عاقبت متلک پرانی به دختران در فضای مجازی

خراسان/ آيا دست زنان و دختران از پيگرد آزارهاي خياباني و مجازي کوتاه است؟ فاصله ام با آن پسرک متلک گو و دخترکي که شنونده متلک است، خيلي زياد نيست. دقيق متوجه نمي شوم که پسرک حدود 22ساله چه متلکي انداخت، اما متلک ها و به تعبيري «آزارهاي کلامي خياباني» معمولا محتواي ثابتي دارند که تقريبا همه ما مي دانيم چيست و اين جا لزومي به شرح جزئياتش نيست. پسرک خيلي ساده طوري که انگار به اين متلک گويي ها عادت دارد، متلکش را به دخترک مي پراند و به راهش ادامه مي دهد. دخترک هم که انگار اين موضوع برايش جديد نيست، متلک را مي شنود، اخم مي کند و به راهش ادامه مي دهد. به که بگويم؟ به که شکايت کنم؟ براي يافتن پاسخ سوالاتم بايد به سراغ کساني بروم که احتمالا با اين متلک ها کم مواجه نشده اند. يکي از آن ها مي گويد: به نظر شما بايد به کجا بگويم يا شکايت کنم؟ نه تا به حال پيش نيامده است که مثلا يک مزاحمت خياباني را به پليس يا مرجعي ديگر گزارش کنم. سال ها قبل که سن و سالم کمتر بود گاهي به پدر يا مادرم مي گفتم، آن ها هم هميشه يک توصيه داشتند که خودم را در خيابان جمع و جورتر کنم تا جلب توجه نکنم. مسافر تاکسي بودم... شخص ديگري که در اين باره با او همکلام مي شوم، پاسخش در پي يک تجربه است. مي گويد: اولا که هر وقت با اين موضوع مواجه مي شوم، به شدت ناراحت مي شوم ولي خب کاري هم نمي توان کرد. يک بار که در صندلي عقب تاکسي نشسته بودم، نفر کناري ام که يک مرد بود، در طول مسير گاهي خودش را بي دليل به من مي زد و من هم با تمام فشار خودم را به در فشار مي دادم ولي آن مرد دست بردار نبود. من مجبور شدم قبل از رسيدن به مقصد از تاکسي پياده شوم. راننده گفت که هنوز به مقصد شما نرسيديم، در پاسخش گفتم اين آقا مزاحم من مي شود و چاره اي ندارم، بايد پياده شوم. اين را که گفتم آن مرد به شديدترين شکل ممکن با من مقابله و ادعا کرد که من به خودم شک دارم. در واقع اين اعتراض من در آن جمع بي فايده بود و شايد بدهکار هم شدم... چرا؟ براي يافتن پاسخ اين سوال که دليل و ريشه اين آسيب پلشت اجتماعي چيست، به مقاله يک تحليل گر امور اجتماعي وفرهنگي در پايگاه خبري پليس مراجعه مي کنم. او در بخشي از پژوهشش آورده است:« بر اساس مطالعاتي که انجام شده است الزاما هدف ازايجاد مزاحمت، ارضاي نيازهاي جنسي نيست يا چنان چه هست در پايين ترين درجات طبقه بندي ناهنجاري ها قرار دارد. درواقع نتايج تحقيقات نشان مي دهد که بيشترين لذت مرداني که قصد مزاحمت هاي خياباني را دارند،احساس قدرت و برتري و تحقير جنسي طرف مقابل است که در قالب کلام بروز پيدا مي کند. اين تحقير کردن از ويراژ دادن در مقابل دختر خانم ها براي به رخ کشيدن به اصطلاح توانايي هايشان، ترمز کردن و متلک پراني و تمسخر و گاهي اوقات هم با فحاشي شروع شده تا تنه زدن و تعرض هاي جسمي در حد و حدود مختلف ادامه مي يابد...»اين پژوهشگر در بخشي ديگر چنين گفته است: «نبايد از نقش و اهميت و ظاهر برخورد و پوشش خانم ها چشم پوشي کرد. هرچند که در بسياري مواقع کار به مراجع رسمي مثل دادگاه براي تنبيه متجاوز کشيده نمي شود بلکه در اين زمينه حتي فرهنگ سازي ساده اي نيز انديشيده نمي شود. در عين حال بر اساس آخرين پژوهشي که چند سال پيش توسط يک مرکز تحقيقاتي خصوصي انجام شده هر زن يا دختري در جوامع شهري در ايران به ميزان مسافتي که طي مي کند يا مدت زمان حضورش در سطح خيابان ها در هر تردد شهري بين يک تا 20 بار به لحاظ مزاحمت هاي کلامي،فيزيکي وچشمي و نگاه نامناسب و آزار دهنده و نيز آزارهاي روحي و رواني و کلامي از سوي برخي مردان و پسران هوس باز قرار مي گيرند.» متلک پراکني هاي مجازي! متلک پراني در سال هاي اخير نه تنها کم نشده بلکه به فضاي مجازي هم سرايت کرده است. اين روزها احتمالا اغلب ما روزانه زمان هايي را در فضاي مجازي سپري مي کنيم که همين جنس متلک پراکني هاي سخيف و پلشت را کم نمي بينيم. اگر کمي در واکنش خودمان تامل کنيم در مي يابيم که به نوعي همه ما به اين آسيب عادت کرده ايم و شايد در غياب برخوردهاي قانوني براي از ميان بردنش، به وجود اين رفتار زشت در جامعه عادت کرده ايم.