواني که در يکي از روزهاي سخت بمباران کرونايي شهيد شد. همان روزهاي جولان اين ويروس منحوس در شمال کشور. نرجس درست روزهايي رفت که تازه آغاز ماجراي کرونا بود و او رزمنده خط مقدم. بعضي رسانه ها با اهداف معلوم خواستند ايثار شهيده اين روزهاي کرونايي را مصادره و مغلوب کنند. شجاعت و رزمش در خط مقدم را عجز و اجبار نشان دهند و بگويند به خواست خودش در اين مسير نبوده و جان شيرين خود را تلخ از دست داده اما حرف هاي پدر نرجس تکليف را معلوم کرد که دخترش عاشق خدمت در راه خدا بوده است. فقط خدا مي داند خانواده آبرومند و نيازمندي که اين بسته را مزين به تصوير او دريافت کردند، موقع ديدن عکسش چه حالي داشتند؟ شايد گفتند: دخترمان نرجس اين روزهاي سخت از آسمان حواسش به ما هست و دلگرم شدند در اين روزهاي سخت به زندگي؛ مأموريت جديد مبارک، رزمنده!

 گنج  هم مسري است؟

هنر مي خواهد در اين روزهاي مفلوک اقتصادي جهان و غم هاي کرونايي، درست وسط بساط بيماري و بيمارستان، گنج پيدا کردن.  روزهايي که ما از ملال ماندن در خانه گله کرديم، نوشتيم و روانه فضاي مجازي تو هم گنج پيدا کردي هم مشخصاتش را نوشتي تا دست همه به آن برسد. از خودت اما نام و نشاني نشد پيدا کنيم، نوشتي: «پايان دياليز شش مريض کرونا مثبت. احساس رضايتي که امروز داشتم را با کل دنيا عوض نمي کنم.» غم دياليز خودش هزار زخم کروناست و حالا تو با اين روحيه 29 فروردين 1399 و روزهاي بعد، دمخور و مونس دياليزي هاي کرونا مثبت بودي که فکر مي کردند از زمين و زمان برايشان بد باريده. شک نداريم حال خوش تو مسري است از سينه تو به رگ هاي شش دردمند.

متشکريم با گريم!

اين روزها که بعضي ميکاپ آرتيست ها يا همان آرايشگران به زبان  خودمان در فضاي مجازي، شيوه آرايش را به خانم ها آموزش مي دهند و گاه افراط گرايانه ادعا مي کنند، درمان افسردگي کرونايي هر روز تجربه يک آرايش است، چند بانوي جوان دست به ابتکار جالبي زده اند. از ابزار آرايش هنرمندانه و به سبک گريم استفاده مي کنند. تشکري و يادبود متفاوتي به پرستاران هديه مي دهند. بانوان جواني که خودشان را جاي پرستاران خانم جواني مي گذارند که رد ماسک و خستگي شادابي چهره آن ها را دزيده است. يکي از اين خانم ها نوشته بود: چهره ام را که ديدم از ترس داشتم سکته مي کردم، يعني رد زخم ماسک ها مي رود؟ اين يکي هم نوشته بود جهان فداکاري تان را فراموش نمي کند. حس متفاوتي است، ابزار زيبايي حالا در خدمت خسته و زخمي نشان دادن چهره هاست تا زيبايي قلب مهربان قهرمانان سلامت بيشتر به چشم بيايد.

دستت را خوانديم، پرستار...

اولين ها مهم هستند وقتي از دست بروند تبديل به حسرتي بزرگ مي شوند و گاه عميق تر؛ داغي در سينه. هستند اما اولين هاي از دست رفته اي که به مراتب شيرين تر مي شوند اگر فداي يک اولويت و يک اولين بزرگتر شوند. شيرين مثل مدال افتخاري که از گردن زندگي آدم آويخته مي شود. درست مثل اولينِ کف دست نوشته پرستار پور احمد. کف بيني گاه فقط کار فالگيرها و هميشه عيب نيست. ما  کف دستت را خوانديم سرباز سفيدپوش و تمام ماجرا آمد دستمان. تو اولين سال تحويل زندگي مشترک و اولين سالگرد ازدواجتان را فداي سلامتي ما کردي تا داغ نبينيم. دستت براي ما نمک دارد؛ باور کن! همين حالا و به قول جهان مجازي #يهويي دعا کرديم دستتان هيچ وقت از دست خدا جدا نشود.

پرستار ليرابي از ايران

چند وقت پيش عکس چهره يک پرستار برزيلي که رد و زخم جاي ماسک داشت به اشتباه براي نشان دادن زحمات قهرمانان سلامت در فضاي مجازي دست به دست چرخيد حتي وزير بهداشت هم به اين عکس اشاره و از فداکاري هاي اين قشر تشکر کرد. طولي نکشيد عکس يکي از بانوان پرستار کشور پربازنشر شد. چهره اي به مراتب آسيب ديده تر از چهره پرستار برزيلي. کاربران نوشته بودند آنقدر بازنشر کنيد تا برسد به دست آقاي وزير. صاحب اين عکس بانو ليرابي است پرستار بيمارستان عيسي بن مريم اصفهان.

غذا را بهانه مي کنم

مريم پرستار بيمارستان ابن سيناي همدان است. کرونا شرايط زندگي او با خانواده را تحت تاثير قرار داد. در يک خانه کنار والدين و برادرش زندگي مي کرد اما جدا از آن ها غذا مي خورد. مادر تقريبا هر روز به خصوص روزهاي اوج کرونا دخترش را از زير قرآن رد مي کند و به محل کارش؛ بخش کرونايي هاي بيمارستان بدرقه. تقريباً هر روز براي دخترش غذاي خانگي و دستپخت خودش را مي برد بيمارستان و اين طور تحويل مي دهد و ديدار تازه مي کند. غذا بهانه است؛ مادر دلتنگي و دل نگراني هايش را بر مي دارد و از اين سر شهر به آن سر شهر مي رود تا ببيند دخترش، مريم حالش خوب است؟

شوخي ممنوع؛ براي خودم!

پرستار ديگري که چهره اش پيدا نبود پشت لباسش نوشته بود اگر بدانيد اين لباس ها چقدر گرم است در خانه مي مانيد. چند دقيقه اي ذهنم درگير بود که درست مي گويد بنده خدا، من طاقت پوشيدن يک دست و ماسک در هواي گرم اين روزها را ندارم. هاي گرم نفس هايم که توي ماسک مي پيچد و به صورتم بر مي گردد، دلم مي خواهد ماسک را بکنم و آزاد نفس بکشم اما ميخکوبم کرده اين عکس. روزنه اي روي صورت اين رزمنده سلامت نيست که عرق از آن نچکد. چشم هاي خسته و نگران، صورت و موهاي تمام خيس و فشار کاري روزهاي اوج کرونا. عکسش را سنجاق مي کنم در ذهنم تا وقتي خسته و کلافه شدم، يادم بماند خستگي من در برابر خستگي او شوخي بزرگي است. 

پ مثل پرچم مثل پرستار

پ مثل پرچم مثل پرستار و پيروزي بر کرونا جان مايه اين تصوير باشد، شايد. ورزشکارها رسمي دارند شيرين، وقتي در رقابتي برنده مي شوند پرچم کشورشان را دورتا دور زمين مسابقه روي دوش يا بين دو دست مي گيرند و مي دوند. حالا در روزهاي کسادي و تعطيلي ورزش در بيمارستان شهيد چمران شيراز اين بانوي پرستار غيرت ايراني را به نمايش گذاشته است. به اميد پيروزي بر کرونا پرچم کشور را بين دستانش گرفته. حس خوب و پر غروري رقم زده. کاش صدايمان به گوشش مي رسيد و مي ديد مثل تماشاچي هاي يک مسابقه تمام عيار و کم نظير براي پيروزي اش هورا مي کشيم و تشويق مي کنيم.

خدا نزديک است...

شايد اين روزها تلخ باشد اما حس خوب و سخاوت معنوي اين تصوير هم مي ماند به يادگار. پرستاري قرآن به دست که بر بالين بيمار بدحال کرونايي قرآن مي خواند و براي سلامتي اش دعا مي کند. چشم و زبان او شده براي خواندن کلام خدا. يک تير و دونشان هوشمندانه اي است هم خودش آرام مي شود هم بيمار. در اين عکس نه چهره پرستار پيداست نه بيمار اينجا چهره دعا و نيايش ديدني و زيباست براي ما که با مزه دعا زير دندان هايمان قد کشيده ايم.

اين عکس هم حال و هواي جالبي دارد، بانو! امسال هم هفت سين خانواده را چيدي، مفصل تر از سال هاي قبل حتي با وجود شرايط کرونايي خودت و خانواده ات. هفت سين امسال کف دستان تو، توي قنوت تو جا شد. همان دعايي که از خدا براي همه سلامتي خواستي و آرزوي سخاوتمندانه و شيرين تو سرباز سفيدپوش تا هفت آسمان رفت. زير اين عکس نوشته بودند: لحظه سفيد تحويل سال.

تولد بدون کرونا هم مي رسد

پرستاري با ماسک جراحي جشن تولد گرفته است. عکس را در صفحه بانويي به نام بيگدلي مي بينم. دختر جواني که نوشته و اين طور وصف کرده جشن تولد متفاوت را در روزگار کرونا: 26 سالگي عزيز لطفاً من را به سلامتي به 27 سالگي برسان. به گمانم عکس خودش نيست و خلاقيت پرستار بي نام را قرض گرفته است. روزشمار عمر کرونايي، نوار قلبي نقاشي شده روي ماسک و محدوديت هاي اين روزها حس خوبي ندارد. اميد اما در اين عکس موج مي زند. بين انگشتان پرستاري که روي ماسک تولد خودش را به خودش تبريک گفته و مي خواهد پا به پلکان ديگري از عمر بگذارد. جهان تنگ شده بر کرونا بين اين دست ها، آن چشم هاي خندان و اين تبريک پر اميد. 

احترام نظامي سروهاي سفيد