شکنجه‌گاه داعش یا کمپ ترک اعتیاد؟!

در نگاه اول همه چيز خوب است اما وقتي برخي گزارش ها و تصاويري از ضرب و شتم معتادان به چشم مي خورد تازه متوجه مي شويم که پشت درهاي بسته برخي از اين مراکز ترک اعتياد چه اتفاقات وحشتناکي رخ مي دهد که کمتر کسي از آن ها خبر دارد و به نظر مي رسد آنجا يک شکنجه گاه اجباري است تا مرکز درماني ترک اعتياد!

بايد بگويم که اين فجايع گوشه کوچکي از اتفاقات وقوع کمپ هاي غير مجاز هستند و شنيدن و خواندن همه ماجراها بي شک تحمل زيادي مي خواهد.

اين اتفاق در عين ناباوري در مراکز ترک اعتياد زيادي رخ مي دهد، مراکزي که بيشتر و يا بهتر است بگويم همه آن ها هيچ مجوزي براي فعاليت خود ندارند.

برخي گزارش ها از مراکز غير مجاز ترک اعتياد بسيار تکان دهنده است و نيروهاي اجرايي که در اين کمپ ها فعاليت مي کنند بدون آموزش هستند و با معتادان برخوردهاي خشن و غير انساني دارند.

نکته قابل تامل اينجاست که برخي از خانواده ها به اين علت که دوست ندارند ديگران از معتاد بودن عضو خانواده مطلع شوند، ناچارا مجبور به روي آوردن به مراکز غير مجاز هستند.

متاسفانه برخي از شهروندان نيز به دليل نبود آگاهي تصور مي کنند شرايط اين کمپ ها مناسب است و چون هزينه هاي آن ها نسبت به کمپ هاي مجاز پايين تر است؛ معتادان خود را به دست آن ها مي سپارند؛ غافل از اينکه ممکن است مشکلات جدي تري براي آن ها پيش بيايد.

بسياري از معتادان بخت برگشته در توهمات خماري هرگز تصور نمي کردند روزي براي ترک اعتياد، زير شکنجه هاي غير انساني قرار بگيرند.

چند روز گذشته در فضاي مجازي کليپي از شکنجه و آزار و اذيت افرادي که معتادان مراکز ترک اعتياد بودند منتشر شد که احساسات و افکار عمومي  را خدشه دار کرد و البته که پس از آن تصميماتي گرفته شد و اداره کل بهزيستي با دستور مقام قضايي اقدام به تخليه و پلمپ کمپ و دستگيري صاحب آن را کرد؛ اما چرا به صورت کلي و اساسي جلوي اين خشونت ها گرفته نمي شود تا ديگر شاهد چنين برخورد هايي نباشيم؟

علي راستگو؛ کارشناس و آسيب شناس مسائل اجتماعي با انتقاد از شکنجه معتادان در کمپ هاي ترک اعتياد غير مجاز مي گويد:« در کجا نوشته شده است که بايد معتاد را به زور چوب و چماق وادار به ترک اعتياد کرد؟»

امروزه معتادان به گروهي از بيماري شناخته مي شوند که بسيار مورد کم مهري و بي مهري قرار گرفته اند و حتي خدمات چنداني نيز به آن ها ارائه نمي شود اما اينکه برخي از مراکز ترک اعتياد نيز به شکنجه گاه تبديل شده اند قابل تحمل نيست.

سکوت معنا دار مسئولان در قبال رويش کمپ هاي ترک اعتياد غير مجاز موجب افزايش آن ها شده است که بايد هر چه سريع تر به صورت جدي جلوي آن ها گرفته شود، اما آيا گوش شنوايي وجود دارد؟

مگر نه اينکه اعتياد نوعي بيماري است و بايد با معتادان مانند ساير بيمارها برخورد شود، پس چرا اين چنين ديده نمي شود؟

چه عذابي بالاتر از اين است که ببينيم جوانان در شرايط سخت و اسف بار در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ هستند؟ و البته که هيچ مسئولي براي ريشه کن کردن اين وضعيت تلاش نکرد، کرد؟

به گفته عضو هيات رئيسه کميسيون اجتماعي مجلس؛ سازمان بهزيستي مسئول نظارت بر کمپ هاي ترک اعتياد است.

به نظر نمي رسد رسيدگي به اين موضوع و جمع آوري مراکز غير مجاز ترک اعتياد کار سخت و دشواري باشد، تنها با کمي نظارت هاي سخت گيرانه و حتي نصب دوربين هاي مدار بسته در سالن هاي عمومي اين مراکز، به راحتي مي توان جلوي بسياري از اين تخلف را گرفت.

بهتر است وزارت بهداشت نيز  راه و روشي در پيش گيرد و نظارت خود را بر کمپ هاي ترک اعتياد افزايش دهد و اگر سازمان بهزيستي در اين رابطه ضعفي دارد آن را تقويت کند، با تعامل بين نهاد هاي مربوطه مي توان هرگونه مشکلي در خصوص جمع آوري مراکز غير مجاز ترک اعتياد را حل کرد.

از مسئولان مربوطه مي خواهيم که يک بار براي هميشه با اين مراکز برخورد و اقدام به جمع آوري آن ها کنند تا معتادان نيز با خيال راحت به مراکز ترک اعتياد مراجعه کنند و خانواده ها نيز خيالشان از آرامش و امنيت بيماران خود راحت باشد؛ بايد خواهش کنيم که يک بار براي هميشه تمامش کنيد.