انفعال مهدی تاج در محکومیت رسمی اسرائیل

ورزش 3

بروزرسانی 1404/04/16 - 16:29

ورزش 3/تابناک در مقاله‌ای بلند و مفصل به موضوعی مهم در عرصه سیاست و ورزش پرداخته است. پرسش مطرح شده این است: چرا جنایات اسراییل از سوی شخص رییس فدراسیون به صورت رسمی محکوم نشده است.

به نقل از تابناک، در شرایطی که حمله نظامی رژیم صهیونیستی به خاک ایران، با موجی از واکنش‌های رسمی و غیررسمی در فضای ورزشی کشور همراه شد، فدراسیون فوتبال ایران و در رأس آن مهدی تاج، همچنان در قبال یکی از مهم‌ترین بحران‌های انسانی و حقوقی عصر حاضر، سیاستی منفعلانه در پیش گرفته‌اند؛ موضوعی که حالا با گذشت حدود دو هفته از پایان جنگ ۱۲ روزه، بیشتر نمود پیدا کرده که تاج به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال چرا جز چند واکنش ظاهری، اقدامی عملی و رسمی انجام نداده است؟
رئیس فدراسیون فوتبال ایران که اکنون به واسطه جایگاهش در فوتبال ایران، نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) و عضویت در کمیته مسابقات فیفا را به دست آورده، با توجه به جایگاه بین‌المللی خود، یکی از معدود مدیران ورزشی ایران است که ظرفیت ایفای نقش فعال در نهاد‌های تصمیم‌ساز جهانی را دارد. اما برخلاف انتظار، در برابر حملات مرگبار اسرائیل به زیرساخت‌های شهری و غیرنظامی ایران و به‌رغم سه شهید اهل فوتبال از جمله یک بازیکن فوتبال، یک بازیکن فوتسال و یک داور فوتبال، واکنش جدی و رسمی نسبت به این موضوع نداشته است.
تنها حضور رسمی مهدی تاج در واکنش به این جنایات، شرکت در تجمع اعتراضی ۳۱ خردادماه ۱۴۰۴ مقابل دفتر سازمان ملل متحد در تهران بود؛ تجمعی که با حضور جمعی از مسئولان فدراسیون‌ها، ورزشکاران و مدیران ارشد ورزش کشور برگزار شد. تاج در این مراسم گفت: «شرم‌آور است که کشور‌هایی این جنایت‌ها را می‌بینند، اما محکوم نمی‌کنند؛ به خصوص آمریکا که هم حمایت کرد، هم دفاع کرد و هم مشارکت داشت در این حملات.»

گفتن این جملات لازم بود، اما این جملات از زبان مردم عادی هم در تجمعات مختلف بیان شده و از رئیس فدراسیون فوتبال نه مصاحبه که بلکه انتظار اقدام عملی وجود دارد. حتی این موضع‌گیری کلامی تاج، تنها در حد یک شعار باقی ماند. بر اساس اطلاعات موجود، تاج تاکنون هیچ‌گونه نامه یا درخواست رسمی برای تعلیق فعالیت‌های اسرائیل در فیفا یا AFC ارائه نکرده است. موضوعی که در تضاد کامل با عملکرد پیشین او در موارد بسیار کم‌اهمیت‌تر است.
برای مثال، تاج در دوره قبلی ریاست خود، تنها برای یک توییت رسمی فیفا درباره افتخارات استقلال، نامه‌ای رسمی به فیفا ارسال کرد و خواستار اصلاح آن شد؛ اقدامی که شخصاً آن را رسانه‌ای کرد. حال پرسش اینجاست؛ اگر تاج به‌راستی در موضوع اسرائیل نیز نامه‌ای به فیفا ارسال کرده، چرا آن را رسانه‌ای نکرده؟ آیا این موضوع از نظر او کم اهمیت‌تر از آمار قهرمانی‌های استقلال در آسیاست؟
در مقابل، اما احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان ایران، اخیراً در اقدامی بی‌سابقه، طی نامه‌ای رسمی از رئیس فیفا خواسته تا حضور نمایندگان فوتبال اسرائیل در رقابت‌های بین‌المللی را به حالت تعلیق درآورد. این نامه‌نگاری به‌سرعت بازتاب رسانه‌ای پیدا کرد، اما در سکوت فدراسیون فوتبال، اثرگذاری چندانی در فضای بین‌المللی نداشت. عدم هم‌صدایی رئیس فدراسیونی که عضو فیفاست، پرسش‌برانگیزتر از همیشه شده که آیا تاج بابت نزدیکی فیفا و ایالات متحده آمریکا، رابطه دوستانه جیانی اینفانتینو با دونالد ترامپ، نگرانی‌هایی از جایگاه شخصی‌اش دارد که اقدامی در این زمینه انجام نمی‌دهد؟

از منظر حقوقی و رویه‌ای نیز، این انتقاد به عملکرد تاج وارد است که فیفا در سال ۲۰۲۲، بلافاصله پس از حمله روسیه به اوکراین، فعالیت‌های بین‌المللی تیم‌های روسی را به حالت تعلیق درآورد؛ تعلیقی که هنوز هم ادامه دارد. آیا جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم غیرنظامی ایران، از منظر فیفا و مدیران وابسته به آن، اهمیت کمتری دارد؟ و مهم‌تر از آن، چرا نماینده ایران در این نهاد، برای پیگیری حقوقی چنین موضوعی کوچک‌ترین تلاشی نکرده است؟
نکته دیگر آن‌که خود فدراسیون فوتبال ایران نیز از این حملات بی‌نصیب نمانده است. به گفته مهدی تاج در مصاحبه‌ای تلویزیونی پس از توقف جنگ گفت: «با حملات رژیم صهیونیستی به نقاط مختلف، موج انفجار باعث آسیب‌هایی به کمپ تیم ملی و شکسته شدن برخی از شیشه‌های ساختمان فدراسیون فوتبال شده است.» اما حتی این آسیب مستقیم به زیرمجموعه‌ای که او ریاستش را برعهده دارد، باعث نشد تا تاج از ابزار‌های قانونی و بین‌المللی برای مقابله با اسرائیل استفاده کند؟ اتفاقی که شاید اگر در هر کشور دیگری رخ داده بود، تبدیل به یک جو رسانه‌ای بزرگ علیه کشور متجاوز شده بود.
سکوت تاج، آن هم در جایگاهی که می‌توانست صدای ملت ایران در ساختار تصمیم‌گیر فوتبال جهان باشد، نه‌فقط یک فرصت‌سوزی بلکه نوعی چشم‌پوشی غیرقابل دفاع از مسئولیتی است که برعهده دارد. آیا این سکوت، ناشی از ترس از تقابل با فیفا و هم‌پیمانان سیاسی‌اش است؟ پاسخ هرچه باشد، این حقیقت تغییر نمی‌کند که تاریخ علاوه بر گفتار، سکوت‌ها را نیز به‌درستی ثبت می‌کند. سکوتی که حالا بیش از هر زمان دیگری، پررنگ شده است.