آرسنال در محاصره اضطراب و استرس

ورزش 3

بروزرسانی 1404/10/09 - 00:51

ورزش 3/آرسنالی‌ها فصلی عجیب را سپری می‌کنند و در حالی‌که از لحاظ جدولی شرایط خوبی دارند اما بازیکنان نتوانسته‌اند اعتماد هواداران را جلب کنند.
اضطراب و تنش را از همین حالا می‌شود حس کرد. هواداران آرسنال باید از این فصل لذت ببرند، چون تیم‌شان صدرنشین لیگ برتر است، صدر جدول لیگ قهرمانان اروپا را در اختیار دارد و به مرحله نیمه‌نهایی جام اتحادیه هم رسیده است.

با این حال، آرسنال به شکل جدی دچار اضطراب و استرس شده است. آن‌ها در یک کورس قهرمانی سه‌جانبه پیشتاز هستند، اما این آرسنال است که مدام ناخن می‌جود و تقریباً در محاصره تردید و نگرانی قرار گرفته. و اینکه کسی بخواهد خلاف این را بگوید، کاملاً ساده‌لوحانه است.

استون ویلا سه‌شنبه شب با ۱۱ پیروزی پیاپی و در اوج آمادگی به ورزشگاه امارات می‌آید. منچسترسیتی هم آرام و مطمئن به نظر می‌رسد، چون بارها این مسیر را رفته، دیده، تجربه کرده و قهرمان شده است.

هواداران آرسنال بازیکنان را عصبی می‌کنند. بازیکنان هم هواداران را عصبی می‌کنند. میکل آرتتا شاید این فصل کنار زمین آرام‌تر از قبل به نظر برسد، اما حتی او هم در مهار این موج رو‌به‌رشد اضطراب با مشکل مواجه شده است.

پس سؤال بزرگ و معمای اصلی این است: آرسنال چطور می‌تواند این چرخه را بشکند؟ و اصلاً چطور کار به اینجا کشید؟

چطور ممکن است آرسنال از وضعیت برد ۲-۰ و کنترل کامل بازی مقابل برایتون، به تیمی تبدیل شود که با اعصاب خرد و استرسی شدید، به سیو دیدنی داوید رایا نیاز دارد تا با زحمت به یک برد ۲-۱ برسد؟ یا اینکه مقابل ولوز و کریستال پالاس، برتری خود را از دست بدهد و در نهایت با گل به خودی دقیقه ۹۴ و ضربات پنالتی به پیروزی برسد؟

شاید بتوان گفت اینکه راهی برای بردن پیدا می‌کنند، نکته‌ای مثبت و خوب است. اما بسیاری از هواداران همیشگی در ورزشگاه امارات اینطور به ماجرا نگاه نمی‌کنند.

قرار بود آرسنال تیم‌ها را یکی‌ یکی درهم بکوبد (شاخص ایکس‌جی آن‌ها به‌طور مداوم بالاتر از تعداد گل‌های زده‌شان است)، اما به نظر می‌رسد فشار انتظارات، سنگینی زیادی روی دوش این تیم گذاشته است. اگر مصدومیت‌ها فصل آرسنال را نابود نکنند، این حس می‌آید که احتمالاً همین فشار روانی این کار را خواهد کرد.

سه فصل پیاپی نایب‌قهرمانی در کورس قهرمانی فقط این فشار را بیشتر کرده است. قرار است این فصل، فصل آرسنال باشد. و همه هم این را خوب می‌دانند. راه فراری از این واقعیت نیست.

آرسنال که در فصل ۲۳-۲۰۲۲ یک مدعی غیرمنتظره بود و خیلی از بی‌طرف‌ها دوست داشتند قهرمان شود، دیگر آن تیم دوست‌داشتنیِ آندر‌داگ نیست. حالا آن‌ها به چشم تیمی با هزینه‌های سنگین، مربی‌ای نسبتاً مغرور (که البته همیشه توصیف منصفانه‌ای نیست) و انتخاب اول بسیاری از کارشناسان دیده می‌شوند.

از آن‌ها انتظار قهرمانی می‌رود. هواداران آن را مطالبه می‌کنند. این نظریه وجود دارد که آن‌ها «باید» امسال قهرمان شوند و هرگز فرصت بهتری نخواهند داشت. وقتش رسیده که آرتتا یک جام بزرگ ببرد.

حتی به نظر می‌رسد این فشار انتظارات، سنگینی خودش را روی شانه‌های ویکتور گیوکرش هم گذاشته است. مهاجم بزرگ ۶۴ میلیون پوندی که برای گلزنی و رساندن تیم به قهرمانی جذب شد، انگار زیر زنجیرهای ترس و اضطراب گیر کرده و نمی‌تواند آزادانه بازی کند.

آرسنال همچنین سابقه چندان خوبی مقابل استون ویلای اونای امری ندارد. فصل گذشته در امارات، برتری ۲-۰ را از دست دادند و بازی ۲-۲ شد. فصل قبل‌تر، در ماه آوریل با نتیجه ۲-۰ به ویلا باختند؛ شکستی که عملاً میخ آخر را بر تابوت امیدهای قهرمانی‌شان کوبید.

توپچی‌ها ترکیبی عمیق و باکیفیت دارند، اما فقط زمانی می‌توان گفت بهترین تیم را دارند که قهرمان شوند. آن‌ها باید ثابت کنند که می‌توانند از پس این سطح از انتظار برآیند.

و دقیقاً همین‌جاست که مشکل اصلی قرار دارد. عبور از خط پایان، دریچه موفقیت‌های پایدار را باز خواهد کرد. اما ناکامی در قهرمانی این بار، سؤال‌های بیشتری ایجاد می‌کند و فصل آینده را حتی دردناک‌تر جلوه خواهد داد. و دقیقاً از همین‌جاست که ترس این فصل آرسنال ریشه می‌گیرد.