تفاوت لیگ والیبال بانوان ترکیه با لیگ ایران/ مبلغ قرارداد چقدر است؟!

ايسنا/ کاپيتان تيم ملي واليبال بانوان از روزهايي مي‌گويد که به عشق فوتبال درون دروازه قرار مي‌گرفت اما جبر زمانه او را به سمت واليبال کشيد تا تبديل به نخستين لژيونر واليبال بانوان ايران شود. مائده برهاني در گفت و گويي سطح ليگ ايران و ليگ ترکيه را اينگونه تعريف مي کند: «بالاترين مبلغ قرارداد در ايران ۳۵ ميليون تومان است اما بازيکن‌هاي ترکيه قراردادهايشان از ماهي دو هزار لير (حدود ۵ ميليون تومان) شروع مي‌شود و بر اساس سطحشان تا ماهي سي هزار لير (حدود ۷۵ ميليون تومان) هم مي‌رود. بازيکن‌هاي ايراني حاضر در ليگ ترکيه هم نسبت به ايران قراردادهاي بهتري دارند. البته بازيکن‌هاي خارجي ديگري که تقريباً همسطح ما بود در اين ليگ حضور داشتند و به خاطر اينکه مليتشان ايراني نبود و شناخته تر بودند قراردادهايشان تا ۲۵ هزار لير در ماه هم مي‌رسيد. فکر کنم امسال شرايطم بهتر شود. سال اول با اينکه فيلم بازي‌هايم را ديده بودند اما کسي ريسک نمي‌کند. مي‌گويند با اين مبلغ اگر مي‌خواهي بيا و ما هم مجبوريم برويم ولي عملکردمان خيلي مهم است. خوشبختانه عملکردم خوب بود به گونه‌اي که قبل از پايان ليگ دو پيشنهاد داشتم. وي افزود: در ترکيه تماشاگران از واليبال بانوان استقبال مي‌کنند. تيم ما در منطقه مسلمان نشين کچورن بود و نسبت به تيم‌هاي ديگر تماشاگران کمتري به ورزشگاه مي‌آمدند. در حالت عادي حدود ۳۰۰ تماشاگر در سالن حضور داشتند اما در بازي‌هايي که ميزبان بوديم بيشتر استقبال مي‌کردند و حدود هزار نفر مي‌شدند. آنها به بازي جذابيت زيادي مي‌دادند. به گونه‌اي که خيلي وقت‌ها شرايط حاکم بر زمين به خاطر حسي بود که از طرف تماشاگران به ما منتقل مي‌شد. حتي دريکي از بازي‌هايمان دعوا شد و پليس ضد شورش وارد زمين مسابقه شد. اين موضوع برايم خيلي جالب بود. اما در ايران تماشاگران فقط از بازي پيکان با ذوب آهن که حکم فينال را دارد، استقبال مي‌کنند. نگاه ترکيه به ورزش بانوان خيلي بهتر از ايران است و از اين نظر جلوتر از ما هستند. در ايران فقط خانم کيميا عليزاده در المپيک مدال گرفته ولي ترکيه قهرمان المپيک دارد و بانوانش در خيلي از رشته‌ها سکوهاي جهاني و المپيک را تجربه کرده اند. در واليبال هم شرايطشان خيلي خوب است. اين موضوع نشان مي‌دهد که نه تنها تفاوتي بين زنان و مردان قائل نمي‌شوند بلکه به خانم‌ها توجه بيشتري دارند. متأسفانه در ايران تيم ذوب آهن بعد از چند سال قهرمان ليگ شد و قرار بود به عنوان نماينده ايران به مسابقات باشگاه‌هاي آسيا اعزام شود اما اين کار را نکردند و کسي هم حرفي نزد. برهاني ادامه داد: در ترکيه از سه شنبه تا جمعه دو نوبت صبح و بعد از ظهر و شنبه يک نوبت تمرين داشتيم. يک شنبه هم روز مسابقه بود. در واقع ۹ جلسه در هفته تمرين مي‌کرديم. اما تيم‌ها در ايران حداکثر هفت جلسه تمرين مي‌کنند و تمرين‌ها هم حرفه‌اي نيست. چون به عنوان مثال از ۹ صبح تا ۱۰ به تمرين وزنه اختصاص دارد و سپس تا ساعت ۱۳ کار با توپ انجام مي‌دهند. اينگونه بدن بازيکن نمي‌کشد. حتي تيم‌هايي داريم که چهار ساعت مداوم در روز تمرين مي‌کنند. اين کار باعث خستگي و آسيب ديدگي بازيکن مي‎‌شود و انگيزه آنها را تحت تأثير قرار مي‌دهد. در زمان استراحتم در ترکيه مدتي زبان ترکي مي‌خواندم تا حدي که بتوانم در زمين با ديگر هم تيم‌هايم حرف بزنم، ياد گرفتم اما بعد از آن نياز به معلم زبان داشتم و در نتيجه ادامه ندادم. از آن موقع سعي کردم بيشتر فيلم ببينم.

ما را در کانال تلگرامي «کانال ورزش» دنبال کنيد