قنات ايران در فهرست ميراث جهاني کشاورزي ثبت شد

ايرنا/ سازمان خوار بار و کشاورزي ملل متحد (فائو)، قنات در ايران را بطور رسمي در فهرست ميراث جهاني کشاورزي قرار داد. به گزارش روزسه شنبه ايرنا، ثبت قنات ايران به عنوان ميراث جهاني کشاورزي به دنبال يک کار منسجم وعلمي توسط يک کميته تخصصي متشکل از کارشناسان و پژوهشگران وزارت جهاد کشاورزي (موسسه پژوهش هاي برنامه ريزي و اقتصاد کشاورزي) و بخش غيردولتي با تخصص هاي مختلف و ذيربط در تاريخ نهم ارديبهشت ماه سال جاري در فائو صورت گرفت. 'استفانو گرگي' عضو کميته علمي واجرايي ميراث کشاورزي جهاني دراين باره اظهارکرد : قنات در ايران که قدمتي چند هزار ساله دارد مهمترين منبع آبي کشاورزي در مناطق کويري است و اين سيستم در اطراف برخي از شهرهاي ايران مانند کاشان اعجاب انگيز است. علي کياني راد معاون پژوهشي موسسه پژوهش هاي برنامه ريزي و اقتصاد کشاورزي وزارت جهاد کشاورزي که به همراه محمد رضا حائري محقق سازه هاي تاريخي و قنات در اين مراسم درمقر فائو در رم حضور داشت، گفت: ابتکار ميراث کشاورزي با اهميت جهاني (GIAHS) نخستين بار از سوي فائو و در سال 2002 ميلادي در طي نشست جهاني توسعه پايدار در آفريقاي جنوبي ارايه شد واين اقدام يک چارچوب جامع سياستگذاري واجرا را براي شناخت و حفاظت پويا ازسيستم هاي کشاورزي درجهان، که مي تواند به عنوان ميراث جهاني کشاورزي مطرح شوند، فراهم مي کند. گفتني است که طولاني ترين قنات درجهان وعميق ترين 'مادر چاه' در شهرستان گناباد با نام قنات قصبه قرار دارد که تاريخ کندن آن به دورهٔ هخامنشي و يا قبل از آن مي رسد. ايرانيان باستان درچندين هزارسال قبل دست به اين ابتکار جديد زده وآن را کاريز يا کهريز نامگذاري کردند.با اين اختراع بي نظير درجهان مي توان مقدار قابل توجهي از آب هاي زير زميني را جمع آوري کرد وبه سطح زمين رساند. آب قنات همانند چشمه هاي طبيعي درتمام طول سال و بدون هيچ ابزاري از درون زمين به سطح زمين جاري مي شود و در کشاورزي مورد استفاده قرار مي گيرد .کاريز که توسط کندي کاران مقنيان ايراني اختراع شده، هزاران سال قدمت دارد. اين حرفه به همراه خود ساعت آبي وآسياب آبي را نيز به همراه آورده است قدمت بسياري از کاريزهاي ايران تا شش هزار سال مي رسد و عمري برابر با تاريخ کهن ايران دارد.با وجود اين که چندين هزار سال از اختراع آن مي گذرد اما هنوز از اين روش در قسمت مهمي ازروستاها ومناطق مسکوني وکشاورزي و دامداري کشوراستفاده مي شود و حتي رکن اصلي کشت و زرع در نواحي خشک است.اين اختراع که امروزه شهرت جهاني پيدا کرده، بعدها از ايران به بسياري از کشورهاي جهان انتقال يافته و مورد استفادهٔ مردم در ديگر نقاط دنيا قرار گرفته است.