سلفی با جام جهانی-قسمت 20؛ پنجره رفع غربت و تنهایی




آخرین خبر/🔹این روزها در قطر لاجرم زیاد توجهم به کارگرها جلب میشود، گریزی هم نیست وقتی تعداد مهاجرین لااقل شش برابر جمعیت مقیم است و همه کارها که ظهور و بروز اجتماعی دارد هم بر عهده آنهاست، چشم توریست هم آنها را میبیند و با ایشان کمکم همزادپنداری میکند. کارگرها با چهرههایی سرد که نه ازشان ناراحتی معلوم است و نه خوشحالی میروند و میایند، حتی آنها که با مشتری مواجه هستند و معمولا لبخندی به لب دارند، لبخندشان سرد و بی روح است.
🔹فقط وقتی بیکار میشوند و میتوانند روی موتور،پشت فرمان،کنار در پشتی ساختمان یا روی چمن حاشیه خیابان چند دقیقهای برای خودشان باشند،بی استثنا مبایل دستشان میگیرند و خیره میشوند به آن.
🔹این گوشیها برایشان حکم پنجرهای دارد به دنیایی که در آن مختار هستند.تنها وقتی که چهره این کارگرها را همراه احساسی دیدهام،وقتی است که در فراغت به گوشیهایشان نگاه میکنند، شاید بپرسید آن حس چیست؟ به نظرم حس غربت،حس تنهایی.انگار قرار بوده این پنجره غربت و تنهایی را کم کند ولی این پنجره مجازی است.در نهایت غربت و تنهایی را بیشتر میکند.
مهدی قزلی