آتش‌نشان بیابان؛ داستان علی الحبسی، غریبه‌ای در سرزمین فوتبال

طرفداري

بروزرسانی 1403/10/10 - 20:37

آتش‌نشان بیابان؛ داستان علی الحبسی، غریبه‌ای در سرزمین فوتبال

طرفداری/علی الحبسی، دروازه‌بان شماره یک پیشین تیم ملی عمان، کاملاً گواه این گفته است که برای دروازه‌بان بودن باید دیوانه بود. این بازیکن، اولین بازیکن کشورهای حوزه خلیج فارس بود که در سطح اول فوتبال انگلستان بازی کرد و کیفیت او باعث شد تا بیش از یک دهه در این کشور تأثیرگذار باشد. داستان او آسان نبود و باید الهام‌بخش فوتبالیست‌های سراسر جهان باشد، به‌ویژه آن‌هایی که در حال مبارزه برای رسیدن به موفقیت هستند.
جان باریج، دروازه‌بان سابق تیم‌هایی مانند ساوتهمپتون، نیوکاسل یونایتد و منچستر سیتی در اواخر دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، بازدیدهای مکرری از خلیج فارس داشت و مردی است که اغلب کشف استعداد الحبسی به او نسبت داده می‌شود. باریج نقش مهمی در انتقال الحبسی به اولین باشگاه اروپایی خود، لین اسلو در نروژ و سپس بولتون واندررز که تحت هدایت سم آلاردایس در حال پیشرفت بود، ایفا کرد. این دروازه‌بان سابق که حالا به مربیگری روی آورده است، علاقه زیادی به دروازه‌بان‌های جوان منطقه خلیج فارس دارد و تخصص و الگو بودنش، نقش مهمی در موفقیت الحبسی طی دوران حرفه‌ای او داشته است.
آنچه که داستان او را خاص می‌کند، دوران ابتدایی زندگی اوست. پیش از اینکه به‌عنوان یک بازیکن آماتور برای باشگاه‌های محلی المدهبی و النصر به میدان برود، الحبسی دوران پس از دبیرستان خود را به‌عنوان آتش‌نشان در فرودگاه بین‌المللی صیب در پایتخت عمان، مسقط، سپری کرد. او در این باره می‌گوید: «این انتخاب سختی بود. تمرینات مکرر آتش‌نشانی روزهای من را پر می‌کرد و اگرچه هرگز فرصت اطفای حریق واقعی را نداشتم، درس‌های زیادی درباره زندگی گرفتم. اگر فوتبال نبود، احتمالاً همچنان آتش‌نشان بودم.»
در بازی بولتون مقابل بایرن مونیخ در ورزشگاه آلیانز آرنا در رقابت‌های جام یوفای سال ۲۰۰۷، دنیا برای اولین بار شاهد توانایی‌ها و واکنش‌های سریع او بود. برای مردی که تنها چند سال پیش، بیشتر دوران خود را در خانه و مقابل کمتر از ۵۰۰ تماشاگر سپری کرده بود، بازی در یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های اروپا مقابل یکی از معتبرترین باشگاه‌های جهان باید کار سختی می‌بود؛ به‌ویژه از آن جهت که این تنها دومین حضور او برای باشگاه بولتون بود. اما این تجربه برای الحبسی، که در آن شب اعصاب فولادی داشت، متفاوت بود.
یکی از موقعیت‌ها نصیب فرانک ریبری شد که یک شوت فوق العاده اما منحرف شده زد، اما الحبسی با یک واکنش عالی توپ را به کرنر فرستاد. موقعیت دیگری نصیب باستین شواین‌ اشتایگر جوان شد که در آن زمان همچنان در پست وینگر بازی می‌کرد. شوت او که به نظر می‌رسید به گوشه بالایی دروازه برود، یک بار دیگر با شیرجه الحبسی مهار شد. عملکرد درخشان او در آن شب باعث شد که بولتون به یک تساوی ۲-۲ دست یابد؛ نتیجه‌ای تاریخی برای باشگاهی که در دهه‌های قبل، بیشتر در حال رفت‌وآمد بین لیگ‌ها بود.
در همین حال، نقش برجسته الحبسی در آن بازی تأثیر چندانی بر شانس او برای ورود به ترکیب اصلی بولتون نداشت. آن نمایش، به‌علاوه ۱۵ بازی دیگر در آن فصل، تنها دو بازی دیگر طی سه فصل بعدی به آمار بازی‌های او اضافه کرد؛ رقمی ناچیز برای دروازه‌بانی با چنین استعدادی. اما با وجود اینکه او زیاد بازی نمی‌کرد، داستانی داشت که در شرایط عادی می‌توانست غرور زیادی به همراه داشته باشد. با این حال، آغاز فروتنانه او در بیابان‌های مسقط تضمین می‌کرد که همیشه پایش روی زمین باشد: «در عمان، همین که بازی‌های لیگ برتر را از تلویزیون تماشا می‌کنیم برای‌مان مایه خوشحالی است؛ بنابراین فکر نمی‌کردم یک روز به این سطح برسم.»

فصل ۱۱-۲۰۱۰ فرصتی به او داد تا رویای انگلیسی خود را با انتقال قرضی یک‌ساله به ویگان اتلتیک که خود در خط دفاعی دچار بحران بود، احیا کند. ویگان بیشتر فصل را در مرز سقوط سپری کرد و اگر مهارهای الحبسی در طول فصل نبود، سقوط به چمپیونشیپ می‌توانست به شکلی تحقیرآمیز اتفاق بیفتد. آن‌ها در روز پایانی با پیروزی خارج از خانه مقابل استوک، جایگاه خود در لیگ برتر را حفظ کردند. الحبسی به‌عنوان بهترین بازیکن فصل ویگان انتخاب شد؛ افتخاری که به انتقال دائمی او به این تیم کمک کرد.
اگرچه دوره حضور او در ویگان فرصت‌های باشکوهی مانند حضور در فوتبال اروپایی با بولتون فراهم نکرد، اما او در استادیوم DW بیشتر احساس ارزشمند بودن می‌کرد و صد البته، اولین جام خود در انگلستان را نیز کسب کرد. در سال ۲۰۱۳، در پایان یک فصل فاجعه‌بار در لیگ، ویگان به فینال جام حذفی در ومبلی رسید و مقابل منچستر سیتی که یک فصل قبل لیگ برتر را برده بود، قرار گرفت. اگرچه الحبسی در بازی فینال حضور نداشت و جوئل روبلس جایگزین او شد، اما در مراحل قبلی مسابقات نقش مهمی ایفا کرده بود. ویگان در آن بعدازظهر به شکلی دراماتیک و با گل بن واتسون در دقیقه ۸۸ به پیروزی رسید.
مشارکت الحبسی فراموش نشد. اد جونز، رئیس روابط رسانه‌ای ویگان اتلتیک، در جشن‌های آن روز در ورزشگاه، با تقدیم پرچم عمان به این دروازه‌بان، قدردانی باشگاه از او را نشان داد: «این لحظه‌ای شگفت‌انگیزی برای همه ما بود؛ از جمله علی. من پرچم عمان را گرفتم و دور شانه‌های او گذاشتم. می‌توانید غروری را که او به خاطر محل تولدش دارد، ببینید. او سفیر بزرگی بوده برای ما به‌عنوان یک باشگاه فوتبال، اما همچنین برای خاورمیانه و عمان بوده است.»
او برای کشورش نیز فوق‌العاده ظاهر شد و ۱۳۶ بازی ملی در کارنامه دارد. او حتی با عمان جام‌ نیز برده است، یعنی جام ملت‌های خلیج فارس در ۲۰۰۹. الحبسی که شخصیتی برجسته خارج از زمین دارد، از تخصص خود در دوران آتش‌نشانی استفاده کرد تا سازمانی غیرانتفاعی به نام «اول ایمنی» تأسیس کند که هدف آن کاهش تلفات ناشی از تصادفات رانندگی است. او این کار را حداقل کاری می‌داند که می‌تواند برای جامعه‌اش انجام دهد.
ویگان پس از قهرمانی در جام حذفی سقوط کرد و الحبسی در سال ۲۰۱۴ از این تیم جدا شد. ابتدا به برایتون رفت – جایی که در طول دوران قرضی فقط یک بازی انجام داد – و سپس در سال ۲۰۱۵ به‌طور دائمی به ردینگ پیوست. این دروازه‌بان در سال ۲۰۱۷ توانست جایزه بهترین بازیکن فصل ردینگ را به خود اختصاص دهد و حتی به تیم منتخب فصل چمپیونشیپ راه یابد.
الحبسی در تابستان همان سال، به خاورمیانه بازگشت تا برای الهلال بازی کند. پس از انجام دادن ۳۴ بازی برای این باشگاه، او در سال ۲۰۱۹ با قراردادی کوتاه مدت به وست برومویچ پیوست و در پایان قراردادش، تصمیم به خداحافظی از دنیای فوتبال در سال ۲۰۲۰ گرفت.
الحبسی پس از رسیدن به جایگاه اساطیری در ورزش کشورش و همچنین فوتبال انگلیس، حالا می‌تواند همچون جان بریج الهام‌بخش دیگران باشد؛ درست مثل وقتی که خودش هنوز امیدوار بود فرصتی برای درخشش در زمین فوتبال پیدا کند.